Dağ və düyün (dərd, kədər, qəm, ürək acısı) sözlərindən ibarətdir.
Atanın sözünə niyə baxırsan?
Bu canımı eşq oduna yaxırsan!
Dağı-düynü sinəm üstə çaxırsan,
Məndən ayrı indi döz, Leyla xanım!
*
Leyla deyər, atam zülüm eyləyir,
Sinəm üstü dağı-düyün eyləyir.
Səni məndən, məni səndən eyləyir,
Bil ki, qoymur məni gedəm məktəbə.
(“Baxış-Leyla”)