fars. zən (qadın) sözünün cəmi 1. Qadın, arvad. 2. Həyat yoldaşı. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Bizdən salam olsun Ərəb paşaya, Səndən istədiyim bir z
Arı. Böyük şah babamnan qıllam iltimas, Əfv etsin, hüzrundan oluram xilas. Zənburun şanına meyl etsə məkas, Od tutar ahundan çöllər, gedirəm
Arı. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
ər. zənn Qeyri-qəti fikir, ehtimal, güman. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Heyif zəndimə, oğul! O quş səkməz (bəlkə, səkməz) sarayı üç cüt bir tək qoca-
Zəndeyi-zəhləsi getmək: görməyə gözü olmamaq, tamam zəhləsi getmək. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Dünya xanımın Bolu bəydən zəndeyi-zəhləsi gedirdi
Bax: sib.
Çənədə, yaxud yanaqda çuxur. Könül mail ay qabağa, Ağlım alan gül yanağa, Zənəxdana, ağ buxağa, Xətti-xala mən müştağam
Çənədə, yaxud yanaqda çuxur. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Qaşlarının tayı yoxdu cahanda, Açılıb göysündə qar sinən üstə
Bax: zənan. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Qibleyi-aləm özü bizi göndərib ki, səni tutub öldürək, sonra da zənənini aparıb ona çatdıraq
fars. zər – qızıl + ziba – bəzəkli 1. Bərli-bəzəkli paltar, bahalı parça. 2. Qızıl-gümüş, cəvahirat, qiymətli şeylər
Zər və ya güləbətinlə qarışıq parça və bu parçadan tikilmiş. O zəhri zülfləri köksündə çəprəs, Zər zərbab üstündən ətlası çərkəs, Yaxası mürəssə, çatq
Bax: zərbab.
Zər və ya güləbətinlə qarışıq parça və bu parçadan tikilmiş. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Qıratumun yüzüdür saf, Müxənnətdən çəkmənəm xaf, Köynək məx
Bax: şəst. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
1. Sarı; sarılıq. 2. Sarıköynək quşunun məhəlli adı. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Beş gün bu fani dünyada Bənzim zərd oldu, zərd oldu, Gördüm bir qan
fars. zər – qızıl + əfşan (fəşan) – səpən, saçan Zərlə işlənmiş. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Yalvardım, yaxardım, başını basdım, Zərəfşan qalxana uz
1. Qızıl suyu ilə vurulmuş naxışı olan. 2. Zərli, bəzəkli. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) İki ləkə bir məclisə varanda, O məclisin halı pərişan olu
Əsl mənası zərdüşti (kafir, dinsiz) olub, canlı dildə zındıq oğlu şəklində təhqir mənasında işlənir. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Bəlli Əhmədəm, əsli
Bəzəkli, zinətli; yaraşıqlı, qəşəng, gözəl, göyçək. Alışan külk geysən, ziba mintənə, Qızılgüllər ağ buxağa düzsənə
Quş ifrazatı, quş peyini. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Bir şey yoxdur. Yüklənin, sürün gedək. Qaraquş idi
Atın dal tərəfindən belinə çəkilən ip, toqqa, örkən. Şah İsmayıl atasından bu sözü eşidib barigahdan çıxdı
Atın dal tərəfindən belinə çəkilən ip, örkən, toqqa. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Elə ki paltarlarını alıb geyindi, yaraqlarını qurşandı, atın ziltən
Qış, qış fəsli. Rus dilində zima sözü ilə yaxınlığı hər iki dilin Hind-Avropa dil ailəsinə aid olması ilə bağlıdır
Qış, qış fəsli. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Qeyd: Rus dilində зима sözü ilə yaxınlığı hər iki dilin Hind-Avropa dil ailəsinə aid olması ilə bağlıdır
Həbsxana, qazamat (keçmişdə adətən, yerin altında olurdu). (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Xəlil paşa hökm elədi, üçünün də ayağına kündə vurub, zindana
Diri, canlı. Heydər bəyəm, nə mürdəyəm, nə zində, Heç bilmirəm nə məzhəbdə, nə dində; Atam, anam məni görsə bu gündə Heç xəbər almazlar haralı canım
Həyatım. Şahzadə Rəna xanımı bağrına basdı, ağlaya-ağlaya dedi: – Zindəganım, bu nə işdir tutmusan? Özünə rəhmin gəlmirdi, bəs mənə niyə rəhmin gəlməd
Həyatım. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
Həyat, yaşayış. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Nə qədər ki Koroğlunun səsi kəsilməyib, dünya üzündə zindənganlıq bizə haram olacaq
Həyat, yaşayış, məişət, dolanacaq, dirilik.
1. Diri, canlı. 2. Həyat, yaşayış, məişət, dolanacaq, dirilik. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
Zinhara gəlmək: usanmaq, bezmək, bezikmək, cana gəlmək. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Day camaat onun əlindən zinhara gəlmişdi
Çox, çoxlu, artıq, lazım olandan çox. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Günbəgündən dərdim oldu ziyada, Alma gözlüm, qız birçəklim Qırat, gəl!
Bax: ziyada. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
Bəzək, yaraşıq, süs. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) ... Bəlli Əhməd bir də baxdı ki, budu Nigar xanım yetmiş iki qələmnən özünə ziynət verib qırx incəb
fars. zur Çox güclü, qüvvətli // çox bacarıqlı, qoçaq. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Bir zor pəhləvan gəlib, Dəmirçioğlunu, Eyvazı, İsabalını tutub əl
ər. zövq və səfa Əyləncə, şadlıq, kef, səfa. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Mən bu Ağca Quzuya yar olmaram
Saf, dadlı su. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Möminəyəm, sözüm zülal, Gözüm ala, qaşım hilal. Südüm olsun sənə halal, Allaha tapşırdım səni! (“K
Cəlallı, cəlal (əzəmət, ehtişam) sahibi. Cuma da Mənsurtək dar qabağında. Təqdirin qəzası var qabağında, İstədim ölməyi yar qabağında, Ol zülcəlal mən
1. Saç, tel. 2. Üzün iki tərəfindən sallanan hörüklər. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Şananı zülfə çəkməyən, Telin qədrini nə bilər?! Dağda gəzən boz s
Bax: zülfüqar.
İmam Əlinin qılıncına verilən addır; hərfi mənası ikifəqərəli deməkdir. Xəstə Qasım əl götürməz damandan, Sidqini bağlayar sahib-zamandan, O gün çox q
İmam Əlinin qılıncına verilən addır. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Hərfi mənası ikifəqərəli deməkdir
Övlad, oğul-uşaq, nəsil, soy. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Dari-dünyada bu qızdan başqa züriyyəti olmamışdı
Bax: züryət.
Övlad, oğul-uşaq, nəsil, soy. Mirzalı xan çox yumşaq xasiyyətli bir adam idi. Özünün də züryətdən heç nəyi yox idi