(İmişli) bax dişərmax. – Day ot yavaş-yavaş dışarır
(İmişli) bax dişərti. – Çöli gəzdim, bi tikə dışartı tapbadım
(Basarkeçər) bax dişğarı
(Meğri) bax dınt. – Bu qazmada dı:t yuxdı, bunnan yer qazmax ulmaz
(Mingəçevir) 1. balaca 2. az, azca
(Göyçay) xırda-xırda. – Gənal kitil-kitil, dıtdax-dıtdax olur, indi döymə verrıx
(Zəngilan) boylanmaq. – İlan başın çıxardıf maηa sarı dı:tdıyırdı
(Ağdam, Cəbrayıl, Oğuz) bax ditdili II
(Qarakilsə) az-az qazmaq. – Düsərinən dıtmıxlan, mən də gəlirəm
(Qarakilsə) bax dıηıtdamax. – Nə qədər dı:ttadımsa, heş nə görə:lmədim
(Qazax) cəld, tez getmək. – Dərdiη alem, quzularımızı dıvılda get qaytar
I (Ağdam, Ağdaş, Basarkeçər, Bolnisi, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şəmkir, Tovuz) dıbır. – Keçi balası bir ildən keçənnən soηra olor dıvır (Qaza
dıvırıx yeriməx’: (Hamamlı) xırda addımlarla tez-tez yerimək. – O yaman dıvırıx yeri:r; – Həsrəti gördüm, yaman dıvırıx gedirdi
(Ağdərə) qısaboy. – Qulu boydan çox kiçiy olduğuna ona dıvıs Qulu deirix’
(Ağbaba, Bolnisi, Çənbərək, Şuşa, Tovuz) sadəlövh, hər deyilənə inanan. – Nə dıydıx adamsan, hər şeyə inanırsan (Ağbaba); – Abbasın oğlu çox dıydıx ad
(Ucar) oyuncaq adı. – A bala, dərsüvi də oxu, dıyır da sür
(Kürdəmir) böyük, yekə. – Dızal oğlansan, özüvi yaxşı apar
(Basarkeçər, Borçalı) qaçmaq. – Hə, nejə dızdandı (Borçalı)
(Zəngilan) çılpaq. – Yay ki gəldi, bı uşaxlar dızıldaylax gəzəcaxlar
(Ağdam, Beyləqan, Füzuli, Kəlbəcər, Tərtər) 1. yekəpər (Füzuli). – Ərəstun elə dızıxdı ki, qapıdan keçəmmir 2
(Cəbrayıl, Cəlilabad, Füzuli, Kürdəmir, Masallı, Oğuz, Şamaxı, Tovuz, Zaqatala, Zəngilan) qaçmaq. – Uşaxlar onu görcəy dızıxdı (Şamaxı); – Sən gələn k
I (Çənbərək) oynatmaq. – Qüçüyü dızılama, dişi qırılı ha! II (Çənbərək) sahənin otunu ordan-burdan çalmaq, biçmək
(Füzuli) bax dızqırıx. – Bu gün yaman dızırıx qopmuşdu
(Şəmkir) qorxaq. – Ə:, nə dızqağ adamsaη, işdən də adam qorxarmı?
(Kürdəmir) külək, tufan, çovğun. – Qışda dızqırıxdan baş açammadılar
(Meğri) atmaq, tullamaq. – Ver, qulım <qolım> getdıxçan dızleyim, gessin düssün dərənin dibinə
I (Ağbaba, Ordubad, Tərtər, Ucar) yekə, böyük, iri. – Bu dızman qızlar oxuyan döyül (Ağbaba); – Onnan güləşmə, o, dızman adamdı (Ucar) II (Çənbərək, F
(Qarakilsə) 1. bəzəkdüzəkli 2. təmtəraqlı
(İmişli) qolugüclülük. – Dızmırrığ eləmə, get mal nobatına ◊ Dız- mırrığ gəlməx’ – qolugüclülük etmək
(Mingəçevir) qaraçıraq
(Ordubad) mövsümün sonunda yığılan yemiş
(Lənkəran) qazanaltı. – Dibciyi qoy qazanın altinə
(Əli Bayramlı) qoşulan öküzlərin kotan tərəfdən birinci cütü
(İrəvan) tənəkə qabların qırağını qatlamaq üçün istifadə olunan alət. – Ədə, get Kərimgildən dibçövirəni al gəti
(Ağbaba, Basarkeçər, Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Kürdəmir, Ordubad, Şahbuz, Zaqatala) bax dibəy. – Qız, bı bibarı apar dibəx’də döy gəti (Ordubad)
(Lerik) çoxbilmiş. – Kiçik olmağına baxma, yaman dibələg uşağdu
(Naxçıvan) 1. duz, yarma, çəltik və s. döymək üçün içi oyulmuş daş və ya kötük 2. həvəngdəstə. – Ay Fatma, dibəyinizi ver, bir az duz döyüm
(Lənkəran) plovun yanmaması üçün qazanın altını palçıqla suvamaq, şirələmək. – Qari çölməyi dibli:r
did vırmağ: (Kürdəmir, Qəbələ) 1. cücərmək (Kürdəmir). – Arpa yenicə did vırıb 2. deşmək (Qəbələ). – Cücə yumurtıya did vırıp
(Şamaxı) imkan. – Didarım yoxdu
(Qafan) ilk cücə, yumurtadan birinci çıxan cücə. – Sarı toyuğun altda on iki yumurta qoymuşdum, didavanı göründü, beyjə hamısı çıxar
(Kürdəmir) deşmək
(Kəlbəcər) ağcaqanad. – Zalım oğlunun diddisi yatmağa qoymur
(Ağdam, Bakı, Bərdə, Kürdəmir, Laçın, Oğuz) bax diddi. – Kür qırağında diddili çox olur (Bərdə)
(Zaqatala) böyük qardaşa müraciətlə deyilən söz
(Quba) ana. – Didə, çüreg vər mənə
(Şamaxı) tüfəngin nişangahı. – Bu tüfəngin didəbanı çox balacadı
(Qazax) yun qırıntısı, qalığı. – Bu yun nə: lazımdı, hamsı didintidi
(Zaqatala) ata. – Mənim didiyim şofir işdiyir
(Zəngilan) yumrulanıb qurudulmuş mal nəcisi. – Didmə sajın altda yaxşı yanır