(Salyan) bax əməzəx’
(Qazax, Şuşa) aciz, əfəl, fərsiz. – Tahar əməzəx’di, bi toğluyu da boğazdıyammer (Qazax); – Əməzəx’ adam iş başarmaz (Şuşa)
(Lerik) bax əməzəx’
(Şəki) bax əməzəx’. – Yunus əməzix’ adamdı
(Zəngilan) incitmək, əziyyət vermək. – İllaf qıyamat qofsa da o, canın əmgəndiməz
(Qazax, Yevlax) ata
(Quba, Naxçıvan) əmiarvadı. – Əminin arvadı əmicanı olur (Naxçıvan)
(Bakı, Kürdəmir) bax əmdossu. – Əmidostu qeyqanax pişirir, gedəy yə:gün (Kürdəmir)
(Göyçay) sakit
(Göyçay) sakitlik
(Füzuli) qohumbazlıq. – Əmipərəsdix’ ortadan götürülsə, yaxşı olar
(Bakı, Salyan, Masallı) çox yaxşı, çox gözəl, misilsiz. – Bidənə əmiri parça almışam (Bakı)
(Balakən) tənzif. – Paltarların üsdünnən əmirqan pərdə asılmışdı
(Ucar) bir yerdə, birlikdə. – Urusdamın üç oğlu, külfəti əmiş-qatış yaşıyır
(Ağcabədi) çox yaxın. – Məhəmmədəliynən Miriş əmiş-qəmişdilər
(Kürdəmir) əgər. – Ə:mləri bı işdən bi xata çıxmasa, xoşbaxlıxdı
(Füzuli) əmmək. – Quzular əmlix’lənirdi, ayırdıx
(Salyan) arşınmalı, parça. – Hindi əmmal yap çoxdu; – Qıpçağ bədənimizi ölçərdi dərzi, əmmalı kəsərdi, tikərdi bizə, giyərdük
(Naxçıvan) bax əmə I
(Füzuli) üsul. – Hər şeyin bi əmmələsi olu
(Neftçala, Salyan) ləklərin arasındakı kiçik, ensiz su arxı. – Əmmərəni aç, tağlara su gessin (Salyan); – Əmmərə suynan dolıb (Neftçala)
(Salyan) göyərti əkmək üçün ayrılmış sahə
(Gədəbəy) yetim (quzu). – Siz canıηız, o əmməş quzu: yətriη, bu qara qoyunu əmsin birəz; – Əmməş quzu kimi nə tüşüfsəη ora-bura?
(Əli Bayramlı, Salyan) bax əmbiz. – Biz sə:r tezdən əmmizi savıracayıx (Əli Bayramlı); – Qapançı əmmizi nişannadı (Salyan)
(Bakı) həvəskar
əmraziya gəlmək: (Bakı, Kürdəmir, Salyan) 1. boya-başa çatmaq (Bakı). – Ağəz, bu şağ <uşaq> lap böyüyüb əmraziya gəlib ki 2
(Yardımlı) bax əmraziyə gəlmək
(Salyan) həvəslənmək. – Ortancıl gədəm maşın sürməyə yaman əmrəşir
(Sabirabad) qabiliyyətsiz, bacarıqsız. – Bı kənddə Əhməd əmsizdi
(Füzuli) bax əmbərçə I. – Ənbərçq:n altınnan sataşdı gözüm; sinən ağdı Savalanda qar kimi
(Quba) kiçik şəlalə. – Bu yoxunluğda bir güzəl əmbərə var
(Naxçıvan) bax əmbiz. – Ənbizdə əlli ton taxıl var
ənc eləməg: (Yardımlı) yaymaq, tökmək. – Buğdəni gətirib evinən bi ənc eliyiblər
(Salyan) döymək, əzişdirmək. – Uşağı az əncələşdirsənəm!
I (Tovuz) xırda mıx II (Şəki) çərçivə
(Şəki) üz, sifət Əncəri itməx’ (Şəki) – yox olmaq, ölmək, başı batmaq. – Əncərin issin sənin
(Şəki) gözəl, yaraşıqlı
(Şəki) çirkin, kifir, yaraşıqsız. – Hasanın qızı çox əncərsizdi
(Salyan) əzik-üzük. – Maşın yeşigləri atıb-tutmuşdu, üzümlər əncig-üncüg olmuşdu
(Salyan) dağınıq, alt-üst ◊ Əncivənc eləməg (Salyan) – dağıtmaq, alt-üst etmək. – Gənə bı paltarı kim əncivənc eliyib
(Sabirabad) yetim, kimsəsiz
(Şamaxı) alçaq. – O, əndə iş tutmü: b
(Qazax) düz, hamar olmayan, enişli-yoxuşlu
əndərğəlib olmağ: (Bakı) qarşı-qarşıya gəlmək, üz-üzə gəlmək, rast gəlmək. – Axır ki, əndərğəlib oldız, day arxayınnaşun; – Nə yaxçı əndərğəlib oldıla
(Yardımlı) tökmək, atmaq. – Suyi ağacın dibinə əndərginən
(Meğri) yüngülxasiyyət. – Nüyədidə Nəbidən əndəsiz adam kimdi ki?
(Çənbərək, Gədəbəy, Qazax) qorxmaq, diksinmək, səksənmək. – Məmmədi suya basdım əndix’di (Qazax); – Çovan ot yananda əndix’di (Çənbərək); – Çimdiyim y
(Xanlar) yaxalıq. – Muna ə:ndirix’ de:irix’ biz
(Oğuz) mal və ya toyuq saxlamaq üçün ağacdan düzəldilən yer, tikinti. – Əndirmənin üsdə qamış döşü:rüx’
(Qazax) bəyənmək. – Abbas bizi əndirmer