(Ucar) bükmək. – Yağlı yuxaları cü:rümlüyürük, içinə qohut qoyurux, təndirdə pişiririk, olur şorkökə
cürünbül olmağ: (Yardımlı) islanmaq. – Yağış yağıb, usdim cürünbül olub
(Meğri) mədə. – Suzumnan cüşüləm od tutup yanır
cüt yətirməx’: (Qazax) ekiz doğmaq. – Hasanın inəyi cüt yətirif
(Gəncə) şumlamaq. – Gedirəm yeri cütdəməyə
(Bərdə) uşaq oyunu adı
(Bakı) bax çütqabağı
(Ordubad) bir yerdə olan dörd ulduzun adı. – Dörd ulduz bir yerdə olur ki, biz ona cütqov deyirıx
(Bərdə) ikiyarpaqlı olan vaxt pambıq koluna verilən ad
(Kürdəmir) xəbərçi. – Bırda cüvə adam gözüvə dəyməz
(Kürdəmir) xəbərçilik
cüvər eləməg: (Xaçmaz) təmizləmək (arxı)
(Oğuz) qərzəksiz. – Burda cıbrıx fındığ işdənir, Qumlaxda cüy di:llər
(Naxçıvan, Sabirabad, Şərur) bax civar. – Cüyür söyüdə oxşar ağacdı, onnan səbəb toxuyullar (Naxçıvan)
(Füzuli, Kürdəmir) nişan, işarə
(Füzuli, Kürdəmir) nişan qoymaq, nişan vurmaq. – Zahra yemişi üsdən çabarrardı, irəngi saralardı, qızarardı (Füzuli)
(Şəki) bax çaxçax. – Usta büyün çaçcağı qəyirdi
(Gədəbəy) çeçəmək. – Çaçımax məni tutuf
(Balakən) ayıdöşəyi
(Çənbərək) çalışmaq, əlləşmək. – Qızyetər gənə çafcalıyır kın, tütünü tez əhsin
I (İsmayıllı) əzik (meyvə). – Çağ almaları bana çıxarmo:n II (Xanlar) barmaqdakı buğumların arası. – Üyün arası çağ addaney
(Ağdaş, Basarkeçər, İsmayıllı, Şəki) uşaq. – Ay çağa, dur bir az odun doğra (Ağdaş); – Sona hələ çağadı, ərə gedən vaxdı döyül (Basarkeçər)
(Ağdam, Borçalı, Çənbərək, Qazax, Ordubad, İrəvan, Zəngibasar, Zəngilan) bax çaqqala. – O çağalanı niyə ye:rsən (Qazax); – Çağala zərəlli şeydi, qızdı
(Ağcabədi) çəyirdək
(Ağcabədi) çəyirdəkləmək. – Alça bir azdan sonra çağalaxlıyajax
(Ağdam) ağacda xırda meyvələr əmələ gəlmək. – Meyvəyə balaca vaxdı de:rix’ çağalıyıf
(Balakən, Zaqatala) musiqi aləti
(Qazax, Tərtər) 1. kuryer. – Belə də göndərellər onu kin, get filankəsi çağer, ona çağırıççı deyəllər (Qazax) 2
(Salyan) toy və ya yas günü. – Qoyunnar çağırığ güni kəsilərdi
(Yardımlı) (mahnı) oxumaq. – İş tökülüb qalıb, sən mahnı çağıreysən
I (Şəmkir) demək, söyləmək. – Keşmiş sözdü, heş çağırmamışam II (Dərbənd, Qax, Şəki, Zaqatala) banlamaq
(Culfa) pambığın alağını vurmaq
(Salyan) qədər. – Əgər durub yığson, bağda iki yeşik çağlı üzüm var
(Balakən, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Qax, Zaqatala) 1. yerə basdırılmış dirəklərə köndələn ağaclar vurmaqla düzəldilən hasar (Zaqatala, Balakən, Kürdəm
(Borçalı) çoxdanışan. – Çoxdanışan adama çaxçaver de:llər
(Çənbərək) sahmana salmaq, hazırlamaq. – Mahmıt pə:ni çaxçillədi hamıdan qavax
(Bakı, İsmayıllı, Şamaxı) bax carcur I. – Uzaq yerə gedəndə arvatdar çaxçur giyillər (Bakı); – Palçıxdı, çaxçurumu gəti giyim (Şamaxı)
(Lənkəran) çərpələng. – Uşaxlar bayram güni çoxli çaxfərəng buraxmışdılar
(Quba) armud növü. – Dünən üç girvənkə çaxma aldım
(Kəlbəcər) qapaq. – Damın bajasına taxtadan çaxmax salırıx
I (Meğri) çox göy (gözə aiddir). – Qırışmalın gözləri niyə belə bəs çaxmırdı? II (Meğri) iri qaratikan
(Göyçay, Ucar) gölməçə
(Gəncə, Xanlar) aravuran, araqarışdıran. – Adamların arasın vırana de:rix’ çaxnaxçı (Xanlar)
(Gədəbəy, Gəncə, Xanlar) daşlı-kəsəkli, qeyri-məhsuldar yer. – Çinarın kökü çaxraxdadı (Gəncə); – Çaxraxdan yaxşı qartof çıxmer (Gədəbəy)
(Qazax) xəbərçi, araqarışdıran. – Mənnən çaxraçı adam olmaz
(Balakən) doğar qoyun. – İskəndərin beş baş çaxusu var
çak iləmağ: (Dərbənd) əzmək, xarab etmək. – Hayvanı çak iləyib gətimisən
(Zaqatala) qoç. – Çox döyül ki, beş çakum var
(Qəbələ, Oğuz) kiçik qotman ◊ Çaqqala vurmax – qotmanlamaq, qotman halında yığmaq. – Nəsir çaldığı otu çaqqala vurdu
(Culfa, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) kal, yetişməmiş (meyvə). – Ərix’ hələ çaqqaladı, dəymi:f (Zəngilan); – Əriyi çaqqala yemə, qızd