(Bolnisi, Borçalı, Çənbərək, Qazax) bax cancul. – Cancurdan yaxşı mürəbbo:lor <mürəbbə olur> (Borçalı)
(Meğri) zəhmətkeş, əməksevər. – Bı Mila:yim kimin candiş adam bırda tapbassan
(Quba) canlıq
(Şəki) kiflənmək. – Toxumu tökərix’ elə yerə ki, nəm çəhməsin, ca:- nəməsin, göyərməsin
(Laçın) qolsuz, isti köynək
(Şamaxı) naxoşlamaq
(Şamaxı) naxoşluq. – Canəzirrig adamın canın üzür
canxırıd eləməx’: (Qarakilsə) yaxa qurtarmaq. – Gördüm mının əlinnən canxırıd eliyəmiyəcəm, əkildim
I (Zəngəzur) kök. – Hajqurban oğlu Asdan canqa adamdı II (Qax, Şəki) qoçu. – Alı kəndin canqasıydı keçmişdə (Qax)
(Qax) qoçuluq. – Alının canqalıxda adı çıxmışdı
(Daşkəsən) əkinə yararsız (sahə). – O yer ki daşdıxdı, əkinə-piçinə yaramey, canqı yerdi
(Zaqatala) bax cana. – Ho canna adamdı
(Ağcabədi, Ağdam, Bərdə, Yevlax) xörək adı (qaynadılmış süd ilə suyun içinə tökülmüş düyünün həlimi süzüləndən sonra üzərinə yağ əlavə edilir)
(İsmayıllı, Salyan, Şamaxı) sırıqlı. – Kişiyçün yaydan cannığ hazırramışuğ (İsmayıllı); – Qışda cannığ giyəndə adamın canı qızır (Şamaxı)
(Kürdəmir, Oğuz, Zəngilan) bax cannığ. – Qışdı, cannıx gey, so:ğ olar (Kürdəmir)
(Cəbrayıl) qətfə
(Ordubad) tələsik
(Ordubad) qurudulmuş bataqlığın yerində qazılmış arx. – Qalxoççılar bü:n carda işlədilər
(Culfa, Naxçıvan, Ordubad, Salyan, Şərur, Zəngilan) dəmir dişli, dəstəli kötük (taxıl döymək üçün). – Carcar indi işdənmir, o vaxtdar onnan taxıl döyə
(Balakən, Çənbərək, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) evin pərdisinin üstündən döşənən çırpı və ya xırda ağac
(Balakən, Çənbərək, Hamamlı, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) carcı ilə örtmək. – Qar yağmamış damın üsdünü carcılamax yaxşıdı (Çənbərək); –
(Kəlbəcər) bax carcı. – Carcunu pərdinin üsdünnən dama döşü:rüx’
I (Kürdəmir) qadın şalvarı növü – Arvadlar carcur giyərdi qabaxlar II (Balakən) kiçik
(Kürdəmir) kuryer. – Carçı kəssovetindo:lur
(Dərbənd) quyruqsuz qoyun. – Carovu neyçü tutmisən?
I (Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şamaxı, Şəmkir, Tovuz, Ucar) yuyandan sonra pak etmək <arxda, çayda>
(Sabirabad) artırma. – Hacali bi öy tikdirib, ö:ün dalınnan bi yaxşı cartanbel qoydurub, adamın lap həvəsi gəlir
(Qax, Mingəçevir, Şəki, Zaqatala) bax cabal
cavam yeməx’: (Meğri) öyrəşmək, vərdiş etmək. – Sizin qolları:z kələntiyə cavam yemiyip
(Ağdaş, Mingəçevir) bax cabın
(Qax) hirsli, əsəbi. – Hoynan sələmə bala, cavzalıdı
(Cəbrayıl, Zəngilan) yolundan çıxmaq. – Sən gedə-gedə caydırısan ha, özu͂: yığışdı (Zəngilan)
(Beyləqan) yayınmaq. – Bu gün hara caydırmışdın?
(Kürdəmir) kök, canlı <heyvan>. – Bizim gamış sizinkinnən caylaxdı
(Lənkəran) bax caydımax. – Balama, sən gənə caydu:n?
(Lerik) çaşmaq
(Qazax) köhnə sistemli tüfəng adı. – Cazeriyi ağızdan, lülədən dolduruv atallardı
(Zaqatala) göy soğan. – Şorbaya cecə töksən, pis olmaz
(Qazax) yabanı bitki adı. – Cecəx’dən çay qoyarıx
(Kürdəmir) bax cejix’
(Borçalı) arıq
( Ağdam) dəni təmizlənmiş qarğıdalı qıçası
(Gəncə) paça. – Dünən gedəndə buzun üsdə sürüşdüm, əyağımın biri sağa getdi, biri sola, cejiyim ayrıla qaldı
(Ucar) dalaşqan
(Cəbrayıl) hanada arğac keçirilən qalın ip
(Quba) mərz. – Bizim cespərin yanında bir qaranquş ülüb
(Şəki) özbaşına. – Donuzun balaları heylə ceşdə hərrənir
(Şahbuz) tayfa, nəsil
ceybir olmax: (Xanlar) əlbir olmaq. – Muradnan Əli ceybir oluflar
(Qazax, Gədəbəy) mitil. – Ceydamın pütüncə təzələdim yorğanın (Gədəbəy)