(Tərtər) bir yerdə daimi yaşamağa qərar tutmayan. – Ərəvəndə adamın yeri-yurdu olmaz
(Qax) soxulcan. – Suyun yanında çox olar ərəvuc
(Bakı) müvəqqəti ◊ Ərəyi eləməg – müvəqqəti almaq
I (Ordubad) gec. – Bı il pambıx ərəzən əkilib ◊ Ərəzən düşmək (Şahbuz) – vaxtından gec yetişmək. – Pambıx ərəzən düşdü; – Bı il tut ərəzən düşdü II (C
(Ağdam, Bərdə, Cəbrayıl, Daşkəsən, Kəlbəcər, Qarakilsə, Salyan, Zəngilan) bax əryən. – Bəhman ərgən oğlandı (Bərdə); – Əli illaf ərgən oluf (Zəngilan)
(Qax, Yardımlı) bax arxac. – Qoyun hini ərxəcə yığılmalı hələtdi (Qax)
(Qax) pendiri saxlamaq üçün hazırlanmış su
(Dərbənd, Quba) cır alça Ərikini əzmək (Salyan) – naz etmək, nazlanmaq. – Leyla ərikini əzə-əzə elə danışırdı ki, adamın zəhləsin tökürdü
(Ordubad) mayböcəyi
(Yardımlı) bax əringəc. – Ərincəg olma, dur işüy işdə
(Ağdam, Gədəbəy, Göyçay, Mingəçevir, Ucar) bax əringəc. – Ərincəyin biridi o, iş-zad görmür (Ağdam); – Ürəyüvə güllə dəysin ərincəx’ (Göyçay)
(Salyan, Yardımlı) tənbəllik. – Ədə, ərincəglig eləmə, dur get işüə (Salyan)
(Füzuli, İmişli, Kürdəmir, Salyan) tənbəl. – Yap əringəc adamsan sən, buyişi nəyşə qutarmırsan? (İmişli); – Qulı əringəc adamdu (Salyan); – Bı İmran y
(Mingəçevir) ərimək, əriməyə başlamaq. – Yağ ərinix’lənif
(Qazax, Tovuz) əriştə ilə hazırlanan xörək növü. – Ərişdəli də xörəx’di, ərişdəli düyüdən, bir də ətdən hazırlaner (Qazax)
(Şamaxı) təmizləmək
(Qazax) namusuna təcavüz etmək
(Yardımlı) təmizləmək. – Sudan zığ iyisi gələndə buləği əritdeydüg
ərkan kəsməx’: (Meğri) döymək, incitmək. – Prisdav bizə karrıca ərkan kəsdi
(Beyləqan) insafsız, rəhmsiz. – Sən laf ərkansızın birisən
(Bakı) tez yetişən üzüm növü
(Ordubad) arğalı, vəhşi qoç
ərman çəx’məx’: (Meğri) inkişaf etmək, böyümək
I (Qarakilsə, Naxçıvan) paltar yuyulduqdan sonra qalan çirkli sabunlu su. – Bırdan ərov töküblər, gedip o tingliyi qurudub (Qarakilsə) II (Qazax) uzağ
(Ağdam, Bərdə, Gədəbəy, Kürdəmir, Şuşa) bax ərov I. – Əroyu ağaş divinə töx’mə ziyandı (Gədəbəy); – Bu suyu da töx’ əroyun üstə, apar at (Şuşa) ◊ Əroy
(Kürdəmir, Salyan, Yardımlı) kəf. – Yarma:n üstə çıxan ərpini al (Kürdəmir)
(Çənbərək) çürümək, çürüyüb tökülmək. – Dananın leşi ərpiyif
(İmişli) xəstə, arıq (qoyun). – Üşdört ə:rri qoyunumuz var burda
(Kəlbəcər) evlənmək vaxtı çatmış, ər olmaq vaxtı çatmış
(Ordubad) quş adı. – Ərsinboğazın əti yeməli dəyil, zərərri həşaratı, ilanı ye:ir o
(Basarkeçər, Ordubad, Şəki, Tovuz) ərsin. – Tiyanın divini ərşinnən qartdiyif təmizdədilər (Şəki)
I (Tovuz) qaçmaq. – Burdan elə ərşinnərsən ki, gözüm səni yörməz II (Qarakilsə) boş-boş gəzmək, avaralanmaq
(Quba) iməcilik, kollektiv kömək
(Gədəbəy) kotana qoşulan birinci cüt öküz
(Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Şəki, Tovuz) 1. evlənmək və ya ərə getmək vaxtı çatmış (Çənbərək, Tovuz) 2
(Mingəçevir, Oğuz) un, yağ və şəkərdən hazırlanan quymağa bənzər xörək adı. – Əsadayi yaxşı yiməx’di, xəsdə halsız olanda onu yaxşı yiyir (Oğuz)
(Qax) ərsin. – Əsdəminən xamır doğrıyıx
(Xocavənd) gicəlmək
(Culfa) üzüm növünün adı
(Qax) düşmən
(Gədəbəy) dirçəlmək, ətəqana gəlmək. – Sırahayün aldığımız quzu əsix’mə:if hələ, gözdə-qulaxdo:lun bir müdət
(Çənbərək) uşaq oyunu adı. – Büyünnəri əsilağac oynadıx axşamatana
(Şərur) külək, meh. – Bi əz də əsin əssəydi munu (taxılı) savurup qutarardım
(Bakı) arabanın qolu
(Salyan, Yardımlı) göy, səma ◊ Əsmana çəkməg – ağrıtmaq, əziyyət vermək. – Dişimin ağrısı bı gecə məi əsmana çəkdi (Salyan)
(Bakı) yun parça adı
(Zəngilan) otaq. – Özünə yaman əsnaflar tikdirib
(Meğri, Zəngilan) axmaq, ağılsız. – Hilal əsnəx’ kişidi (Zəngilan); – Şükürün gədəsi Salman elə xıcca vaxdınnan əsnəx’ gədeydi (Meğri)
I (İmişli) qızışmış, coşmuş (dəvə). – Əsrəg dəvə adama gələr; – Əsrəg dəvə qolun üzdü II (İmişli) qızışmış dəvənin ağzına vurulan buruntaq
(İmişli) qızmış, coşmuş dəvəyə buruntaq vurmaq