I (Qax) daş, daş parçası. – Başına bir kuva ilişdirdi, qəleydin qoraydın II (Qax) kif
(Qax) kiflənmək. – Çoraq <çörək> kuvalanıptı
(Balakən, Qax, Zaqatala) mağara
(Xaçmaz) bax qozar
(Zaqatala) bax közməx’ I
(Masallı) bax kuançılığ
(Təbriz) sancmaq. – Arı kübsiyənnən so:ra bı əlim şişdi
I (Xaçmaz, Quba) balıqqulağına oxşar muncuq. – Kücinü uşağlar sapa düzib buynuna asadı (Quba) II (Yardımlı) 1
(Zaqatala) çör-çöp. – Bir az kücmacı yığ gəti ocax qalıyax
(Şamaxı) künc-bucaq. – Arvad itirdiyi qeyçidən ötəri öyün elliy küç-künarın axtardi, tapa bilmədi
(Basarkeçər) qazmanın girəcəyi. – Kərmeyi küçüyə yığmışam, get onu gəti
(Tabasaran) arabanı, kirşəni və s. boyunduruğa calayan ağac. – Buyunduruğda bir küçəğaci də ulur
(Zəngilan) bax köçəl I
(Şuşa) güllü ipək parça növü. – Ədəbaz qızdar küçəmanadargəlir ge:rdi
(Ağdaş, Kürdəmir, Mingəçevir) ağacın dibindən qalxan, ətrafında göyərən xırda zoğ. – Bir dənə alça küçüyü aldım (Ağdaş); – Albalı küçüklüyüp (Kürdəmir
(Salyan) qatıq çalınan saxsı qab. – Küçükatanda qatığ çalırığ; – Küçükatan talış tərəfdə çox olır qatığçın
(Cəbrayıl, Salyan, Göyçay) pöhrələmək, zoğ atmaq. – Alça ağacı çox küçüklüyəndi (Göyçay)
(Quba) uçurum. – Qabağda küçürüg var
(Sabirabad) bax kudu. – Bu il bostanda küdi çoxdu
(Göyçay, İmişli, Salyan, Kürdəmir, Sabirabad, Şamaxı) 1. su çıxmayan yer (Göyçay, Sabirabad, Şamaxı)
I (Qazax, Mingəçevir, Ucar, Zərdab) bax küdri II (Gədəbəy) buxarının qabaq hissəsi. – Qış vaxdı otroydux küdrüdə irəlləri
(Cəbrayıl) quyruqsuz. – Bu öküz küdüldü
I (Göyçay, Kürdəmir, Ucar) bax küdri. – Əli malları küdürüyə buraxmışdı (Göyçay) II (Ağdaş) təpəcik. – Küdürünün yanındakı sahə hansı birqadanındı?
(Borçalı, Cəbrayıl) bax küvən. – Dəvənin küəni tamam yağdı (Cəbrayıl); – Küən buğurda olar, mayada olmaz (Borçalı)
(Təbriz) qüvvətli, güclü. – Cütə həmişə küənsal öküş qoşalla
I (Ağdam, Basarkeçər, Füzuli, Gəncə, Qazax, Tovuz, Zəngilan, Zərdab) bax küvər I. – Atam səhər küərimizi kəsəcəhdi (Zərdab); – Küərim azarrıyıb, sağal
(Cəbrayıl, Füzuli, Lənkəran, Masallı, Ordubad, Zəngilan) bax kuf. – Qızdar küf asıb üçüllər (Zəngilan); – Ağacdan bir küf asmışam, uşaxlar yellənillər
(Axalsxi) sırğa. – Küfənin bahalısı pirliyantdan olur
I (Naxçıvan) fəqərə sütunu. – Kərəmin küfəni çıxıb II (Cənubi Azərbaycan) bax küvən
(Qax) xeyir. – Honnan adam olası doqul, heç kəsə küfəyə verən doqul
(Qarakilsə) yelləncək
(Culfa, Laçın, Şərur, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, İrəvan) bax kiflə. – Küflə olmasa təndir yaxşı yammaz (Şahbuz)
I (Çənbərək) kökəlmək. – Seydalı küfrüyüf, boynu dömmür; – Zalı yaman küfrüyüf, bildirrəri burnun tussan canı çıxardı II (Çənbərək) suyu çoxalmaq, aşı
I (Cəbrayıl, Füzuli) qazma. – Odunu küfülə yığdım (Füzuli); – Əhməd, samanı küfülə yığ ki, üsdünə yağış yağmasın (Cəbrayıl) II (Cənubi Azərbaycan) suy
(Qazax) bax küpyeridən. – Küfyeridən qarı həməşə ara qarışdırar, qo:şunan yola getməz
(Xocavənd, Ordubad, Şamaxı) bax küfül I. – Kühülə quzi salallar (Şamaxı)
(Zəngəzur) zibillik. – Bizim küjədə bir buranı bitib
(Cəbrayıl, Zəngəzur) zibillik. – Sənin küjəlix’də nə işin var?
(İmişli) bax küy ◊ Kük yatmağ – bax küy yatmax. – Kük yatanda to:uğ cucə çıxardar. Kük tüşməx’ – b a x küy tüşməx’
(Qazax) mənasız, məqsədsiz yığıncaq. – Kəsmer kükənəyiηiz, gərəx’ bu avaraları yığasıηız başımıza
(Oğuz) gicitkənə oxşar xoş ətirli bitki adı
(Çənbərək) 1. sığınmaq 2. arxalanmaq. – Yavər Usuvaja kükünüf dolanır
(Ağcabədi, Ağdərə) xəkəndaz. – Külatannan zivil atırıx (Ağcabədi); – Zivili yığ külatana, apar at (Ağdərə)
(Salyan) nehrənin deşiyi. – Nehrənin külbəsinnən ayran axır
(Şamaxı) təndirin külbəsini bağlamaq. – Bu külbələməg təndiri soyudacağ
(Ağdaş, Bakı, Gədəbəy, Salyan, Göyçay, Kürdəmir, Qax, Oğuz, Şamaxı, Şəki) 1. qəbir üstə paylanılan halva-çörək (Bakı) 2
(Ağdaş, Mingəçevir, Şəki) külçəyə naxışlar vurmaq üçün saxsı alət. – Bü:n bir külçəbasan aldım (Ağdaş)
(Şəmkir) xəkəndaz. – Odu külçəkənnən götürüllər
(Füzuli) ətin sümüksüz, yumşaq hissəsi. – Küldəmə ət kəs gətir
(Zəngəzur) quyruqsuz. – Bizim it külədi