1. Zəhmət, əziyyət, qayğı, ağırlıq, dərdi-sər. Möhnəti artmaq.
– Böyükxanım:] Qulamxan, bundan sonra belini bərk bağla! İndi iki evin möhnəti düşdü sənin belinə.
□ Möhnət çəkmək – əziyyət çəkmək, zəhmət içində olmaq; dərdi-sər çəkmək.
2. Dərd, qəm, qüssə, kədər. Aclıq bir il gedər, möhnət min il. ( Ata. sözü ).
Gərçi, ey dil, yar üçün üz verdi yüz möhnət sana.
Düşmüşəm dərdinə, çox möhnətü qayğu çəkirəm; Deyə bilməm sənə, amma elə gizli çəkirəm.
Əfsus, nə şadlıq, nə qəm və möhnət; Açmaz o gözləri dübarə heç vaxt.
Dedim öz-özümə: – Heç kəs dünyada; Görməsin üzünü möhnətin, qəmin.
□ Möhnətə salmaq – qəmə-qüssəyə, kədərə düçar etmək.
Zəmanə saldı əcəb möhnətü məlalə məni.
[Afət:] Baş hərəmlik məni saldı möhnətə; Həsrətəm atəşin bir məhəbbətə.
// Müsibət, bəla, afət.
Mən aşıq mənə sarı; Baxgilən mənə sarı; Hər yerdə möhnət olsa; Üz verər mənə sarı. ().
Rövşən etməz, yüz min günəş bərq edə; Bu möhnətə qarələnmiş könlümü.
Ölkələr fəth edən böyük qeysər; Çoxunu qurtarıb o möhnətdən.
