(Dərbənd) əldəyirmanı. – Əldaşi hodı horda
(Meğri, Salyan) anası ölmüş körpə quzu. – Əldəmən quzunu kəlin qoyuna da əmişdirginən, dalaxlansın (Meğri)
(İsmayıllı) hin. – Ələnin qapısını bağla
(Qubadlı) quru ot, saman. – Heyvanın ələfi qutarıb Ələf savını (Ağdam) – əl-üz sabunu. – Paltarı paltar savınıynan yu:llar, ələf savınıynan əl yu:lla
(Cəbrayıl) qarışıq, hər nə gəldi. – Ələfsın-bılafsın o qədər yeyif ki səhərdən
ələhsalah qalmağ: (Salyan) narahat olmaq. – İşığ yanmıyanda adam lap ələhsalah qalır
(Şəki) diqqətlə axtarmaq. – Bazarın hər yerini ələx’lədim, yaxşı buğda gözümə dəymədi
ələlix’ eləməx’: (Meğri) çaşmaq, çaşıb qalmaq. – İrəşit, ələlix’ eləmə
I (Salyan) kəşkül. – Ələm dəbrişdə olardı II (Göyçay) üst dodağın ortasındakı çökək yer
(İmişli) acgöz, çoxyeyən (heyvan)
(Cəlilabad) gəlincik. – Uşəğçün ələmxortdadi düzəldiyəm
I (Ağdam, Gəncə, Şəki, Şuşa, Zəngilan) ətsiz iri sümük. – Bı nətə:r ətdi, teyxa ələngədi (Zəngilan); – Bu ətin nəyini pişirim, başdan-əyağa hamısı ələ
(Ağcabədi) bax əlardan. – Ələ:rdənnən isdi şeyləri ojaxdan götürürüx’
(Ordubad) göy qurşağı
(Cəbrayıl) veyil, avara. – Vəli ələssöviyə adamdı
(İmişli) birtəhər, güc-bəla ilə. – Düşdüx’ qarannığa, ələşənküləşən özümüzü öyə çatdırmışıx
(Biləsuvar) yalan. – Sən ələvəngi danışırsan
(Ordubad) bax ələyəz
(Qarakilsə, Şərur) kəvərəoxşar yeməli yabanı bitki adı. – Ələyəzi yazda yığırıx (Qarakilsə)
(Çənbərək, Qarakilsə, Şahbuz) bax ələyəz. – Bü:n ələ:z isdisi bişirmişəm (Çənbərək); – Ələ:zimiz çoxdu, aparmışdım satmağa (Qarakilsə); – Ələ:zi aşa s
(Cənubi Azərbaycan) bax ələyəz
(Başkeçid) əl iyi (ip və ya sap əyirmək üçün alət)
(Qazax) bax ayalğa. – Ə:lğası odu elə onun
əlhəm qalmağ: (Salyan) karıxmaq, özünü itirmək. – Hərif lap əlhəm qalıb, danışdığın bilmir
(Ağcabədi) xörək adı
(Salyan) əzrayıl. – Sizi görüm içü:zə əliəlcəyli girsün, bircəcigüz zə sağ qalmasun
(Salyan) qız toyu. – Keçmişdə qız toyuna əlifli də:rdilər
(Salyan) səliqəsiz. – Mırad, nöşün əliğına gəzirsən?
(Culfa) qol gücü ◊ Əlqıcığı göstərməx’ – güc göstərmək. – Mənə əlqıcığı göstərməy olar?
(Ağdam, Oğuz, Şuşa) kasıb, yoxsul. – Birki <bir-iki> aydı əliyuxadı onun (Ağdam); – Əliyuxa adamın nəyi olajax ki, sən də onnan nə alasa
(Çənbərək) əlavə gəlir. – Hərdən bir əlqafı da olur
(Cəlilabad, Yardımlı, Göyçay, Mingəçevir, Ucar) tez, tələsik, əlüstü ◊ Əlqar eləməy (Cəlilabad, Mingəçevir, Ucar) – müəyyən bir işi tələsik yerinə yet
(Zəngibasar) diqqətlə. – Hər yanı əlləm-əlləm axdardım, əmə tapammadım
(Şərur) qatmaqarışıq. – Əlləm-qəlləm işdərnən mə:m aram yoxdu
(Goranboy) nadinc, şuluq. – Nə əlləma:x şeydi Mirzənin gədəsi, işi yoxdu dişdiynən
I (Çənbərək, Əzizbəyov, Goranboy, Yardımlı, Göyçay, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Laçın, Mingəçevir, Ordubad, Şuşa, Tovuz) iri daş parçası
(Borçalı, Gədəbəy, Qazax, Yevlax) bax əlləma:x. – Alpaşanın oğlu yaman əlləməyaxdı (Borçalı)
(Qarakilsə) külü çıxardıb atmaq üçün alət
(Kürdəmir) avar, kürək. – Əlləzuarsız gəmini Kürün o tayına keçirmək olmaz
(Ağcabədi, Tərtər) misdən hazırlanmış qulplu suqabı. – Ay qız, mq: bir əlli su ver (Ağcabədi)
(Salyan) çoxdan. – Vaxdında inistuta girseydim, əllibelə qutarmışdım
(Əli Bayramlı, Göyçay) su içmək üçün qab. – Su: əllicəynən içillər (Əli Bayramlı)
I (İmişli, Salyan) 1. ocaqdan isti qabı götürmək üçün parça, əsgi (İmişli). – Əlligi mə:, qazanı götürüm 2
(Bərdə, Borçalı, Qazax, Gədəbəy, Laçın) təkbarmaqlı əlcək. – Əlliyin dörd barmağı bir olur, baş barmağ ayrı olur (Bərdə); – Əllix’ yunnan toxunar (Bor
(Şuşa) uşaq oyunu adı
(Bakı) acgöz
əlo:güli basmağ: (Bakı) tonqal qalamaq. – Qayanun altında əlo:güli basdığ
(Lənkəran) ətirli dağ otu adı
(Şuşa) toydan üç gün sonra oğlan evində düzəldilən qonaqlıq. – Əlöpbədə qızın da adamnarı olur, oğlanın da
(Dərbənd) əl-üz dəsmalı. – Əlsüpürəni gəti