1. Aludə, düçar, giriftar, tutulmuş.
Kimə kim, dərdimi izhar qıldım, istəyib dərman; Özümdən həm betər bir dərdə onu mübtəla gördüm.
[Fərman:] Aya, görəsən, o da mənim kimi dərdə mübtəladır, ya salamatdır?
□ Mübtəla etmək (eləmək) – düçar etmək, giriftar etmək.
Tökür sirişk əvəzində gözüm üzə al-qan; Olubdu çünki könül zarü mübtəlası gülün.
[Əbdül:] Allah heç kəsi qumara mübtəla eləməsin.
Mübtəla olmaq – düçar olmaq, giriftar olmaq, tutulmaq.
Əziz balalar! Biz anadan təvəllüd tapıb da bu mərtəbəyə yeriş etməkdə böyük zəhmətlərə, ağır məşəqqətlərə mübtəla olduq!
[Qurbanqulu:] Sən də, mən də, ikimiz də bir dərdə, bir qəmə mübtəla olmuşuq.
Mübtəla qılmaq – bax mübtəla etmək (eləmək).
Az eyləmə inayətini əhli-dərddən; Yəni ki çox bəlalərə qıl mübtəla məni.
Səbəb nə oldu məni hicrə mübtəla qıldın?
2. Bir şeyin həddindən artıq aludəsi, düşkünü, azarkeşi.
Oğul da deyirdi: – Mən xəstəyəm, tiryəkiyəm, tərk edə bilməyirəm, mübtəlayəm.
Əkbər elm adamı, kitab mübtəlası da deyildi.