(Gədəbəy, Hamamlı) istidən bir yerə toplaşmaq, sıxlaşmaq (qoyunlara aiddir). – Qoyunnar issidə gürnəşdənər (Hamamlı)
(Xanlar) bax gürnəşdəməx’. – İsdi havada gürnəşər qoyun-quzu
(Salyan) saxsı suqabı. – Gürnini mə: ver, Əli; – Gürniyə su töküllər
(Şəmkir) çalxamaq (nehrəni). – Nehrə:n ağzın səleynən sələli:rsəη, soηra gürpəzdi:rsəη yağ olur
(Qazax) çalxamaq (nehrəni). – Gə nəhreyi gürpüşdürəx’, görəx’ kim-kimi yorajax
(Göyçay, Qazax, Sabirabad, Salyan) bax gurşad. – Gürşad yazza, payızza çoxalır (Salyan)
(Lerik, Yardımlı) leysan, güclü yağış. – Çölə çıxmalı döy, gürşat tökey (Yardımlı)
(Gədəbəy) bax gurşad
(Oğuz) şəlalə
(Quba) 1. külbə (təndirdə) 2. evin havasını dəyişdirmək üçün divarda düzəldilən xüsusi yer, yelçəkər
(Salyan) ağzıaçıq çəllək. – Güşata su doldur, durulsun
(Ordubad) şaftalı
(Zaqatala) tələsik yemək. – O, çörək güvəliyip gitdi
(Quba) cır alma. – Uşaxlar meşədən çuxli güyü yığdılar
(Balakən, Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Qax, Oğuz, Şəki, Tovuz, Yevlax, Zəngilan, Zərdab) mis səhəng. – Güyümü götü suya gidax (Oğuz); – A:za, vadanoy di
I (Əli Bayramlı, Sabirabad, Salyan) bax küz II (Əli Bayramlı, Xanlar, Sabirabad, Salyan) 1. payızlıq şum (Əli Bayramlı, Sabirabad, Salyan) 2
(Şəki) payız otu, payızda göyərən ot. – Güzdex’ malı kökəldən şeydi
(Biləsuvar) payızda qoyunquzu saxlanılan yer
I (Daşkəsən, Füzuli, Gədəbəy, Xanlar, Ordubad, Zəngilan) 1. b a x güzdex’ (Daşkəsən, Füzuli, Gədəbəy, Ordubad, Zəngilan)
(Basarkeçər, Çənbərək, Xanlar) payızlıq taxıl. – Ə:, malları qavala, güzdüyə doluf (Basarkeçər); – Malağanın dalındakı güzdüx’ yatıf deyn beçəliyif (Ç
(Masallı) qısa, gödək
(əksər dialekt və şivələrdə) bax gizam. – Qoyunnarın güzəmini qırxannan sura hazurruğa göndərəduğ (Quba); – Quziləri qırxmısənsə, güzəmin göndər ə:miz
(Kəlbəcər) yununu çoxaltmaq, artırmaq (qoyuna aiddir). – Yağışın qoyuna olduxca xeyri var, güzəmləndirir dayna, yunun artırır
(Ordubad) bax güzdüx’. – Həsən, ay bala, quzuları güzləyə burax, qayıt gəl
(Gədəbəy) bax güz. – Güzü nəvax düzəltmisiηiz? Hh
(Qax) kirşə
(Qax) bəli
(Ağcabədi, Yevlax) xörək <uşaq leksikonunda>. – Tahirə gə sq: habba verim (Ağcabədi)
(Qax) bu dəqiqə
(Qax) bax habi
(Bakı, Salyan) hansı? – Əlimdə iki alma tutmuşam, kim diyər, habırsi böügdü? (Salyan)
(Dərbənd) bu. – Habi kimindü?
(İmişli) beləcə. – Hablejə söyvət yaxşıdı
(İmişli) belə. – Hablə işi heş görmə
(Dərbənd, Tabasaran) bax habi. – Habu adamlar bizə yaxun idi (Dərbənd); – Bilənnərin habulardu? (Tabasaran)
(Bakı, İsmayıllı) parça növü. – Tükana yaxşı hacıbəribax gəlib (İsmayıllı)
(Dərbənd, Quba) qarğıdalı. – Bizim yerdə hacıbuğda yaxşı yetişədü (Quba); – Çöldə mal ekinə, hacıbuğdaya girməsin, ziyan eləməsin deyni gəzmə qoyadıla
(Cəbrayıl) yabanı bitki adı
(Kürdəmir) bax hacıqoax. – Hacıquaxdan ağ saqqız düzəldirik
(Füzuli) bax hacıqoax
(Bakı) nazik parça növü
(Cəbrayıl, Zəngilan) yabanı dərman bitkisi adı. – Hacımoranı yağnan döyüb qoyullar yara:n üsdə (Zəngilan); – Get bir az hacımora yığ (Cəbrayıl)
(Oğuz) hacıleyləyə oxşar quş. – Hacıoqqar qışda olur, həşarat ye:r
(Dərbənd, Tabasaran) b ax hacıbuğda. – Cad bişirədig haciboğdadan (Tabasaran)
(Kürdəmir) nadürüst. – Şamil kimisi özü olmaz, yap hacturandı
(Bakı) bərabər, əvəz-əvəz. – Sən də vırdun, u da oldu haçabaş
(İmişli) dişi dəvə. – Haçamaya yaxşıdı yüngül yükə
(Borçalı) sapand. – Uşaxlar ona de:llər haçareyzin
(Lənkəran) ucu yonulmuş 40-50 sm. uzunluğunda nazik çubuq <uşaqlar oyun zamanı ondan istifadə edirlər>
(Salyan) bacarıqlı, zirək. – Xeyrənsə hadığdı, əlinnən hər iş gəlir