Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • bax da1. Məhkəmə sədri üçün məsələ aydın idi. Buna baxmayaraq, bir neçə şahidi də danışdırdı. S.Hüseyn

    Tam oxu »
  • DƏB

    is. [ər.] Xalq arasında yayılmış adət, ənənə. Köhnə dəbdə layla demək köhnəlib artıq; Bəs neyləyək? M

    Tam oxu »
  • DƏBBƏ₂

    is. köhn. Ağacdan, sümükdən və s.-dən qayrılmış qab. Bal, yağ dəbbəsi. – Dəbbədən bal çıxar. (Ata. sözü)

    Tam oxu »
  • DƏBBƏ₁

    is. [ər.] Bir şey haqqında əldə edilmiş saziş və razılığı pozmaq üçün bəhanə, öz vədindən və sözündən səbəb olmadan imtina etmə

    Tam oxu »
  • DƏBBƏÇİ

    is. Özü razı olduğu və haqqında sazişə gəldiyi şeydən imtina edən, sözündən qaçan adam; cığal

    Tam oxu »
  • DƏBBƏÇİLİK

    is. Dəbbəçi adamın xasiyyəti

    Tam oxu »
  • DƏBBƏKAR

    [ər. dəbbə və fars. …kar] bax dəbbəçi

    Tam oxu »
  • DƏBBƏLƏMƏ

    “Dəbbələmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏBBƏLƏMƏK

    f. Razı olduğu və haqqında sazişə gəldiyi şeydən imtina etmək, sözündən dönmək, qaçmaq. Söz verdi nigarım məni incitməyə bir də; Tez döndü sözündən, b

    Tam oxu »
  • DƏBDƏBƏ

    is. [ər.] Təmtəraq, təntənə, cah-calal, büsat. [Fəxrəddin:] Həyatdakı xəlifələr bu qədər cəlal və dəbdəbəyə malik olduqları halda, xəlifə namını ləkəl

    Tam oxu »
  • DƏBDƏBƏLİ

    sif. 1. Təntənəli, əzəmətli. Yurdumun dəbdəbəli, dalğalı bir bayrağı var. S.Rüstəm. // Təmtəraqlı, çox zəngin

    Tam oxu »
  • DƏBƏ

    is. tib. Qasıq yırtıqlığı xəstəliyi; qrıja. // Bu cür xəstəliyi olan adam

    Tam oxu »
  • DƏBƏRDİLMƏ

    “Dəbərdilmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏBƏRDİLMƏK

    məch. Yerindən tərpədilmək

    Tam oxu »
  • DƏBƏRƏGÖZ

    sif. Gözü qabağa çıxıq olan. Dəbərəgöz adam. – Bığı xınalı, dəbərəgöz bir qəssab kötüyün üstündə ət doğrayırdı

    Tam oxu »
  • DƏBƏRİLMƏ

    “Dəbərilmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏBƏRİLMƏK

    bax dəbərdilmək. Heç bir şey yerindən dəbərilməyəcəkdir. M.S.Ordubadi

    Tam oxu »
  • DƏBƏRİŞMƏ

    “Dəbərişmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏBƏRİŞMƏK

    f. 1. Tərpəşmək, tərpəşməyə başlamaq (çoxları haqqında). Bu qədər qışqırığa durdu qonum-qonşu tamam; Dəbərişməz də, veribdir, deyəsən, can, ölüb…ə! M

    Tam oxu »
  • DƏBƏRMƏ

    “Dəbərmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏBƏRMƏK

    f. 1. Yerindən tərpənmək, tərpənmək, yerindən durmaq, qalxmaq. Astaasta dəbərib qurdalaşırsan, deyəsən; Bəzi əfsanəçilərlə yanaşırsan, deyəsən

    Tam oxu »
  • DƏBƏRTMƏ

    “Dəbərtmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏBƏRTMƏK

    f. Yerindən tərpətmək, yerindən oynatmaq. …Bombaların gurultusu hərdənbir yatmışları, deyəsən, yuxudan dəbərtdi

    Tam oxu »
  • DƏBİLQƏ

    is. Döyüşçülərin başlarına qoyduqları metaldan tökülmüş papaq; taskülah. [Molla Cabbar:] Bir dənə uzun bayraq, dəbilqədən, qalxandan, qılıncdan eşşəyə

    Tam oxu »
  • DƏBİLQƏLİ

    sif. Başına dəbilqə qoymuş. Dəbilqəli döyüşçü

    Tam oxu »
  • DƏBİR

    is. [ər.] köhn. 1. Kargüzar. 2. Xəttat, kalliqraf. 3. Müəllim. 4. Mühasib

    Tam oxu »
  • DƏC

    is. məh. 1. Bir yerə yığılmış arpa, buğda və s.-yə əl toxunmasın deyə, onu nişanlamaq üçün taxtadan və s

    Tam oxu »
  • DƏCCAL

    is. [ər.] Dini etiqadlara görə, guya qiyamətdə zühur edərək adamları azdırıb dindən uzaqlaşdıracaq əfsanəvi şəxsiyyət

    Tam oxu »
  • DƏCƏL

    sif. 1. Dinc oturmayan, rahat durmayan, nadinc. Görsəm çamırlı bir küçədə oynayır haçaq; Çılpaq, ayaqyalın, başaçıq bir dəcəl uşaq

    Tam oxu »
  • DƏCƏLƏ

    is. məh. Quş cələsi, quş tutmaq üçün tələ. Quşu dəcələ ilə tuturlar

    Tam oxu »
  • DƏCƏLLƏŞMƏ

    “Dəcəlləşmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏCƏLLƏŞMƏK

    f. Daha da dəcəl olmaq, nadinc olmaq, dəcəllik etmək

    Tam oxu »
  • DƏCƏLLİK

    is. Nadinclik. Dəcəllik etmək. Uşaq dəcəlliyi. – Zeynəb dəcəllik etməyi, kiçik bir bəhanə tapıb adamlara sataşmağı, müsahibinin utandığını, … gülməyi

    Tam oxu »
  • DƏCLƏMƏ

    “Dəcləmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏCLƏMƏK

    f. məh. 1. Dəstə ilə yığmaq, nizamla toplamaq. Dəftərləri dəcləmək. 2. Sıra ilə deşmək və ya sıra ilə daş və ya mıx çaxmaq

    Tam oxu »
  • DƏCLƏNMƏ

    “Dəclənmək”dən f.is

    Tam oxu »
  • DƏCLƏNMƏK

    məch. məh. 1. Dəstə ilə yığılmaq, səliqə ilə toplanmaq. 2. Sıra ilə daş və ya mıx çalınmaq. …Təzə dəclənmiş vəlin iti dişləri açılan yerləri cızıq-cız

    Tam oxu »
  • DƏDƏ

    is. 1. Ata. Dədə görməyib, elə bilir ki, Şaqqulu da bir dədədir. (Ata. sözü). [Qurban:] Dədəm öldü, mən də qaldım on altı-on yeddi yaşında

    Tam oxu »
  • DƏDƏ-BABA

    is. 1. Ulu babalar, əcdad. Dədə-baba qaydasınca. – Kassirlə dədəbabadan qanbir qohum çıxanlar bir-birinə yapışmışdılar

    Tam oxu »
  • DƏDƏLİ

    sif. Atası olan, atalı. Elədimi mən yetim; Sən dədəli, mən yetim; Özün murada yetdin; Dua elə, mən yetim

    Tam oxu »
  • DƏDƏLİK

    is. Atalıq, ögey ata. …Nəcəfqulunu da hərdənbir döyərdim və bu da qaçardı dədəliyinə şikayətə. C.Məmmədquluzadə

    Tam oxu »
  • DƏDƏMALI

    bax dədəverdi. [Molla Nəsrəddin:] Bu qızılları ki sayırdım, o mənim arvadımın dədəmalısıdır. “M.N.lətif

    Tam oxu »
  • DƏDƏSİZ

    sif. və is. Atasız. Əziziyəm təndirə; Odun qala təndirə; Dədəsizin nə həddi; Dədəliyə tən dura? (Bayatı)

    Tam oxu »
  • DƏDƏVERDİ

    is. məh. Arvadın öz atası evindən gətirdiyi mal, müxəlləfat, cehiz. Ay balam, o, arvadın dədəverdisidir

    Tam oxu »
  • DƏF₂

    [ər.] 1. Özündən uzaqlaşdırma, sovuşdurma, rədd etmə. [Vəli:] Bizim borcumuz bunları dəf üçün hər yolla çalışmaqdır

    Tam oxu »
  • DƏF₁

    is. [fars.] Xanəndə və dəfçalanların barmaqla çaldıqları, bir üzünə dəridən sələ çəkilmiş sağanaqdan ibarət çalğı aləti; qaval

    Tam oxu »
  • DƏF₃

    is. məh. Xəmiri üstünə qoyub təndirə yapmaq üçün işlədilən alət

    Tam oxu »
  • DƏF-DUMBUL

    is. Çalğı mənasında

    Tam oxu »
  • DƏFÇALAN

    bax dəfçi 1-ci mənada

    Tam oxu »
  • DƏFÇİ

    is. 1. Dəf çalan adam; dəfçalan. Dəfçi döşünü irəli verib başını dik tutaraq, dəfin qabırğasına döşəyirdi

    Tam oxu »