(Tovuz) yivaçan alət
(Göyçay) 1. hazırcavab 2. kobud, cavab qaytaran. – Filankəs yaman hədrəcuabdı
(Cəlilabad, Yardımlı) bax hədrəcuab. – Adam hədrəcuğab olmaz; – Sadığ hədrəcuğab uşağdı, söz altda qal- maz (Cəlilabad); – O yaman hədərəcuğabdı (Yard
(Ağcabədi, Ağdam, Füzuli, Goranboy, Mingəçevir) 1. kiçik bir şeyi böyüdən (Ağdam, Goranboy) 2. hər şey haqqında yerli-yersiz danışan (Ağdam, Goranboy)
(Şahbuz) dolaşıq. – Kişi yazığın işi də həfçoşdu, heş baş çıxarmağ olmur
(Gədəbəy) hərdəmxəyal. – O da kın, həfdərənginin biridi, dediyinin üsdə dura:mmer
(Salyan) uzunçu, çoxdanışan
I (Çənbərək) tam çeynəmədən yemək. – Ajıdım deyn bir xamralı həfgələdim II (Şərur) ovmaq, ovuşdurmaq
həfra düşməx’: (Oğuz) didərgin düşmək. – Məcnun Leylinin dərdinnən həfra düşmüşdü
(Şəki) 1. hərdəmxəyal 2. boş, avara. – Huna bənd olma, həfrayi adamdı, havax isdi:r, unda gə:r
(Xudat) bazar ertəsi
(Meğri) əkin sahəsinin ətraf tərəfləri. – Həgəyə çıxe:m, öküzdəri açım, hova xərəpdi
(Salyan, Bakı) qorxutmaq, hədə-qorxu gəlmək. – Müdür həriyə bi həh gəlsə, uzağı bir ayacan bi idarada bi adam qalmaz (Salyan); – Bi dənə həh gəlsön, h
(Salyan) güc, taqət ◊ Həhni vırmağ – güc vermək. – Bi həhni vırsoğ bağun şumun bir həfdiyə qutarruğ
(Qazax, Tovuz) 1. çalışmaq (Tovuz). – Həhvərrə görəx’, bü:n gərəx’ qutarax (Tovuz) 2. tez-tez yerimək (Qazax, Tovuz)
(Tovuz) güc, qüvvə, taqət ◊ Həx’- dən tüşməx’ – qüvvədən düşmək, taqətdən düşmək. – O qədər yüyürdüm həx’dən tüşdüm
(Lerik) gümüşlə işlənmiş boyunbağı. – Boyunbağı da deyirik, həxıx də
(Ağbaba, Çənbərək) bərkdən vurmaq. – Fışqar arığ oğluna bir şillə həx’lədi (Çənbərək); – Başına bir ağac həx’lədi ki, qan göyə dırmandı (Ağbaba)
(Ucar) bol. – Barama bi:l həjən oldu
(Cəbrayıl, Laçın) 1. alət 2. balta. – Həjət yaman itidi (Laçın)
(Salyan) güc, qüvvə, taqət ◊ Həkdən düşmək – gücdən düşmək
(Meğri) hadisə, əhvalat. – Yediyarın başına gələn həkat heş yerdə görünməmişdi
(Lənkəran) bax haqdus ◊ Həkduz çəkmək – zəhmət çəkmək. – Oğlum düz on altı il həkduz çəkib oxuyub
(Xaçmaz) yanları hörülmüş ocaq yeri. – Sac böyük oldığınnan həkəyə sığışmadı
(Qazax) nəhayət, axır ki. – Həki, gəlif çıxdıη
(Qubadlı, Şərur) xəstəxana. – İrayona gedəndə həkimxanaya getməliyəm (Şərur)
həkk gəlməx’: (Daşkəsən, Goranboy) çalışmaq. – Çox həkk gəldim, bir şey çıxmadı əmə (Daşkəsən); – Çox həkk gəldim, olmadı (Goranboy)
(Daşkəsən) xışa qoşulan öküzlərin ikinci cütü
(Bakı, Salyan) xub, tamam. – Ət həl bişib (Salyan); – Ət elə həl pişmişdi ki, ağzuva qoyan kimi əriyirdi (Bakı)
(Goranboy) tənbəl
(Zaqatala) əlaqəsiz. – Həldir-hüldür danışan adamnan mənim aram yoxdu
hələ biçməg: (Salyan) hədə, hədə-qorxu gəlmək. – Səxavət sə: hələ biçirdi
(Astara, Cənubi Azərbaycan, Lənkəran, Masallı, Saatlı, Salyan) ağ dəmirdən neft qabı. – Hələbi deşilib (Cənubi Azərbaycan); – Qoşunun hələbisi çox bö:
(Qazax) fırıldaqçı
(Salyan) arıq <heyvana aiddir>. – Bı ki, lap hələkədi, adam bına pıl verə:r?
(Dərbənd) novruzgülü. – Uşaxlar mərclərə gidib, hərəsini əlində ikiüç hələkkar dəstəsi götürütdülər
(Yardımlı) gec. – Gedün, hələməl olsə gəlmö:n
(Cənubi Azərbaycan) qorxaq. – Nə hələmiz adamsan
(Cənubi Azərbaycan) süzgəc. – Hələsnən yağ süzəllər
həlğibağ vırməy: (Cəlilabad) müxtəlif cür rəng vermək. – Gördi ki, bı mücri həlğibağ vırey
(Balakən) yelləncək
həliyə qoymağ: (Salyan) süründürmək, get-gələ salmaq. – Bacarmırdı day məni nöyşün həliyə qoyurdu?
(Ordubad) bax halqarəzə. – Biz cəftə demərıx, həlqərəzə deyərıx, ya da xılıccan deyərıx
(Ağdam) yuxarı. – Həllavdan gəl
(Salyan) iri kəsək. – Həllələrə su dəgcəg, özzəri əriyəcəg
(Ağdaş) kiçik, yararsız qarpız. – Ay arvad, qarpızı korrama, uşaxlara həllə-hüllədən ver
(Gədəbəy, Goranboy, Qazax, Şərur) bax hələhüş. – Həlləhüş adam hörmətsiz olar (Goranboy); – Həlləhüş oğlu həlləhüş, axıratan qulax asammer ha! (Gədəbə
(Kəlbəcər) fırıldaqçı. – Səni həmişə həlləhüşən gördüm
(Gədəbəy, Gəncə, İsmayıllı, Mingəçevir) bax hələhüş. – Mə:m həlləmuş adamnan aram olmaz (Gədəbəy)
(Gədəbəy) qarmaqarışıqlıq. – Həlmə-cülmədi idara, it yə:sini tanımer