(Ağdaş, Gəncə, Kürdəmir, Mingəçevir, Şəki) 1. beşikdən körpənin sidiyini axıtmaq üçün qarğı (Ağdam, Gəncə, Şəki)
(Naxçıvan) 1. yalançı 2. fırıldaqçı. – Həsən kimi düdüx’çi adam olmaz
(Qafan, Şəki) sıyıq nəcis salmaq. – Bizim inəx’ düdüx’li:b özün bılı:b; – Öküzü qoyma düdüx’ləsin xirmənə (Qafan)
(Zəngibasar) öyrətmək, dadandırmaq
(Şəmkir) dava, savaş, qalmaqal. – Ay Əsgər, gənə nə düəldi salıfsan?
(Qazax, Zəngilan) balaca qarpız, yemiş. – Bir düələx’ kəsmişdim, qan kimi çıxdı (Zəngilan)
(Dərbənd) baltanın arxa hissəsi, küp
I (Bakı) davakar. – O, dügəlegbazdu canım, oniynən iş görmeg olmaz II (Quba) 1. çoxbilən, hər şeydən xəbərdar 2
(Ağsu) bağlama (aşıq sənətində). – Yap iki min dügünnəmə diyərəm
(Basarkeçər, Cəbrayıl, Qazax, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) bax dügçə I. – Düx’çədən sonra umağ olor, umaxdan sonra kələf olor (Tovuz); – O düx’- çüy
I (Çənbərək) yığmaq, toplamaq. – Zinyat genə ətəyinə yun düx’çəx’li:f II (Çənbərək) hamilə olmaq. – Balağızın doqquz uşağı var, genəjə düx’çəx’li:f
I (Şamaxı) cəhrənin iyinə sarınmış ip II (Salyan) təndirin yanında kündə yayılan yer. – Dükcədə biz xamırı yayruğ
(Bərdə) bax dilab. – Öyü tikəndə düloy da qoy
(Oğuz, Şəki) künc. – Torva:n dülüyündə bir az un qalıfdı (Şəki); – Torvanın dülüyünü təmizdə (Oğuz)
(Şəki) künc, guşə. – Goruz bi qutalacax dülümcex’dədi
(Cəbrayıl) həyasızlıq etmək
I (Gədəbəy) aftafa. – Dülüsə su töküηən, uşax a:ğın yusun II (Əzizbəyov) aravuran
(Oğuz) həmişə, daima. – Düm deyir ki, oxumağa gedəcəyəm
(Oğuz) ipəkqarışıq parçadan hazırlanmış böyük yaylıq
(Qax) çim
(Meğri) məc. – mədə, qarın. – Dümbeyin tutdıxcə bu gilasdan tıx
(Mingəçevir, Yevlax) lümə. – O dümbə to:uğu qoyla burdan (Yevlax)
I (Cəbrayıl, Mingəçevir, Oğuz, Şəki) bax dümbə. – Dümbəx’dən zəhləm gedir, onu genə vermisiz mə: (Cəbrayıl); – Arvat toyuğun quyruğun yoluf, dümbəx’ q
(Kürdəmir) yaltaqlanmaq. – Ə, onun qabağında nə dümbələnirsən
(Kürdəmir) düyünçə, bağlama. – Bu dümbərələr nədi yığmısan bura
I (Ucar) təpəcik. – Ay uşax, çıx dümbülə, gör mal gəlirmi? II (Ağsu, Kürdəmir) bel. – Anası uşağın mindirib dümbülünə III (Mingəçevir) qısaquyruq (hey
I (Oğuz) ipək parçadan qadın yaylığı. – Bə:zisi ho dümbüzü bağlıyır II (Zəngibasar) yumruq. – Ona bir dümbüz vurdum
(Qazax) işlənmiş, köhnə süpürgə
(Şamaxı) kəlağayı toxunan dəzgahın hissəsi. – Dümdüməm gərək tazalana
(Şəki) 1. boğaz 2. boyun. – Ha düməsin uzatdı, çatmadı düyüyə, ayaği bağliydi xoruzun
(Cəbrayıl, Qafan, Mingəçevir, Şəki, Zəngilan) asta-asta iş görmək, qurdalanmaq, vaxt keçirmək. – İşdən gələnnən so:ra axşəməcən eşdə, ləhlərin içində
(Qax) bax dümə. – Düməni nəzilip, şey yiyə bilmiy
(Lənkəran) quş adı. – Daşnan bir düməsincə vurdum
(Lənkəran) gilabı. – Cahan başını düməşirəylə yuyur
(Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) birnəfəsə içmək. – Bi istəkan südü dümlədin, indi çörəyi yavan yeginən (Zəngilan)
(Zəngibasar) dürtmələmək. – Dümsüx’lə, qoy oyansın
(Ağdam) hər işlə maraqlanan, hər işə qarışan Dümüy eləməx’ (Naxçıvan) – baş qarışdırmaq, məşğul etmək
(Gəncə, Şəki) bax dümbül III. – Ho dünbül at hamıdan bərk qaçır (Şəki); – Bizim dünbül camışın südü çox yağlıdı (Oğuz)
(Daşkəsən, Gədəbəy) günün isti vaxtında malın toplaşdığı sərin yer. – Orda mal dünəyə yığıleydi (Daşkəsən); – Malı dünəydən yellə çaya sarı (Gədəbəy)
(Zaqatala) kötük. – Ayağım düngə ilişdi, yıxıldım
(Şamaxı) qaramalın bel sütununda olan tük zolağı. – Bu inəyin düngəsi balacadi
(Zaqatala) bax döngələmək. – Əli sözünü düngələdi
(Bolnisi) quda
(Zəngibasar) ağıldankəm
(Şəki) kiçik ipək bağlaması. – Dünya saf, təmiz ipəx’dən olur
(Şəki) qoz ağacının zoğundan düzəldilən oyuncaq (zoğun içinin özəyi çıxarılır və içinə kağız qoyulub atılır)
(Qazax) dümdüz
(Qazax) xəncər qınının üstündə olan xırda çıxıntılar. – Dürcəyi çox olan xəncər xoşə:ləndi
(Şamaxı) 1. xırda parça qırıntıları 2. pal-paltar. – Dürdügünü bura gəti
I (Şuşa) təbil çubuğu. – Bu çox yaxşı dürədi II (Şuşa) 1. qırmanc, qamçı. – Ata bir dürə çəkdim, sıçradı 2