Sallustius (lat. Sallustius, IV yüzillik) — antik filosof, yeni-platonçuluğun Perqama məktəbinin tanınmış nümayəndələrindən biri, Yamblixin öyrəncisi. Onun kimliyi haqqında bilgi azdır. Məlumdur ki, o imperator Yulianın dostu olmuşdur. Ancaq, Sallustiusdan zamanımıza “Tanrılar və dünya haqqında” çox önəmli bir əsər gəlib çatmışdır. Burada yeni-platonçuluq təliminin ontoloji əsasları sistemli və anlaşıqlı şəkildə verilmişdir.
Sallustius | |
---|---|
Doğum tarixi | IV əsr |
Vəfat tarixi | IV əsr |
Fəaliyyəti | filosof, yazıçı, Prefekt |
Sallustiusa görə bütün şeylər kosmosdan yüksək qatlarda olanlara və kosmik varlıqlara bölünürlər. Kosmosdan yüksək qatlarda olan hər bir şeyin əvvəlində İlk başlanğıc durur; onu dərk etmək mümkün deyildir[1].
Kosmik tanrılar isə onikidir və üçlüklərə bölünürlər[2]. Üçlüklərdən birincisi dünyanı yaradanlar (Zeus, Poseidon, Hefestos), ikincisi onu ruhlandıranlar (Demeter, Hera, Artemis), üçüncü ona düzən verənlər (Apollon, Afrodita, Hermes), dördüncüsü isə onu qoruyanlardırlar (Hestia, Afina, Ares). Digər tanrılar isə bunların xidmətində duranlardırlar.
Hava, günəş, ay və planetlər kimi Kosmik dairələr də onikidir və onların hər biri bu əsas tanrılarla bağlıdırlar. Bütün kainat tanrılar kimi əbədidir, onu heç kəs yaratmamışdır. Tanrılar imkandır, dünya isə o imkanın gerçəkləşməsidir. Deməli, dünya və tanrılar birlik təşkil edirlər.
Sallustiusa görə tanrılar ideal aləmdədir və onların məkanında şər yoxdur. Dünyada isə şər ona görə vardır ki, həmin ideal dünya burada tam olaraq əks olunmur, olunsa da onun işığı bu aləmə qismən çatır.
İnsan o tanrılara ibadət etməli, qurbanlar kəsməlidir ki, onlar onun ehtiyaclarını ödəsin. Tanrıların isə insanların ibadətlərinə ehtiyacı yoxdur. Onların razılığını qazanmaq üçün insan həm də xeyirli həyat sürməlidir. Bu kimi insanların ruhları ölümdən sonra məmnunluqla dolu həyat sürəcəkdir.
Sallustius əsatirlərin yorumlanması və anlaşılması probleminə də toxunmuşdur. Onun fikrincə eyni əsatiri ilahiyyat, təbiət, mənəviyyat, maddiyyat və bunların qarışığı baxımından yorumlamaq olar. Məsələn, bir əsatirə görə yunan tanrısı Kronos öz balalarını yemişdir. Bunu ilahiyyat baxımından izah edərkən bu olay Əqlin özünün özünə qayıtması deməkdir, çünki burada məcaz var və Kronos Əqlin təcəssümüdür. Həmin əsatiri təbiət (fiziki) baxımından izah etdikdə Kronosun öz balalarını yeməsi zamanın dünyada hər şeyi aşındırması kimi başa düşülməlidir. Əsatiri mənəvi baxımdan izah etdikdə isə Kronosun öz balalarını yeməsi onun mənəviyyatının özündə qalması deməkdir. Maddi yorumlara gəldikdə onu bilmək lazımdır ki, daşlar ya da heyvanlar kimi maddi şeylər tanrı deyillər, onlar hansısa tanrıları yalnız təcəssüm edə bilərlər.[3]
Aydın Əlizadə. Antik fəlsəfə tarixi (PDF). 3 saylı Bakı Mətbəəsi ASC. 2016. s. 268-270. ISBN 5-89968-061-X. 2016 tarixində arxivləşdirilib (PDF). İstifadə tarixi: 2016-08-16.