(Qax) yalan. – Bircə qoraydın <görəydin> neçə duquy di:riydi
(Başkeçid, Borçalı, Gədəbəy, Hamamlı, Qazax, Tovuz) bax dilab. – Dula qoymax pis olmaz örüx’ ördürəndə (Gədəbəy); – Apar istəkanı duloya qoy (Başkeçid
(Quba) biçinçilərin qollarına sarıdıqları dolaq. – Mənim dulağartılarım üydə qalıb
(Gədəbəy, Xanlar, Qazax) bax dolğa
(Qazax, Çənbərək, Tovuz) bax dolğa. – Təkərin dulquların sal, top yeyilməsin (Tovuz)
(Qax) üskük. – Menin pis xəsyət var, dulunq olmasa tikə bilməs
I (Şəki) qısaboy. – Dumba kişiydi irəhmətdıx Usuf II (Şəki) təpə. – Taxdalı dərəsi havı dumba:n dalıdı
(Zaqatala) kötük (odun). – Dumbakı doğra
(Bakı, Şamaxı) nağara
(Basarkeçər, Bolnisi, Borçalı, Füzuli, Gədəbəy, Göyçay, İmişli, Qazax, Şəmkir, Tovuz, Ucar) bax dımbız
(Füzuli) yumruqlamaq. – Dumbuzda, bəlkə oyana
(Dərbənd) sap çarxı, makara
(Biləsuvar) yumruq
(Ordubad) 1. gec başa düşən 2. xəbərdar. – O bu işdən dumux dəyildi
(Bərdə, Borçalı, Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Ordubad) bax dumux (1-ci məna). – Həcərin oğlu dunuğ adamdı (Bərdə); – Yaman dunuğ adamsan (Qazax);
(Qax) bax dərədöymə. – Duradoğmanı kəmərnən oyniylər
(Cəbrayıl, Salyan) indi, hal-hazırda. – Duradurda başıma bir iş gəldi (Salyan)
(Tovuz) sarılıq xəstəliyi (heyvanlarda)
(Kəlbəcər) düşərgə. – Bıra duralğadı
(Şəki) əsassız, yerliyersiz. – Duratutmaz danışma
(Şamaxı) durğun, axmaz. – Su:- mız durmadı
(Qazax) qəfildən, gözlənilmədən. – Durmə:ldidən şilleynən vurdu gədeyi
(Qax) bağlama. – Anasının oğadar xırda dursumları var
duruğ danışmax: (Lənkəran) yerli-yersiz danışmaq. – Belə duruğ danışır ki
(Cəlilabad, Çənbərək) taxılı sovuraraq təmizləmək. – Yeldə taxılı duruladı Əkbər (Çənbərək); – Əlimiznən savrığı atarduğ, bığdanı durulardığ (Cəlilaba
(Bakı) quyu dibinə çökmüş palçıq
(Dərbənd) sürü. – Bir durzan qoyunim var indi
(Kəlbəcər) külüng
(Xanlar) aşsüzən. – Duşbalan oluf bizdə, indi də işdənir
I ( Ağdam, Cəbrayıl, Naxçıvan) bax doax. – Duvağı bəri qoy, kündəni yasdılıyım (Ağdam); – Usduya bir duvax qayıtdırın canı:z qutarsın (Cəbrayıl) II (O
(Oğuz, Şəki) key. – Elə duy adamdı ki, on dəfə di:rsən, gənə də başa düşmür (Şəki)
(Bolnisi) bax doax
(Oğuz, Təbriz) 1. hülqum. – Qurt qoyunun duyduğunnan tutur, parçalayır, so:ra yi:r (Oğuz) 2. nəfəs borusu
duz günü: (Göyçay, Kürdəmir, Zəngilan) bazar ertəsi. – Duz günü işə başdıyrux (Kürdəmir); – Böyün duzdu, sə:r təx’di (Zəngilan) Duz qoymağ (Saatlı) –
I (Bakı, Gədəbəy, Qazax, Qarakilsə) heyvanlara duz verilən yer. – Hər axşam mal-qara duzdağə:ley örüşdən (Gədəbəy); – Yoldaşıma dedim, ə:, sən bı duzu
(Qax) duz torbası
(Quba) hə (düzdür mənasında). – Bu yil Susaya gedədü? – Dü
(Naxçıvan) 1. tərs, inadkar. – Ay qərdaş, bizim bı qonşu çox düb adamdi 2. qanmaz
(Ordubad) bostanda ikinci dəfə əmələ gələn xırda yemiş. – Qavın tağı bı il yaman dübaxdi töküb
(Meğri) bax düb. – Əhməd bir dübbü adamdı, zəhləm unnan gedey
(Ağdam, Culfa, Naxçıvan) bax dibəy. – Daşi surax eliyib, dübək düzəldırıx (Culfa)
(Zəngibasar) kal qovun
(İrəvan) ayaqqabı növü
(Dərbənd) qışın son on günü. – Düburğun gəldikdə utlar gügərər
(Şəki) qısaquyruq, quyruğukəsik. – Dübül to:ğun murtası var
(Naxçıvan) əxlaqsız, tərbiyəsiz. – Əsəd çox dübülüşdü
(Cəbrayıl, Culfa, Qarakilsə, Ordubad) bax dıbır (1-ci məna). – Dübürün əti yaxçı olar (Culfa)
(Basarkeçər) aralanmaq, ayrılmaq. – Onu dö:riyə alıf sö:bət eli:rdix’, soηra düçələndix’, o da getdi
I (Ağdam) xoruz cinsi II (Zəngibasar) səfeh, gic
(Kürdəmir, Qarakilsə, Şamaxı) yalan, hiylə. – Düdügə uydum ki, bu günə tüşdüm ◊ Düdüx’ vermax (Şəki) – yalan danışmaq, aldatmaq