MÜSTƏCAB

sif. [ ər. ] din. Arzusu, istəyi qəbul olunan.
□ Müstəcab olmaq – arzusu, istədiyi qəbula keçmək, xahişi yerinə yetmək, arzusuna çatmaq.
[Həmzə bəy:] Belə ki, duan müstəcab olur, elə dua elə, Nəcəfin pulunu ud. Ə.Haqverdiyev.
Şırım Ballının duası müstəcab oldu. Çəmənzəminli.

MÜSTƏBİDLİK
MÜSTƏHƏQ

Digər lüğətlərdə