(Ordubad) gecələr işıldayan cücü
(Salyan) dəmdəməki. – Şəməgüli adamı başa salmağ çətindi
(Qax) qıfıl. – Qəpuvuza şəməxi vurulsun
(İrəvan) lağ, rişxənd ◊ Şəmələt eləməx’ (İrəvan) – lağ etmək, rişxənd etmək, ələ salmaq. – Şəmələt eləmə
(Bakı) parça növü
(Bakı) cır-cındır, köhnə şey
(Cəbrayıl) heyvanı hürküdüb qaçırmaq üçün onun quyruğuna bağlanan ağac budağı. – Eşşəyin quyruğuna şənbələ bağladılar
(Bakı) yarasa, gecəquşu
(Şəki) yüngülxasiyyətli. – Şənbüdüm olma, ağır dur otur
(Culfa, Meğri) yüngülvarı yük. – Bizzər atın üstünə qoyulan yüngül yükə şəng deyərıx (Culfa)
(Meğri) yükləmək (atı və s.). – Qatiri şəngladım, şəngin üsdindan da mindim
(Meğri) bax şənglamax
I (Ağbaba, Meğri) küləyin bir yerə topladığı qar yığını. – Lij-teştinin başı üstə duran şəpə Mırğı çayında olan kətdərin dö:- lətidi (Meğri) II (Ordub
(Cəlilabad) bax şəpkülah. – Köhnə şəpgülə qoydi başinə
(Basarkeçər) bax şəpik II. – Şəpiyi əyağına alsana, yer soyuxdu
I (İrəvan) yavan, yağsız ət. – Bu şəpik əti nəyə alıp gətiripsən, onnan heş zad çıxmaz II (Kürdəmir, Şamaxı) ev ayaqqabısı
(Qazax) kotanın ağzı, kotanın torpağı kəsən hissəsi
(Masallı) gecəpapağı
(Qazax) eybəcər
(Salyan) ev başmağı. – Hərənin bir cüt şəppiltisi var
(Zaqatala) gavalı və ya zoğal turşusu
(Böyük Qarakilsə, Şərur) böhtançı. – Bağır çox şərçil adamdı (Böyük Qarakilsə); – Gözü qırmızı adam şərçil olar (Şərur)
I (Ağdam) xoşsifət, xoşxasiyyət. – Əhməd şərəmət adamdı II (Cəbrayıl, Mingəçevir) 1. ürəkdən, həvəslə 2
(Quba) kiçik səhəng
(Borçalı) höcət, tərs. – Şərgöz adam xoşuma gəlmir mənim
(Gədəbəy) yabanı dərman bitkisi. – Şərxatanın uzun mal dili kimi yarpağı oloy
(Basarkeçər) çarıq növü. – Malın dizin bütöy çıxardıf çarığın davanı eli:llər, üzünü tikillər, olur şə:ri çarıx
(Mingəçevir) qırmızı qılçıqlı çəltik növü. – Şəril qırmızı qılçıx olur, özü də altı aya yetişir
(Ağdam, Füzuli, Gədəbəy, Qarakilsə, Ordubad, İrəvan) bax şəlit I. – Paltarrar hələdəmi şəritdədi, a:z? (Gədəbəy); – Nargilə paltarı şəritə sərmişdi (O
(İrəvan) bax şəlitdəməx’. – Düşməz, bərk şəritdəmişəm
(Zaqatala) həvəskar. – Ho at sürmağa yaman şərkəmlidi
(Şəki) yerli-yersiz. – Şərmə-şərmə çırmanıf ortiyə düşmə
(Ordubad) şoraba. – Keçən il çoxli şərovumuz variydi
(İrəvan) duzlu, duzlanmış. – Şərovlu pənir niyə dadıxır?
(İrəvan) düzsuz, duzlanmamış. – Şərovsuz qalanda pənir qaxar da:
(Şəki) döşəmə silmək üçün əsgi. – A:z, Sona, şərpəni gəti, öyü sil
(Meğri) aravuran, böhtançı. – Şərşəmətə Mohmıt gedey altda-üsdə dişinin dibinnən qurtaranı dey
şərvan olmax: (Şəki) biabır olmaq, rüsvay olmaq. – Qonşular içində şərvan oldux
(Başkeçid, Beyləqan, Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir, Tovuz, Zaqatala) kiçik kasa, piyalə. – Şərvətiyi ma: ver ordan (Daşkəsən); – Uşağın xö
(İrəvan) bədəncə iri. – O, çox şəsdi oğlandı
(Lənkəran) hədə-qorxu gəlmək, qorxutmaq
(Zəngilan) yavanlığa qənaət etməmək, iri tikələrlə götürüb yemək. – Bir kasa qatığı bir dayğada şəşgüllədilər qutardılar
(İsmayıllı) kələz, iri kərtənkələ. – Çaylaxda çoxlu şəşid gördüm
(Gəncə) mət. – Biyanı qaynadırdılar, şəti çıxırdı, onnan dərman qayırırdılar
(Qardabani, Qazax) alaq təmizləmək üçün alət, alakeş
I (Qax, Quba, Oğuz, Şamaxı) bax şatal I. – Şətəli ləzgilər giyir (Qax) II (Ağdam, Astara, Bakı, Böyük Qarakilsə, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Lənkəran, Oğ
(İrəvan) alağını təmizləmək, alağını vurmaq. – Bu yeri təzə şətələmişəm
(Əli Bayramlı) nadinclik ◊ Şətəllik etmək (Əli Bayramlı) – nadinclik etmək. – Qulu çox şətəllik eli:r
I (Göyçay, İsmayıllı) yaltaq II (Oğuz) pinti, səliqəsiz. – Mənim şəti adamnan xoşum gəlməz
(Gədəbəy, Qazax, Şəki, Tovuz) bax şebədə. – Didıxlarnın hamısı şəvədədi (Şəki) ◊ Şəvədə düzməx’ (Qazax) – lağ etmək, rişxənd etmək