(Şuşa) qarmonçalan. – Vızqançalan Kamılabəyimin yaxşı səsi də var
(Oğuz) uşaq oyuncağı adı. – Gət sə: bir vızvız qayrım, səsu: kəs
(Salyan) üşümək, titrətmək. – Axşamçağınnan bəri vicələnnəm
(Zaqatala) kiçik dağ çığırı
(Qax) bax vidar. – Vidirdən keçəndə qabağına bax
(Kürdəmir) əyri. – Çaşıb viri kəsdim ağacı
(Şuşa) qarmon. – Yaxşı vizqan çalırdı o, cavannıxda
(Bakı) yarıq. – Bu duharrarda çoxli vocdər var
(Qax) qətiyyən. – Elə danğadı, vucudu xəbarı yoxdu
(Quba) təpə. – Uşağlar vurduda gür nə uynıyadular
(Mingəçevir) darmadağın ◊ Vurduvaxt eləməx’ (Mingəçevir) – darmadağın etmək
(Gədəbəy, İmişli, Kürdəmir, Mingəçevir, Şamaxı) bax vırqın. – Vurğunun güjdü yəlsin, a pis adam (Gədəbəy); – Uşağı vurğun vuruf (Mingəçevir)
(Kəlbəcər) bax vıriyid. – Yaman vuriyidsən ha!
(Bakı) vurhavur, küykülək, dava-dalaş. – Getdim gördim ki, bir vurmabizən var ki, gəl görəsən; – Süzün bu vurmabizənvüz lap hələ hindiyə qalıb?
(Masallı) bağlı. – Sizin qapıvuz vuruxdu
I (Qax) döngə. – Habı vutu dönəndə əmim uşağıdı II (Zaqatala) daş hasarın üstü. – Barının vutu sökülüb
(Qax) yeməli, yabanı bitki adı. – Vuts dağda pitir, özü də yemə: yaxşı oluy. Yy
(Oğuz) evin damındakı baş tiri saxlayan ağac. – Bu ağaşdan yabagül çıxmaz, əyridi
(Çənbərək) yastı. – Otu yabban yığdım, xarab olajax yağış yağsa
yadbud eləməx’: (Şərur) xatırlamaq. – Kitablara baxıram, o şe:rrəri yadbud eli:rəm
(Ağcabədi, Ordubad, Zəngilan) kötükcədən sonrakı nəsil. – Yadıca nəvəmizin oğlunun oğlunnan olan uşağa də:rix’ (Zəngilan); – Yadıca kötücədən sora ola
(Tərtər) üzüm növlərindən birinin adı. – Yadyeməz çox yaxşı üzümdü yemə:
(Ordubad) açıq-qara. – Bizdər açıx qara irəngə yağal diyərıx
(Hamamlı) bax yalağasalma. – Ə:, gedəy yalağatollama oynuyax
(Qazax) yağmur. – Keçən il yağannığ az oldu
I (Başkeçid, Borçalı) yağışlı. – Bu ay çox yağar keşdi (Borçalı) II (Şəmkir) yara
(Gəncə, Qazax, Şərur) bax yağannıx. – Yağarrığ olsa, buranın taxılı bol olar (Şərur); – Bıldır yağarrığ az oluf, bi:l çox oluf (Qazax); – Yağarrıxdan
I (Bakı, Qazax, Naxçıvan, Ordubad) lampanın neft tökülən hissəsi. – Yağdanın tozunu sil (Bakı); – Lampanın yağdanını düzəltdim (Naxçıvan); – Yağdana n
(Şamaxı) bıçaq itiləyən daş, bülöv. – Yağdaşı gətir, əsgənəni itiliyim
I (Gəncə, Gədəbəy) süründürməçi, borc alıb qaytarmaq istəməyən. – Nə yağır adamsıη, niyə üzmöysüη borcuηu? (Gədəbəy) II (Cəbrayıl, Tovuz) bax yağar II
(Cəbrayıl) beli yaralı (at). – Səni görüm yeddi yağırbel ata ürcah çıxasan
(Gəncə) süründürməçilik. – Heş bu qədər yağırrıx görməmişəm
(Tabasaran) ağlamaq. – Uşağ yağlayədi
(Gəncə) yağı yuyulmamış çirkli qab-qacaq və ya əski. – Yağlaşo: qabı it yaladı
(Dərbənd) bax yağlovçə. – Yağləçiyə tökərig yaği, yimağ bişirədig
yağlı gün: (Gəncə) məc. isti gün. – Bu yağlı gündə çuxa niyə geyirsən?
(Füzuli, Qax, Laçın, Oğuz, Salyan) yeməli dərman bitkisinin adı. – Yağlıcanı çiban üsdünə qoyallar (Salyan); – Yağlıcadan kətə pişirəcux (Qax); – Yağl
(Şəki) tava. – Yağlıcaxoru qoy bura
(Ucar) bax yağlıca. – Yağlıcanı təndirə sürtürük ki, çörək təndirə yapışıb torpaq qopartmasın
(Lerik, Lənkəran) ağartı tökmək üçün mis qab. – Yağlıkeşə süd tökəcəğəm (Lerik)
I (Bakı) yağı, hisi yuyulmamış çirkli qab-qacaq və ya əski. – Toyda yağlıqara qazan çox olur, uları yağlıqara əsgiynən yumağ olmaz II (Qazax, Mingəçev
(Bakı, Lənkəran) yeməli yabanı otlardan birinin adı. – Yağlıtərə qutabını qatığınan yiyəllər (Lənkəran)
(Bakı, Dəvəçi) bax yağlovçə
(Dərbənd) sapılca
(Dərbənd) yaylıq. – Bu yağluğa baxıb görədü özünü yağluğudu
(Dərbənd) ilk nişan ◊ Yağluğaparan ələməg. – Əvvəla yağluğ aparan ələrig
(Şəki) fındıq ağacı yarpaqları üzərində olan maye, şirə. – Yağma olan yerdə bal da yaxşı olur
(İmişli, Ucar) tam inkişaf etməmiş, qurumuş (taxıl, pambıq). – Mən yağo: pambığı yığmıram (Ucar)
(Çənbərək) xörək yeyiləndən sonra qab-qacaqda donub qalmış yağ. – Cəmin yağsoyunu yuajam
(Cəbrayıl, Gəncə) tikanlı bitkilərdən birinin adı. – Əlimə yağtikanı batıf (Gəncə)