(Cəlilabad) faraş, vaxtından əvvəl. – Biz su vermeyüg, özü də bırdə taxıl haraxaş yetişey
(Qax) bax harad
I (Qarakilsə) 1. oğru 2. talançı, quldur. – Haramı başın kəsdi II (İrəvan) dərə-təpəli yer III (İmişli) səhra, düzənlik
(Qax) qulplu saxsı qab
(Yardımlı) tövlənin girişi. – Biz haravarı boüg eləmişüg
(Meğri) yerdə deşik açmaq üçün ağac alət. – Əleskar harbeynan dəşiy açeydi, biz də dəşix’lara payə taxeydıx
(Ağcabədi, Salyan, Bərdə, Cəbrayıl) ədəbsiz. – Harfa adam söyüş sö:ər (Bərdə); – Arvat, harfa danışma, qonax var (Ağcabədi)
(Ağcabədi) ədəbsizədəbsiz. – Sən harfa-harfa danışırsan
(Basarkeçər, Qazax) qənaətsiz. – Bunnar yaman harım-cırım tayfadılar (Basarkeçər); – Harım-cırım öydə bərəkət olmaz (Qazax)
(Qazax) 1. tənbəl 2. işə yaramayan
I (Qazax) taxça. – Səniö:rüm papağın harmada qalsın II (Karvansaray, Qazax) evdə dirəklərin üstünə qoyulan ağac
(Şəki) balacaboy. – Hasalax kişiydi Nəvi dayı
(Dərbənd) əsa, əlağacı
(Salyan) asanlıq. – Hər çətinnigin bir hasavatdığı da olur
I (Meğri, Salyan) məhsul. – Bu yil bağ-bağatda yəxşi hasıl var (Meğri) II (Cəbrayıl) ağıllı, qanacaqlı
(Meğri) yalançı, gopçu. – Ə, o, hasovdu, ona inanma
(Borçalı, Goranboy) iraq, uzaq. – Haşa üzdən, sürü itsiz olmaz (Borçalı); – Haşa sizdən, xəstə döysünüz kü? (Goranboy)
(Laçın) var-dövlət. – İmranın haşan-keşəni aşıf-daşıf
(Culfa) yerə sərmək. – Küləşi haşanna, qoy qurusun, döyəx’
(Ordubad) xəşil. – Haşil də olar bişirərıx, tərəx’ də bişirərıx
(Əli Bayramlı) evin ətrafı. – Öyün haşiyəsin kəsərüg, hasara alluğ
(Gədəbəy, Gəncə, Qazax) hanı? – Bə deyirdiη dayıη gəlif, hatana? – Ana, mə:m paltarım hatana? (Gədəbəy)
(Cəbrayıl) buğ, buxar. – Qızım, yara: hav ver, so:ra pis olar
(Balakən) evin üstündə kirəmit düzülən hissə, yer, dam örtüyü. – Evin havasını qaldırmışıx
(Zəngilan) iki cüt öküz qoşulmuş xışla (şumlamaq). – Bı yerrəri havaca əkerdilər
I (Meğri) dəyirman novu. – Dəyirman pis işdey unda ki havala alçax uley II (Füzuli) qabaq, qarşı tərəf
(Çənbərək, Kürdəmir) acıqlanmaq, özündən çıxmaq. – Nə havalanırsan, o ki uşaxdı (Kürdəmir); – İmirzalı çox havalanıf (Çənbərək)
havalat olmax: (Tovuz) qəflətən peyda olmaq. – Ə, bu hardan havalat oldu?
havar təpbəx’: (Şahbuz, Şərur) səs salmaq
(Quba) yelləncək
(Dərbənd) yellənmək. – Qızdar havançağda havaradu
(Astara, Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Salyan) iqlim, ab-hava. – Havasat bı il yaxşi keçdi (Lənkəran); – Bıranın havasatı issi oley (Cəlilabad)
(Biləsuvar) qarovulçu
(Cəlilabad) balaca qurbağa. – Uzağlarda havaziring ney tutur
(Cəlilabad) bax havaziring. – Havaziringi oley balaca qurbağa, ət kimi oley, səriley, su:n üzində oley
(Meğri) mələmək. – Avınan maral məliyər, əlix’ havxırar
(Şərur) hürmək
(Naxçıvan) hirs, qəzəb
(Meğri) bağırmaq (cüyürə aiddir)
(Qarakilsə) çardaq. – Asıllar havıstan kimi yerə, quru:r, had kimi göndərillər
(Şərur) aş qarası
(Cəbrayıl) iltihab etmək, şişmək
(Tabasaran) bax habi. – Büzün yerrərdə havi armut tez dəgədi
(Naxçıvan) araqçın
(Naxçıvan, Şərur) iltihab etmək
(Ağbaba) dəhliz. – Hər iki otağın qapısı havlıya çıxır
(Şərur) yaraya qoyulan dərman otu. – Bir yara ki havladi, ona havoti qoyılar
(Kəlbəcər) bax havoti. – Havotu onnan ötərdi ki, bö:ün bir yerin yaralananda onu yaranın üsdə qoyasan
(Tabasaran) bax habi. – Didigin havudu dəğin
(İmişli) xəbər, səs. – Özzəri bilirdilər hay gələcəg