(Şəmkir) xəbərçilik. – Qıloyşalıx çox pis şeydi, adamı hörmətdən saler
(Xanlar) dəyirmanda şahad vermək üçün ölçü qabı. – Dədə-bavadan bir put üç qıloz şahaddı
I (Cəbrayıl, Yardımlı, Zəngilan) otun toxumlu hissəsi. – Qılpın yapışıf corabıma, qopbur (Cəbrayıl) II (Basarkeçər) xəstəlik (malın dilində)
(Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Tovuz) bax qıvız. – Qılvız adama xoşum gəlmir (Tovuz); – O, qılvız adamdı (Gədəbəy)
(Tovuz) bax qılbızdığ ◊ Qılvızdığ eləməx’ – xəbərçilik etmək. – Qılvızdığ eləmə, oğul, düzdüx’ hər şeyi axırda yenir
(Cəbrayıl) xəbərçi. – Qılyazdı xəbərnən çıxıf gəlif atıla-atıla
(Çənbərək) bax qamqalax II. – Odunun qımbalağını bir yerə yığın
(Cəbrayıl, Şərur) tərpənmək, hərəkət etmək. – Heç bi qımcanır ki, sözümü de:m (Şərur)
(Gədəbəy, Hamamlı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) atmaq. – Ağajı harya qımcırradın? (Qazax); – Hara qımcırradın o çuvuğu? (Gədəbəy); – Qolunnan tutuv elə qımcı
(Meğri) bax qımcanmax. – Dövrüşün qatırı əvəl ifdirada hələ qımçımmer
(Qazax) atmaq
(Çənbərək) yabanı bitki adı. – Bir qucaq qımı yığmışdı Alı
(Xanlar) 1. qıvraq. – Gör Nuru nejə də qımığı oğlandı! 2. səliqəli, xoşagələn. – Bajoğlu, bu qımığı ayaqqabını sa: kim tikif?
(Ağcabədi) bax qımığı. – İsə mə:llim qımıx geyinif
I (Cəbrayıl) tərpənmək, hərəkət etmək. – Heş yerinnən qımıldammır, elə bil onu çağırmıllar II (Qazax) parıldamaq
I (Cəbrayıl) tərpənmək, hərəkət etmək. – Qımıl görəx’ neyniyəssən II (Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Meğri, Zəngilan) qaçmaq
(Cəbrayıl) hirs, hikkə
(Füzuli) bax qımılmax. – Dünən Həsən gördü ki, onu əzişdirəjəm, əlüsdü qımıtdı
(Qax) bax qimil
I (Şərur) mürəkkəb. – Qaba qımız tök II (Ağdam) turş. – Bu çörəx’ laf qımızdı
(Sabirabad) bax qımqımmax. – Sən nə çox qımızdanırsan?
(Şuşa, Tovuz) uyuşmaq. – Südə yenijə çalası töx’müşəm, hələ heç qımızmıyıf da (Tovuz)
(Tabasaran) bax qimqar. – Qımqal çux xırdədü
(Şəmkir) zümzümə. – Ağız, genə nə qımqımıya qurşanıfsan, duruf işini tutsana!
(Basarkeçər, Qazax, Şəmkir) bax qımqıma. – Yolnan qımqımı çala-çala gedirdi (Basarkeçər); – Məşədi dodağının altında qımqımı çaler (Qazax)
(Meğri) tərpənmək
(Zəngibasar) nişan almaq
(Qazax) qıymaq. – Ə:, gözüηü maηa sarı niyə qımersaη?; – Günü-zadı nə başa tüşər, a munun canı ölsün, gözünü qımmağına bax!
(Gədəbəy) bax qımbalax. – Qımpalaxları yəti piçi qızdır görəx’
(Zəngəzur) qaldırmaq. – Mən dolı çovalı qımzıya billəm
I (Cəbrayıl) bax qımqımmax. – Qımzamdım, durə:lmədim II (Çənbərək) utanmaq, çəkinmək. – Gəlin heş kəsdən qımzammır
(Tovuz) uyuşmaq (südə aiddir). – Südü yenicə çalmışam, hələ heç qımzımmıyıf da
I (Qax, Şəki, Zaqatala) lobyanın, fındığın yaşıl üst qabığı. – Sən lovyanın qının təmizdə, mən də hindi gəlirəm (Zaqatala); – Lövyəni dənəliyif qınını
qınağ eləmax: (Şəki, Yardımlı) danlamaq, məzəmmət etmək. – Qınağ eli:llərdi ki, baramanı yaxşı işdəməmisən (Şəki)
(Borçalı) istehzalı. – Qınamısıx de:rdilər, yə:ni əysix’ söz de:rdilər
(Şamaxı) naz, qəmzə. – Kiprigin ox kimidi, qaşın qılınc. Bu nə işvədir edirsən, bu nə qınc? ◊ Qınc atmax (Hamamlı)
(Çənbərək) xırda-xırda. – Əti çox qınca-qınca doğrama, bir az iri doğra
I (Bakı) gərnəşmək. – Adam adam olan yerdə qıncammaz; – Nə qıncanırsan belə? II (Bakı, Şamaxı) məc. naz etmək
I (Şuşa) bax qıncammağ I II (Basarkeçər) bax qıncammağ II
(Tovuz) bax qıncaqınca. – O əti elə eliyərsən ki, qıncıq-qıncıq, duruf dolma pükəjəm
(Hamamlı) azacıq kəsmək
(İrəvan) nazik ip
(Basarkeçər) azca, bir az
(Ağcabədi, Ağsu, Cəbrayıl, Əli Bayramlı, Füzuli, İmişli, Kəlbəcər, Kürdəmir, Şamaxı, Şuşa, Tovuz, Ucar) südlə undan bişirilən yemək, horra
I (Qazax) keçəl II (Tovuz) sınıq
I (Ağdaş, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Salyan, Tovuz) yabanı bitki adı. – Qındırğa havardı, damların üsdə-zada yapıllar (Oğuz); – Bax, buna da qındırğa
(Biləsuvar) bax qilif II. – Döşəyin qınıfı lap köhnəymiş
(Çənbərək) 1. saxlamaq 2. gizləmək. – Saηa bir qırıx qaymax qınılğamışam
(Qax) qarğıdalı çörəyi. – Qıniyi yedim
(Cəlilabad) turşəng. – Qınqa çox turş olur