I (Salyan) çeçələ barmaq II (Salyan) doğuşdan sonrakı qırxgünlük müddət (qadına aid)
(Ağdam, Bərdə, Tabasaran, Zəngilan) dərman bitkisi adı. – Çilədağı sınığa qoyullar (Zəngilan); – Çilədağı yəl ulan adam pişirib u yəl ulan yerinə buği
(Cəbrayıl, Zəngilan) çinədan. – Toyuğun çilədəndi: teyxa daşdı (Zəngilan)
(Bakı, Kürdəmir) uşaq oyunu adı. – Çilədi oynamaxdan ə:qqabını dağıtdın (Kürdəmir)
(Borçalı) nəsil. – Məhəmməd bizim çiləx’dəndi
(Cəbrayıl, Çənbərək, Qazax, Oğuz, Tovuz, Zəngilan) axar suyun qabağına yığılan çör-çöp, zir-zibil. – Arxın çiləkənin təmizdə, su yaxşı gessin (Zəngila
(Cəbrayıl, Qazax, Tovuz) çör-çöplə dolmaq, zibillənib tutulmaq (su arxlarına aiddir). – Oğul, su kəsildi, yəqin qaj (arx) çiləkənniyif (Tovuz); – Suyu
(Şamaxı) tumurcuqlanmaq. – Ağajdar çileyib
(Gədəbəy) işlədilmiş suyun evdən çölə axması üçün düzəldilmiş kiçik arx, şırım. – Çiləsəri təmizdə:η kin, su axıf gessin öydən
I (Daşkəsən) yəhərin altından altın belinə qoyulan keçə, tərlik. – Çiliyi atın belinə qoyollar yəhəri basmasın II (Çənbərək) evin tavanındakı tirlərin
(Füzuli, Goranboy, İmişli, Laçın, Şəmkir, Şuşa) yabanı bitki adı. – Çilix’burnu qaro:tdan yararrıdı (Şəmkir); – Quzunu orıya apar, çilix’burnu var, ot
I (Quba, Şamaxı) calaq, qələm. – Biyil yüzətən tə:k çiliyim qurudu (Şamaxı) ◊ Çiling vurmağ (Quba) – calamaq, calaq vurmaq
(Lənkəran, Meğri, Salyan) xəsis. – Yaxşı adam çilis olmaz (Salyan); – Gör Fəhrat necə çilisdi ki, nənəsinə bir payı da qıymır versin (Meğri)
(Gəncə, Xanlar) selin gətirdiyi iri kötük və ya ağac. – Selin gətirdiyi yekə ağaca çilləkən deyrix’ (Xanlar)
(Yardımlı) oğurlamaq. – Bi yerə şeh (şey) qoyməlü dögü, u sa:t çillideylər
(Yevlax) çilingağac (oyun adı). – Uşaxlar qapıda çilməçiliy oynu:llar
(İsmayıllı, Şamaxı) aşsüzən
(İmişli) çalağan. – Çilo:ut cücə aparır
I (Cəbrayıl) parça qırığı. – O çilpəx’lərdən bir-ikisin gəti mə: II (Cəbrayıl) qaymağın üzündəki nazik təbəqə, qat
I (Ağcabədi, Bakı, Daşkəsən, Goranboy, Xanlar, Kürdəmir, Qazax) tamam, tamamilə. – Ət çox yağlı olanda de:rix’ çim yağdı (Goranboy); – Xüreg lap çim y
(Ağbaba, Şərur) ürpəşmək. – Qorxudan ətim çimçələşir (Ağbaba)
(Şuşa) iyrənmək. – Adam hər şeydən çimçəmməz
(Ağsu, Kürdəmir) bax çimçəmməx’. – Xörəkdən tük çıxdı, yap çimçindim (Kürdəmir)
(İsmayıllı) itburnu. – Çiməsildə vitamin çox olur
(Tovuz) ürpəşmək. – Qorxumnan bədənim çimildəşdi
(Ağbaba) qaynamağa az qalmaq, qaynama ərəfəsinə çatmaq. – Çay çimildəşir
(Gədəbəy, İsmayıllı, Kürdəmir, Qazax, Meğri, Salyan, Şamaxı, Şəki, Şəmkir, Tovuz) mürgü. – Gözümə tezəcə çimir getmişdi, gəlif ça:rdılar (Şəki); – Bu
(Salyan) belləmək, şumlamaq. – Bossanın yerini payızza çimləmişəm
(Zaqatala) kotanın ağzına yığılan çör-çöp
I (Ağcabədi, Ağdaş, Bakı, Bərdə, Cəbrayıl, Göyçay, Lənkəran, Tərtər, Zərdab) düz, doğru. – Yuxum çin çıxdı (Cəbrayıl); – Nənəmin yuxusu çin oldu (Zərd
(Balakən) gicitkən
(Şəki) bax çilçirə. – Çinçira: əldə-əyaxda, damda yandırarıx
(Ağdərə) xəbərçi. – Çinçovat adam çox pis adamdı
(Cəlilabad) döyülmüş taxılın içərisində qalan sünbül qırıntıları. – Bığdanın çinəsin ayırun
(Ağcabədi, Bərdə, Salyan) muzd ilə iş görən. – Çinəçi kənardan gəlif muzdnan pambıx yığardı (Ağcabədi)
(Salyan) dilənçilik. – Elə adam var çinəçiliğ eliyir
çinəm-çinəm eləməx’: (Ağcabədi) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Bular çinəm-çinəm elədilər
(Lənkəran) çöl quşu
I (Şərur) büzməli. – Çini tuman hələ indi də var II (Gədəbəy, Kəlbəcər) nəlbəki. – İstəkəni çiniyə qoyollar (Gədəbəy) III (Daşkəsən) ilmək ◊ Çini çalm
(Yardımlı) üst-üstə yığmaq. – Odunnəri bi yerə çinnə
(Çənbərək) quru. – Çinrix’ yığılan ot xarav olmaz
(Göyçay, Xudat, Oğuz, Tərtər, Ucar) ağacdələn. – Çintal dındağıynan ağacı deşir (Oğuz); – Çintal göycə qarğa kimidi (Ucar); – Çintalın peşəsi ağacı de
(Cəbrayıl) təzədən, yenidən. – Əli mə:llim yoxlamanı çintaldan başladı
(Yardımlı) kol-kos. – Bi az çipə yığ, ot <od> qəliyəg
(Yardımlı) kol-kosluq. – Mallari çipitdiyə ötirmişəm
(Dərbənd) yığmaq, toplamaq. – Xanayeki kələmluğdan çipləyib atdular
(Dərbənd) hasar. – Məhəmmədalı təzə çir tikdiritdi
(Şəki) üstünə çıraq qoyulan üçayaqlı dəmir alət. – Saciyax kimi üş qışlı demirdən olurdu çirabban
(Qax) qığılcım. – Bi şillə vurdu, qözümnən çirçirə qopdu
(Mingəçevir, Oğuz) döşəkağı. – Çirhlix’ çox yaxşı şeydi (Oğuz)