(Salyan) ucaboy. – Bizim kətdə Əlidən ucuburuğ adam yoxdu
(Zaqatala, Zəngilan) bax ujulamax. – Elə uculuyur ki, məni də apar (Zəngilan)
(Oğuz) qara xalı olan balaca qırmızı böcək
(Dərbənd) kənddə camaatın söhbət üçün yığışdığı yer. – Əxşəm uçarda çuxlu kişi vardı
(Kürdəmir) bax ujulamax. – Uçarrama, əl çək
(Borçalı) xanımböcəyi. – Uçbaba şirnəx’ saler
(Borçalı) 1. titrədib-qızdırmaq 2. həyəcan və ya qorxu nəticəsində titrəmək. – Alı yaman uçğunufdu
(Qazax) balıq tutmaq üçün suyun dibində düzəldilmiş üstüörtülü çuxur
(Cəlilabad) həvəslənmək, meyil etmək. – Diyəsən, yamancə uçquneysən, apərrəm səni də toyə
(Cəlilabad) bax uçqumməy. – Uçqunnanib, diyəsən qalmiyəcəy, gedəcəy
I (Şamaxı) cənnət II (Yardımlı) yıxılmaq. – Kişi ağacdan uçub əzilib
(Zaqatala) düşmək <ağacdan>
(Cəbrayıl) suluqlamaq, şaxtadan burunun qabağında, dodaqlarda suluq əmələ gəlmək. – Soyuxdan dodağım uçuxluyuf
I (Cəbrayıl, Daşkəsən, Qazax, Tovuz, Şəki) titrəmək, tir-tir əsmək (qorxudan və ya soyuqdan). – Kişi uçunoy, ağacı da tuta bilmey (Daşkəsən) II (Ağdər
(Ağdam, Gədəbəy, Füzuli, Oğuz, Şuşa, Zaqatala) yelləncək. – Gəti bir uçuncax sal uçunax (Oğuz); – Ağaşdan uçuncax as kın, yellənsin uşaxlar (Gədəbəy);
(Lerik) sözbaz
(Quba) odluq (samovarda). – Sumavarımızın udlağı xarab olub
I (Salyan) bacarıq, qabiliyyət. – Arifənin yaxşı udumu var II (Lerik) bəxt, tale, qismət
I (Gədəbəy) qonşu. – Ay ufa, nə:η bizə də xavar eləme:fsəη bazare:dəndə? II (Qax, Zaqatala) bax upa
(Borçalı, Şəki) 1. narın (Borçalı). – Ufax duz yumşağ olar 2. düyü və ya buğdanı tabaqlayarkən yığılan xırda, narın çıxar (Şəki)
(Hamamlı) bax ivhallı. – Çox ufallı adamdı, hamı ona hörmət ele:r
(Dərbənd) xəcalət ◊ Ufarrığ eləmağ – xəcalət çəkmək. – Ufarrığ eliyədəm mən unnan
I (Qax) lovğa II (Zaqatala) qəşəng, gözəl. – Bizim dükanda ufdan çitdər satılır
(Balakən, Qax, Zaqatala) bax ufdan II
(Zaqatala) dözümsüz
ufud elemeğ: (Bakı) sakitləşdirmək, sakit etmək. – Ufud eleginən uşağı, sən allah, qoymaginan ağlamegə
(Kürdəmir) quş adı. – Ugegin əti yeməli dögül
(Oğuz) o qədər. – Kişilər, ugünə alça var, da: bilmirəm necə
(Oğuz) uğultu
(Qax) avand
(Qax) avand ◊ Uğatdı olmax – avand olmaq. – İşinğız uğatdı olsun
(Meğri) bax ovursax
(Daşkəsən) ehtiyatla. – Qoy o, uğufca işdəsin
(Qax) yana-yana; boğula-boğula ◊ Uğuna-uğuna qalmax – yana-yana, boğula-boğula qalmaq, yanıb tökülmək
(Ağdam) ilxını iki hissəyə ayırmaq
I (Qax) təəssüflənmək, təəssüf etmək II (Qax) həyəcandan boğulmaq
I (İmişli) dəfə. – Bu uğur gəl bizə gedəx’ II (İmişli) bəxt, tale. – Onun uğuru yaxşı dəyil
(Hamamlı) sıyıq. – Xamır uğutdu, axır
(Sabirabad) çoxbilən. – Biləndiyə uğuz diyəllər
(Qazax) nazik. – Qara qarpızın qavığı lap uxa olur
(Qazax) nazik. – Biz tərəflərdə qavığı uxaca olan qarpız çoxdu
(Gəncə) bax oxax. – Cücələrə əpbəy uxağı tök
(Oğuz) mozalan
(Balakən) dələ cinsindən kiçik heyvan
(Tovuz) uzatmaq. – İpi ujda göröm nə qədərdi
(Basarkeçər) getmək. – Əyə, qoyma, qoyun ujdandı
(Qazax) xəncər qınının ucuna zinət üçün taxılan metal. – Bu xançalın ujduğu gümüşdəndi
(Qazax) uzaq. – At qaçıf ujruma gedif
(Basarkeçər, Cəbrayıl, İmişli, Qazax) uzunçuluq etmək; bir sözü, fikri dəfələrlə təkrar etmək. – Ə:, sən bu ot məsələsini nə çox ujuluyursan (Basarkeç