(Borçalı, Şəki) 1. narın (Borçalı). – Ufax duz yumşağ olar 2. düyü və ya buğdanı tabaqlayarkən yığılan xırda, narın çıxar (Şəki)
(Hamamlı) bax ivhallı. – Çox ufallı adamdı, hamı ona hörmət ele:r
(Dərbənd) xəcalət ◊ Ufarrığ eləmağ – xəcalət çəkmək. – Ufarrığ eliyədəm mən unnan
I (Qax) lovğa II (Zaqatala) qəşəng, gözəl. – Bizim dükanda ufdan çitdər satılır
(Balakən, Qax, Zaqatala) bax ufdan II
(Zaqatala) dözümsüz
ufud elemeğ: (Bakı) sakitləşdirmək, sakit etmək. – Ufud eleginən uşağı, sən allah, qoymaginan ağlamegə
(Kürdəmir) quş adı. – Ugegin əti yeməli dögül
(Oğuz) o qədər. – Kişilər, ugünə alça var, da: bilmirəm necə
(Oğuz) uğultu
(Qax) avand
(Qax) avand ◊ Uğatdı olmax – avand olmaq. – İşinğız uğatdı olsun
(Meğri) bax ovursax
(Daşkəsən) ehtiyatla. – Qoy o, uğufca işdəsin
(Qax) yana-yana; boğula-boğula ◊ Uğuna-uğuna qalmax – yana-yana, boğula-boğula qalmaq, yanıb tökülmək
(Ağdam) ilxını iki hissəyə ayırmaq
I (Qax) təəssüflənmək, təəssüf etmək II (Qax) həyəcandan boğulmaq
I (İmişli) dəfə. – Bu uğur gəl bizə gedəx’ II (İmişli) bəxt, tale. – Onun uğuru yaxşı dəyil
(Hamamlı) sıyıq. – Xamır uğutdu, axır
(Sabirabad) çoxbilən. – Biləndiyə uğuz diyəllər
(Qazax) nazik. – Qara qarpızın qavığı lap uxa olur
(Qazax) nazik. – Biz tərəflərdə qavığı uxaca olan qarpız çoxdu
(Gəncə) bax oxax. – Cücələrə əpbəy uxağı tök
(Oğuz) mozalan
(Balakən) dələ cinsindən kiçik heyvan
(Tovuz) uzatmaq. – İpi ujda göröm nə qədərdi
(Basarkeçər) getmək. – Əyə, qoyma, qoyun ujdandı
(Qazax) xəncər qınının ucuna zinət üçün taxılan metal. – Bu xançalın ujduğu gümüşdəndi
(Qazax) uzaq. – At qaçıf ujruma gedif
(Basarkeçər, Cəbrayıl, İmişli, Qazax) uzunçuluq etmək; bir sözü, fikri dəfələrlə təkrar etmək. – Ə:, sən bu ot məsələsini nə çox ujuluyursan (Basarkeç
(Qazax) bax ujrum. – Ujuruma getmə
(Zaqatala) mağara. – Bu gecə uknada yatarıx, sabah yola düşərix’
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Füzuli, Gədəbəy, Qazax, Laçın, Ordubad, Şəki, Şəmkir, Şərur, Tovuz, Yevlax) qoşqu heyvanı
(Şəmkir) qoşqu heyvanını sürən adam. – Majqal kotanın majqalınnan tutor, ulaxçı ulaxları hayler
(Gəncə, Qazax) kövrəlmək; ağlamaq
I (Çənbərək, Karvansaray) izini itirmək məqsədi ilə uzağa aparılmış oğurluq mal. – Ləçənnix’ tutan inəy ulamdı (Çənbərək) ◊ Ulama aparmax (Başkeçid, B
I (İmişli) calaq. – Ucunda ulama vardı, da:m vermədi ◊ Ulama qoymağ – calaq vermək. – Başına ulama qoyginan, çassın II (Ağdam, Basarkeçər, Bərdə, Göyç
(Borçalı, Qazax) oğurlanmış mal-qaranın izini itirmək məqsədi ilə onu əldən-ələ ötürən adam. – Oğrular malı aparıf ulamaçıya vererdilər (Qazax); – Sül
(Göyçay, İmişli) birləşdirmək, calamaq, əlavə etmək. – Mı:n başına ağac ulamason, çatmaz (İmişli); – Həbələ bazı olurdu, ucuna da ağac uluyurduğ (Göyç
(Kürdəmir, Tovuz) çürümək. – Yazığın yarası uleyib tökülür (Kürdəmir); – Bu qarpızıdarın çoxsu uluyufdu (Tovuz)
(Borçalı, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) bax ulamaçı. – Oğrular malı aparıf ulamçıya vererdilər, o da saterdı, uzağa keçirerdi (Qazax); – On doqquzuncu ildə
(Tovuz) çürük, çürümüş. – Bu ulamış qarpızdarı niyə gətirifsəη?
(Şəmkir) oğurlanmış malın izini itirmək məqsədi ilə onu əldənələ ötürmək. – Mənim bir inəyim vardı, ulamladılar, tapa bilmədim
(Basarkeçər, Başkeçid, Borçalı) oğurlanmış mal-qaranı əldən-ələ ötürtdürərək izini itirtdirmək. – Hasanın ulağını ulamlatdılar (Borçalı)
(Ağdam, Xocalı, Kəlbəcər, Lənkəran, Şuşa, Zəngilan) ağac adı, vələs. – Ulas yaman bərk ağaşdı, onnan nə desən olur (Kəlbəcər); – Ulası doğruyub yandır
(İmişli, Kürdəmir, Mingəçevir) qarışmaq, qoşulmaq. – Başım işə elə ulaşıf kin, laf adımı unutmuşam (Mingəçevir); – Bizin inəy ulaşıb o biri kəndin mal
(Hamamlı) kəndir
(Laçın, Zaqatala) 1. b a x ulaşmax (Zaqatala) 2. birləşmək (Laçın). – Siznən ulğaşdığım gün dağıleydı
I (İmişli) bax ilğım. – Ulğun yayda issidə olır II (Oğuz) hülqum. – Bə:zi kişilərin ulğunu yoxdu, söz saxlamır