sif. Kəbini olan; qanuni. [Səkinə xanım:] [Zeynəb] qardaşıma kəbinli arvad deyil idi ki, irs apara. M
is. Kəbinli olma, kəbini olma, nikahlılıq
sif. Kəbini olmayan, rəsmi nikahı olmayan; qeyri-qanuni. Kəbinsiz arvad. – [Qaçay:] Onsuz da Pənah çoxdan tutulmalı idi
is. Rəsmi nikahın olmadığı hal; nikahsızlıq
sif. [ər.] klas. Böyük. // İs. mənasında. [Koroğlu:] Qol-qola bağlayın, tutun əsiri; Səğirin kəbirə qatın, gətirin! “Koroğlu”
köhn. “Kərbəlayı” sözünün canlı dildə işlənən forması (bax kərbəlayı). [Səfərəli:] Kəbleyi! Sən başa düşmürsən
is. [fars.] klas. Göyərçin. Bir damdə gördü bir kəbutər. Füzuli. Neçə müddət qərq oldular tufana; Əmr etdi, kəbutər gəzdi hər yana
bax gəc
sif. [fars.] 1. Əyri. Qoy börkünü kəc qaşının üstünə, fırılda; Kəndin kimi bir lotiyimeydanını görcək
is. [fars.] Keçmişdə Şərqdə: səfərə çıxan adlı-sanlı adamlar üçün minik heyvanlarının, adətən, dəvənin üstündə düzəldilən örtülü yer
sif. [fars.] köhn. 1. Çəpgöz, qıyıqgöz, çaş. Kəcbin adam. 2. məc. Əyri gözlə baxan, hər şeyi əyri görən, yaxşı bir şey görməyən, xeyirxah olmayan
is. köhn. 1. Çəpgözlük, çaşlıq. 2. məc. Pis nəzərlə baxma, hər şeyi tərs görmə, heç bir yaxşı şey görməmə
sif. və is. dan. Tərs, inadcıl, höcət. Kəcqabırğa adam. – Mən onun ağzı xeyrə açıldığını görməmişəm. Zalım oğlu kəcqabırğadır
is. 1. Qıyqaclıq, çəplik. 2. Tərslik, höcətlik. Dediyim sözümdə mən yenə varam; Məndə kəclik də var, mərdanəlik də
sif. [fars. kəc və ər. mədar] klas. Birisinin istək və arzusunun əksinə hərəkət edən; nəhs. …Mansur axırıncı dəfə fələkdən şikayət etmək üçün ağlar gö
sif. 1. Papağını yan qoyan. 2. məc. Forslu, qürrəli. Kəcpapaq oğlan
rif. [fars.] Pis rəftarlı, rəftarı olmayan, yola getməyən. // məc. Nəhs, tərs, uğursuz. Ey Vidadi, gərdişi-dövrani-kəcrəftarə bax; Ruzigarə qıl tamaşa
is. [ər.] Qəm, qüssə, dərd, ruhi iztirab. [Maral:] Uff, bəxtiyarlıq içində ölmək, kədərlər, üzüntülər içində yaşamaqdan min qat xeyirli imiş… H
sif. [ər. kədər və fars. …avər] klas. bax kədərləndirici. [Aslan] zəifləmişdi, qırışıq üzünü tük basmışdı, kədəravər bir görkəm almışdı
sif. [ər. kədər və fars. …əngiz] klas. bax kədəravər. Torpaqların üzərinə sərilmiş əlvan güllərin görünüşü qanlı bir otağın görünüşü qədər kədərəngizd
sif. Kədər gətirən, qüssə gətirən; qəmləndirən, qüssələndirən. Kədərləndirici hadisə. Kədərləndirici xəbər
is. Kədər gətirmə, kədər vermə
“Kədərləndirilmək” dən f.is
məch. Qəmləndirilmək, qüssələndirilmək, məyus edilmək, dərd (kədər) verilmək
“Kədərləndirmək”dən f.is
f. Kədərli etmək, qəmləndirmək, qüssələndirmək, çox məyus etmək. Xəbər onu kədərləndirdi. Uşağın xəstəliyi ananı kədərləndirdi
“Kədərlənmək”dən f.is
f. Kədərə batmaq, qəmlənmək, qüssələnmək, çox məyus olmaq. Bu xəbərdən kədərləndi. Oğlunu görə bilmədiyi üçün kədərləndi
sif. Qəmgin, dərdli, mükəddər, hüznlü. Kədərli ana. – Kədərli bir qəlbin yanıq fəğanı; Yandırır ürəyi daşdan olanı
is. Kədərli adamın hal və vəziyyəti; qüssəlilik, qəmlilik, dərdlilik
sif. Kədəri olmayan, qəmsiz, qüssəsiz, dərdsiz. Kədərsiz adam. // məc. Şən, qayğısız, məsud. Kədərsiz həyat
is. Kədərsiz adamın halı; qəmsizlik, qüssəsizlik
bax kəfə. Əlinin kəfi qabar çalıb
is. [fars.] Köpük (od üstündə bişən xörək və s.-də). Xörəyin kəfini götürmək. Sabun kəfi. – Qazan daşdı, kəfın al; Qaynadıqca kəfin al
is. [ər.] Ovuc, əlin içi, aya. Bir az kənarda bir övrət çömbəlib və çənəsini hər iki əlinin kəfəsinə qoyub qaşqabaqla Əhmədin ağlamasına tamaşa edirdi
is. [ər.] 1. Meyitin sarındığı ağ, bez. Kəfən oğrusundan adamlıq ummazlar. (Ata. sözü). 2. Keçmişdə: zəvvarların, dindar, mövhumatçı müsəlmanların din
“Kəfənləmək”dən f.is
f. Meyiti kəfənə bürümək, kəfənə tutmaq. Səlim [qocanı] mafəyə qoydu, yudu, kəfənnədi, həmin dediyi gül ağacının dibində basdırdı
“Kəfənlənmək”dən f.is
məch. Kəfənə bürüdülmək, kəfənə tutulmaq
sif. 1. Kəfəni olan; kəfənlənmiş. Kəfənli meyit. 2. köhn. Boynuna kəfən salmış, kəfən geymiş (bax kəfən 2-ci mənada)
is. Kəfənə yarar, kəfən üçün işlədilən parça. Pambığın hər qozası düşmənə; Olmalı bir kəfənlik. R.Rza
sif. Kəfəni olmayan, kəfənlənməmiş. Kəfənsiz meyit. // Zərf mənasında. Meyiti kəfənsiz (z.) basdırmaq
is. [ər.] Dindarların, öz günahlarını bağışlatmaq ümidi ilə verdikləri sədəqə, tutduqları oruc və s. Mənə meydən keçən gün tövbə verdi şeyx, ey Seyyid
is. [fars.] 1. Xörəyin kəfini götürmək, plov çəkmək və s. üçün işlədilən deşik-deşik alət, böyük qaşıq
sif. Kəfgiri (2 və 3-cü mənalarda) olan. Kəfgirli saat. Kəfgirli susəpən. – Katibə xala kəfgirli divar saatına, sonra öz qiymətli qol saatına baxdı
is. dan. Toz halında dərman. Kinə kəfləməsi
“Kəflənmək”dən f.is
f. Qaynadılan zaman köpüklə örtülmək. Ət kəfləndi
sif. Kəfi olan, köpüyü olan; köpüklü. Kəfli dolma