(Daşkəsən, Gədəbəy) qədər; kimi. – İki o qaş dəηli olor (Daşkəsən); – Burdan Şınığa nə dəηli olar görən? (Gədəbəy)
dəngüdüvan eləməx’: (Zəngibasar) dağıtmaq, tar-mar etmək. – Hər şeyimizi dəngüdüvan elədilər
(Cəlilabad, Lənkəran) bax danqıl. – Çox dəngül adammışsan (Lənkəran); – Zibeydə yaman dəngül qızzı (Cəlilabad)
(Lənkəran) yünğüllük, arsızlıq. – Gəl sən dəngüllüyünnən əl çək
(Yardımlı) yüngülxasiyyət. – Dəngüş adamnan səy adam yolə gedey
I (Çənbərək) tərləmək. – Kosa Məhərrəm atıl-batıl olmuşdu, yenijə dəηzərif II (Cəbrayıl, Salyan, Zəngilan) 1
(Borçalı) başaq, biçin zamanı yerə tökülən sünbül. – Ay uşax, gedin, tökülən dənnəmeyi yığıf gətiriη
(Ağcabədi, Başkeçid, Borçalı, Şəmkir, Şuşa, Ucar) yığmaq, dərmək. – Buğdanı dənne:rix’; – Ağaşdan tut dənne: rəm (Ağcabədi); – Əriyin hamsını dənniyiv
(Salyan) çinədan. – To:ğun dənnigi boşdu
(Naxçıvan, İrəvan) bax dənab. – Buğdaların dəno vaxdıdı, ay bir su olaydı, dəno:nu verəydik (İrəvan); – Dəno verərdıx yetişəndə ki, dən bağlasın belə
(Göyçay) plov həlimi. – Anam mənə dəno:lama verdi
(Meğri, Ucar) ağıldankəm; yüngülxasiyyət. – Dənsiz adam məclisdə yoldaşdarın utandırar (Ucar); – Tuğutda Anıxdan dənsiz adam yoxdu (Meğri) Dən suyu (
(Lerik, Yardımlı) qızarıbbozarmaq, pərt olmaq. – Neşin dənzeysən (Yardımlı)
(Şəki) yüngülxasiyyət. – Pis olduğuna dəpbülüm Məmməd diyillər
(Gəncə) gəlirli, xeyirli. – Ağır otu, batman gəl! Munnan savay dəramətdi iş harda tapajasan
(Culfa, Gəncə) alaf, yem. – Dərbəmiz az olanda qapımızın heyvanın tutuf satardıx (Gəncə); – Qışa dərbə hazırrıx eləmisə: n? (Culfa)
(Kürdəmir, Lənkəran) darvazada olan kiçik qapı
dərbənd olmax: (Cəbrayıl, Zəngibasar) fikir vermək, əhəmiyyət vermək. – Əşi, dərbənd olma, qoynan nə desə desin (Zəngibasar); – O:n sözünə dərbənd olm
(Zəngilan) bax dərya II
(Bakı, Qazax) 1. dərdli (Bakı). – Əybi kim elər-əybəcər, soğanı kim yeyər-dərdəcər 2. xəstə (Qazax). – Dərdini çəx’məxdən dərdəcər olmuşam
(Quba) bahalı paltarlıq parça (keçmişdə). – Suna xanum dərədən paltar tikmişdi
(Oğuz) uşaq oyunu adı
(Lənkəran) dırmıq. – Yeri dərəğnən dərəğli:ruğ
(Lənkəran) dırmıqlamaq
(Şərur) əkin sahəsi
(Şəmkir) bax dəramətdi
(Quba) mum. – Dərəmumdan uşağlar it düzəltdi
(Salyan) bax dələndavaz. – Mırad dərəndavaz adamdu
(Şəki) bax dələngavaz III
(Kürdəmir) çay üzərində ağacdan düzəlmiş keçid (körpü). – Dərgədan qoyun- quzu keçmir, ama adam keçir
(Naxçıvan, Təbriz) itburnu. – Dərgüli yığıp gətirip dəmli:p içillə (Təbriz)
(Lerik, Salyan, Yardımlı) qab, cam. – Çuğun dərinkədə biyaz <bir az> yeməg saxləmişdi (Lerik); – Dərinkə dərin qaba deylər (Yardımlı)
(Quba) 1. çubuqdan hörülmüş həyət qapısı 2. iki bağ arasındakı çəpərdən keçid yeri. – Bizim bağın dərkalınnan keçəndə uşağ yıxıldı; – Dərkaldan keçmağ
(Təbriz) əczaxana, aptek. – Neçə kətdərdə dərmangah yox iydi
(Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) 1. naxışlı (çul) (Şəmkir). – Varrılar atdarına dərmə çul vurallardı 2. birüzlü toxunmuş (cecim, xurcun) (Gədəbəy)
(Qax) silmək
(Kürdəmir) qalamaq, yandırmaq (ocağı, peçi)
(Xanlar) incimək, narazı olmaq. – Mənnən dərrənməynən, onnan mə:m xavarım yoxdu
(Ağdam, Cəbrayıl, Füzuli, Qazax) tərlik, atın belinə yəhərin altından qoyulan keçə
(Lənkəran) qəflətən, birdən. – Dərro qapı açıldı
(Çənbərək) məsləhət
(Çənbərək) məsləhət eləmək, məsləhətləşmək. – Camahat dərsqorsdadı dağa getməx’dən ötrün
(Şəki) bax dərbəçə. – Hayindi tez ol, dərvəçəni bağla
I (Qafan) qırçınlı qadın tumanı. – Nənə, mənə də dərya tik II (Zəngilan) çəki vahidi. – Səkkiz dəryan bir dinəvişdi
(Quba) ot və ya taxılın arabadan tökülməməsi üçün onun üstündən uzadılan, yaxud yanlarından sancılan ağaclar
(Quba) uzun yaba, tayaya ot qaldırmaq üçün istifadə olunan yaba. – Dərzənbalı həyətdən gəti
(Cəlilabad, Qax) tələsik. – Dəsbəcə iş qoranda <görəndə> yelə olar (Qax); – Dəsbəcə gəldilər, apardılar (Cəlilabad)
(Şahbuz) bax dasdana. – Bazardan bir-iki dəsdana al; – Dəsdana girdə olur, çörəkdi
(Çənbərək, Ordubad) bax dasdar II. – Məleykə, dəsdəri ma: versəηə (Çənbərək)
(Çənbərək, Şəmkir) qayda ilə, üsulla. – Bu dəsdir beş dəfə gəldi, bir söz demədim (Şəmkir)