(Qazax) payız otlağı. – Ə:, İmranın sürüsü gedif küzdəyi basdı
(Füzuli) payızlıq. – Küzdüy arpasıdı
(Qazax, Ordubad) kiçik saxsı sənək. – Dünən bizim küzə düşdü sındı (Qazax)
(Bakı, Füzuli, Kürdəmir, Sabirabad) payızda qırxılan yun
(Cənubi Azərbaycan) kərpic qəlibi. – Küzgəl çox balacadu
(Şamaxı) əkin sahəsini müəyyən hissələrə bölmək. – Yeri qabaxca küzlə, sonra toxum səp
(Lerik) quzular saxlanan yer
I (Qəbələ, Mingəçevir) peyin tullamaq üçün tövlənin divarından açılmış deşik. – Firidun kürüdüyü peyini tez-tez küzməkdən bayıra atırdı (Qəbələ) II (O
(Quba) xırda balıq. – Əhməd çuxli küzrü gətirdi
(Əli Bayramlı, Gədəbəy, Qazax) quzu saxlanılan yer. – Payız öynü quzuları küzüyə salerıx (Gədəbəy). Qq
(Salyan) məc. baş, beyin. – Sə:n də qabunda söz qalmır
(Dərbənd) alın. – Qabagıma dəgdi daş
(Bakı) qalayçı. – Qabağardan qazannarı yaxçı ağardıb; – Qabağardannarın sesi küçəni basıb
(Zaqatala) bax qabağ
(Zaqatala) alınlıq, qadınların alınlarına bağladıqları bəzək əşyası
(Füzuli) cücərti
(Füzuli) cücərmək. – Toxum qabalaxlıyır, onnan so:ra yığılır qola, bir qarış qol sürür çiçəx’liyir
(Balakən) yoğun qarğı, qamış. – Birqadir cama:tı qabar qırmağa apardı
(Yardımlı) bax qabarmax. – Nə qabareysən üsdümə
(Zəngibasar, Şərur) cavab qaytarmaq, üzə ağ olmaq. – Uşax mə: elə qabardı ki, nə:tə:r (Şərur)
I (Kürdəmir, Salyan, Yardımlı) suqabı, su içilən qab. – Get bir qabçağ su gəti, içim (Salyan) II (Salyan) pambığı dərilmiş qoza III (Salyan) qutu
(Dərbənd) alma növü adı. – Qabələ istikana uxşar almadu də
(Oğuz) qablaşdırmaq, yerləşdirmək
(Cəbrayıl, Qax, Ucar) 1. cağ (arabada) (Cəbrayıl). – Qabırğaları sındırma 2. kirəmit düzmək üçün evin üstünə üfüqi qoyulan taxta, ağac (Qax, Ucar)
(Göyçay, Ucar) evin üstünə qabırğa (b a x qabırğa 2-ci məna) düzmək, vurmaq. – Ussalar damı qabırğaladı (Ucar)
(Quba, İrəvan) lalə. – Qabqıranı dəriv əvə gətirməzdər (İrəvan)
(Bakı) kal əncir. – Xəzri ağacın qablalarını səlt tökdi yerə
(Zəngibasar) qəlp, saxta. – Bı əsil qızıl döylü, qablamadı
I (Salyan) yığmaq. – Pammığı qablo:un xarala II (Salyan) çox yemək, acgözlük etmək. – Ədə, az qabla, partlıyarsan ki
(Bakı, İrəvan) qapaqlı böyük qazan. – Qablamaqazan çox böüg olur, özi də mö:kəm olur (Bakı); – Qablamaqazanda puloy pişirəllər (İrəvan)
(Bakı) bərk yıxılmaq, üzü üstə yıxılmaq
(Füzuli) xörək adı. – Əti doğruyursan, noxut tökürsən, öz vamına pişirirsən, bıa <buna> qablı deyilir
(Culfa, İrəvan) 1. qın (İrəvan). – Atam öz ülgücünə qablıx tix’di 2. iynə sancılan yastıqça (Culfa). – Qablığın üsdünə iynə sancırıx
(Bakı) lalə
(Zaqatala) bağlama. – Ay bala, dur qabuçu bura gəti görüm, içində sap varmı?
(Göyçay, İmişli, Qax, Sabirabad, Şəki, Zaqatala) bax qaj I. – Qajın suyunu kes (Zaqatala)
(Bakı) çala-çuxur. – Bu şo:fır afdo:mili lap qaca-quca yolnan sürür; – Mən bilirəm qaca-quceynan gedmeg şo:firçün çetindü
(Naxçıvan, Zəngilan) 1. qarğıdalı qıçası (Naxçıvan) 2. qurumuş pambıq qozasının qırıntıları (Zəngilan)
(Meğri) yaylaq, meşə ətrafında otlaq yer. – Heyvandarrar diyərdi: “Xırdabaş heyvanın canı yayda qacal, payızda meşədi”
I (Bərdə) bax qajir. – Qacar uçub gəldi II (Qax, Zaqatala) tərs, inadkar. – Əşi, sen nə yaman qacar adamiymişsən?! (Qax) III (Zaqatala) özül
(Biləsuvar, Yardımlı) qıc olmaq
(Şəki, Zəngilan) bax qacımağ. – Əyağım qa:cımışdı, ovdum, düzəldi (Şəki); – Sağ qıçım qa:cıyıb (Zəngilan)
(Şəki) çardağın kənarlarındakı açıq yer. – Öyün qacınına quru ot tıxıyırıx; – Bizim öylərin hamısında olar qacın
(Qax, Zaqatala) bax qacar I. – Cəmdəyi qacir yedi (Zaqatala)
(Zaqatala) sağsağan
(Cəlilabad) qaçaraq, qaçaqaça. – Tələsirdim, qaç-yort gəldim
(Çənbərək) uşaq oyunu adı
(Şuşa) uşaq oyunu adı
(Qax) hərəkətdə, fəaliyyətdə, çalışmaqda olan. – Axşamacan o yan-bu yana qaçarabuxurdu
qaçarğa salmax: (Şahbuz) didərgin salmaq. – Söynin qardaşı mə:m atamı bı kətdən qaçarğa saldı