1. Özündən getmiş, bayğın.
Sevil bihuş halda yatırdı.
□ Bihuş olmaq – özündən getmək, bayılmaq.
[Şahın] haman saat rəngi qaçıb guya ki, bihuş oldu.
…Bilmədim hansı tərəfdən elə bir xırıltı səsi gəldi ki, mən az qaldım bihuş olam.
Huşa getmiş uşaq xəyal içrə; Kəsrətiqüssədən olub bihuş.
2. Huşsuz, yaddaşsız, hafizəsiz; fikri dağınıq. Bihuş adam.
3. məc. Məst, heyran, valeh.
□ Bihuş olmaq – məst olmaq, heyran olmaq, valeh olmaq.
Eşitdim ol qarə göz dilbərim sağərpərəst olmuş; Mey içmiş, məclisi-əğyardə bihuşü məst olmuş.
Yumşaq otların, əlvan çiçəklərin, dağ nanələrinin gözəl qoxusundan insan bihuş olurdu.
