(Cəbrayıl) sürətlə. – Pəri qıjılığıpba böyrümnən keşdi
(Cəbrayıl) sürətlə. – Sel qıjıpbadan gəldi
qıjıt verməx’: (Basarkeçər, Başkeçid, Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Tovuz) acıq vermək. – Dos dosda qıjıt verməz (Tərtər); – Adama bir belə qıjıt ve
(Bolnisi, Qazax) kəkələmək. – Qıjqırıler adamın üsdünə, elə bil dö:əjəx’ məni (Qazax)
(Qazax, Mingəçevir) bax qıjqırılmax
(Barana) sürətli (axar suya aiddir). – Comuş çayın qıjqoylu yerinə çüşüv axırdı
(Çənbərək) vurmaq məqsədilə əl qaldırmaq. – İjdiyar Bərxudarın üsdə yaman qıjmırrandı, amba heş şey eliyəmmədi
(Barana, Xanlar, Qazax, Tovuz) bax qıjav. – Qıjoya düşmə, axarsan! (Qazax); – Dar yer ki axır suda, ona qıjoy derix’, orya girməy olmaz; – Girmə, bura
(Barana) bax qıjqoylu
(Füzuli) azacıq. – Qıqqax sındırdı, verdi maηa
(Zərdab) kiçik, balaca. – Çaydan bu gün bir neçə qıqqılı kütüm tutdum
(Qarakilsə) cod yun
(Qarakilsə) cod yunlu
(Zəngilan) məc. itiləmək. – Dişdərimi indidən qılavlamışam, toyunda möykəmcə yə:cəm
(Göyçay, İmişli, Lənkəran) yara (dırnağın altında)
qılbızdığ eləmeğ: (Bakı) xəbərçilik etmək. – Nöş belə qılbızdığ eli:rsən?
(Sabirabad) qaraçı. – Biz olara qılçadırrı diyərüg
(Qazax) etiqad, inam
(Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) dinsiz, məzhəbsiz. – Ayə, sən lap qıldıxsızsanmış! (Qazax); – Ay qıldıxsız, niyə xavar vermədin ki, mə:llimnən mən də
(Lerik, Yardımlı) kök adam
(Balakən) fırıldaqçı
(Basarkeçər) bax qıldırqaş
(Ucar) təmizkar. – Müsüslüdə Bəbir kişinin qızı Kübra qıldız adamdı, o, özgənin pişirdiyi xörəyi də, çörəyi də yeməz
I (Qazax) yabanı bitki adı. – Dur, bir qujax qılğınə:ti inəy yesin II (Şəmkir) boğaz yarası. – Qılğına olanda gərəx’ kəsilə, sümüyə tüşsə, adam ölər
(Bakı) bax qılıncdüm. – Qılıcdüm quyruğuynan sancır
(Gəncə, Şəmkir, Tovuz) bax qılınc III. – Haravanın qılıçını gəti, qoşajam (Gəncə); – Öküzdərin ipini qılıça keçir (Şəmkir)
(Şəki) bax qilif II. – Yorğanın ikisinin qılıfını söküf yümüşəm
(İmişli) xalçaçılıqda işlədilən alət adı
(İmişli) xalçaçılıqda işlədilən qılıj alətilə toxunma. – Qabağ vaxlar qılıjdama çuxa geyəllərdi
(İmişli) xalçaçılıqda işlənən qılıj adlı alətlə toxumaq. – Adam vardı bi gündə qılıjdeyırdı çuxalığ şalı
(Qazax) həvəslənmək. – Qılımlandı ki gəlsin, sonra no:ldusa gəlmədi
I (Çənbərək, Göyçay, Hamamlı) bax qiliç. – Uşaxlar dağın qılıncına çıxmışdı (Çənbərək) II (Ucar) bax qılıj
(Bakı) əqrəb. – Qılıncdüm bərk sancır adamı
(Quba) boyunbağı. – A xala, qılındov qirildi
(Zaqatala) səfeh-səfeh. – Qılıs-qılıs danışma!
I (Daşkəsən, Göyçay) bax qiliç. – Ay dədə, qoyunnar qılışdan o üzə aşdı (Daşkəsən) II (Xanlar) bax qılıj
(Əli Bayramlı) əvvəllər əkilmiş yerdə sonralardan üçüncü dəfə bitən taxıl. – Gedək, qılqanı yığağ
(Gədəbəy) sıra, sıra ilə düzülmüş (dağ). – Gəzə:n qılqılanı dağları yayın orta:yı <orta ayı>
(Gədəbəy) zəif, cansız. – Qılqısdı adam nə bajarar daş daşımağı?
(Şəmkir) ziyanverən qurd adı. – Qılqurt nəzix’ qurtdu, qoyunun içindo:lur, öldürür
(Zəngilan) sallanmaq. – İlan ağaşda qıllaner
I (Qubadlı) məc. – anlamaz, qanmaz. – Ay qıllı, heş bilirsən nə danışırsan? II (Qazax) məc. varlı, dövlətli
(Çənbərək, Kürdəmir) yabanı bitki adı. – Qıllıcanı uşaxlar yi:r (Kürdəmir); – Qıllıcadan düdüx’ qayırır uşax (Çənbərək)
(Kəlbəcər) xırda dolu. – Böyün genə qılloru yağır
(Oğuz) bax qılovşa. – Qılo:şa axlına gələni danışar
(Tovuz) xəbərçi. – Qılovşa adamnan zəhləm geder
qıloyunu almax: (Basarkeçər, Tovuz) kəsər alətlərinin ağzını qayışa və ya daşa çəkməklə itiləmək. – Oruc, baltanın qıloyunu al (Tovuz)
(Basarkeçər) kəsər alətlərinin ağızını qayışa və ya daşa çəkməklə itiləmək
(Göyçay) məc. acıqlı. – Kişi qıloylu gəlmişdi
(Şəmkir) bax qılovşa. – Qıloyşa adam ara vurar