I ( Ağdam, Cəbrayıl, Naxçıvan) bax doax. – Duvağı bəri qoy, kündəni yasdılıyım (Ağdam); – Usduya bir duvax qayıtdırın canı:z qutarsın (Cəbrayıl) II (O
(Oğuz, Şəki) key. – Elə duy adamdı ki, on dəfə di:rsən, gənə də başa düşmür (Şəki)
(Bolnisi) bax doax
(Oğuz, Təbriz) 1. hülqum. – Qurt qoyunun duyduğunnan tutur, parçalayır, so:ra yi:r (Oğuz) 2. nəfəs borusu
duz günü: (Göyçay, Kürdəmir, Zəngilan) bazar ertəsi. – Duz günü işə başdıyrux (Kürdəmir); – Böyün duzdu, sə:r təx’di (Zəngilan) Duz qoymağ (Saatlı) –
I (Bakı, Gədəbəy, Qazax, Qarakilsə) heyvanlara duz verilən yer. – Hər axşam mal-qara duzdağə:ley örüşdən (Gədəbəy); – Yoldaşıma dedim, ə:, sən bı duzu
(Qax) duz torbası
(Quba) hə (düzdür mənasında). – Bu yil Susaya gedədü? – Dü
(Naxçıvan) 1. tərs, inadkar. – Ay qərdaş, bizim bı qonşu çox düb adamdi 2. qanmaz
(Ordubad) bostanda ikinci dəfə əmələ gələn xırda yemiş. – Qavın tağı bı il yaman dübaxdi töküb
(Meğri) bax düb. – Əhməd bir dübbü adamdı, zəhləm unnan gedey
(Ağdam, Culfa, Naxçıvan) bax dibəy. – Daşi surax eliyib, dübək düzəldırıx (Culfa)
(Zəngibasar) kal qovun
(İrəvan) ayaqqabı növü
(Dərbənd) qışın son on günü. – Düburğun gəldikdə utlar gügərər
(Şəki) qısaquyruq, quyruğukəsik. – Dübül to:ğun murtası var
(Naxçıvan) əxlaqsız, tərbiyəsiz. – Əsəd çox dübülüşdü
(Cəbrayıl, Culfa, Qarakilsə, Ordubad) bax dıbır (1-ci məna). – Dübürün əti yaxçı olar (Culfa)
(Basarkeçər) aralanmaq, ayrılmaq. – Onu dö:riyə alıf sö:bət eli:rdix’, soηra düçələndix’, o da getdi
I (Ağdam) xoruz cinsi II (Zəngibasar) səfeh, gic
(Kürdəmir, Qarakilsə, Şamaxı) yalan, hiylə. – Düdügə uydum ki, bu günə tüşdüm ◊ Düdüx’ vermax (Şəki) – yalan danışmaq, aldatmaq
(Ağdaş, Gəncə, Kürdəmir, Mingəçevir, Şəki) 1. beşikdən körpənin sidiyini axıtmaq üçün qarğı (Ağdam, Gəncə, Şəki)
(Naxçıvan) 1. yalançı 2. fırıldaqçı. – Həsən kimi düdüx’çi adam olmaz
(Qafan, Şəki) sıyıq nəcis salmaq. – Bizim inəx’ düdüx’li:b özün bılı:b; – Öküzü qoyma düdüx’ləsin xirmənə (Qafan)
(Zəngibasar) öyrətmək, dadandırmaq
(Şəmkir) dava, savaş, qalmaqal. – Ay Əsgər, gənə nə düəldi salıfsan?
(Qazax, Zəngilan) balaca qarpız, yemiş. – Bir düələx’ kəsmişdim, qan kimi çıxdı (Zəngilan)
(Dərbənd) baltanın arxa hissəsi, küp
I (Bakı) davakar. – O, dügəlegbazdu canım, oniynən iş görmeg olmaz II (Quba) 1. çoxbilən, hər şeydən xəbərdar 2
(Ağsu) bağlama (aşıq sənətində). – Yap iki min dügünnəmə diyərəm
(Basarkeçər, Cəbrayıl, Qazax, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) bax dügçə I. – Düx’çədən sonra umağ olor, umaxdan sonra kələf olor (Tovuz); – O düx’- çüy
I (Çənbərək) yığmaq, toplamaq. – Zinyat genə ətəyinə yun düx’çəx’li:f II (Çənbərək) hamilə olmaq. – Balağızın doqquz uşağı var, genəjə düx’çəx’li:f
I (Şamaxı) cəhrənin iyinə sarınmış ip II (Salyan) təndirin yanında kündə yayılan yer. – Dükcədə biz xamırı yayruğ
(Bərdə) bax dilab. – Öyü tikəndə düloy da qoy
(Oğuz, Şəki) künc. – Torva:n dülüyündə bir az un qalıfdı (Şəki); – Torvanın dülüyünü təmizdə (Oğuz)
(Şəki) künc, guşə. – Goruz bi qutalacax dülümcex’dədi
(Cəbrayıl) həyasızlıq etmək
I (Gədəbəy) aftafa. – Dülüsə su töküηən, uşax a:ğın yusun II (Əzizbəyov) aravuran
(Oğuz) həmişə, daima. – Düm deyir ki, oxumağa gedəcəyəm
(Oğuz) ipəkqarışıq parçadan hazırlanmış böyük yaylıq
(Qax) çim
(Meğri) məc. – mədə, qarın. – Dümbeyin tutdıxcə bu gilasdan tıx
(Mingəçevir, Yevlax) lümə. – O dümbə to:uğu qoyla burdan (Yevlax)
I (Cəbrayıl, Mingəçevir, Oğuz, Şəki) bax dümbə. – Dümbəx’dən zəhləm gedir, onu genə vermisiz mə: (Cəbrayıl); – Arvat toyuğun quyruğun yoluf, dümbəx’ q
(Kürdəmir) yaltaqlanmaq. – Ə, onun qabağında nə dümbələnirsən
(Kürdəmir) düyünçə, bağlama. – Bu dümbərələr nədi yığmısan bura
I (Ucar) təpəcik. – Ay uşax, çıx dümbülə, gör mal gəlirmi? II (Ağsu, Kürdəmir) bel. – Anası uşağın mindirib dümbülünə III (Mingəçevir) qısaquyruq (hey
I (Oğuz) ipək parçadan qadın yaylığı. – Bə:zisi ho dümbüzü bağlıyır II (Zəngibasar) yumruq. – Ona bir dümbüz vurdum
(Qazax) işlənmiş, köhnə süpürgə
(Şamaxı) kəlağayı toxunan dəzgahın hissəsi. – Dümdüməm gərək tazalana