(Balakən, Çənbərək, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) evin pərdisinin üstündən döşənən çırpı və ya xırda ağac
(Balakən, Çənbərək, Hamamlı, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) carcı ilə örtmək. – Qar yağmamış damın üsdünü carcılamax yaxşıdı (Çənbərək); –
(Kəlbəcər) bax carcı. – Carcunu pərdinin üsdünnən dama döşü:rüx’
I (Kürdəmir) qadın şalvarı növü – Arvadlar carcur giyərdi qabaxlar II (Balakən) kiçik
(Kürdəmir) kuryer. – Carçı kəssovetindo:lur
(Dərbənd) quyruqsuz qoyun. – Carovu neyçü tutmisən?
I (Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şamaxı, Şəmkir, Tovuz, Ucar) yuyandan sonra pak etmək <arxda, çayda>
(Sabirabad) artırma. – Hacali bi öy tikdirib, ö:ün dalınnan bi yaxşı cartanbel qoydurub, adamın lap həvəsi gəlir
(Qax, Mingəçevir, Şəki, Zaqatala) bax cabal
cavam yeməx’: (Meğri) öyrəşmək, vərdiş etmək. – Sizin qolları:z kələntiyə cavam yemiyip
(Ağdaş, Mingəçevir) bax cabın
(Qax) hirsli, əsəbi. – Hoynan sələmə bala, cavzalıdı
(Cəbrayıl, Zəngilan) yolundan çıxmaq. – Sən gedə-gedə caydırısan ha, özu͂: yığışdı (Zəngilan)
(Beyləqan) yayınmaq. – Bu gün hara caydırmışdın?
(Kürdəmir) kök, canlı <heyvan>. – Bizim gamış sizinkinnən caylaxdı
(Lənkəran) bax caydımax. – Balama, sən gənə caydu:n?
(Lerik) çaşmaq
(Qazax) köhnə sistemli tüfəng adı. – Cazeriyi ağızdan, lülədən dolduruv atallardı
(Zaqatala) göy soğan. – Şorbaya cecə töksən, pis olmaz
(Qazax) yabanı bitki adı. – Cecəx’dən çay qoyarıx
(Kürdəmir) bax cejix’
(Borçalı) arıq
( Ağdam) dəni təmizlənmiş qarğıdalı qıçası
(Gəncə) paça. – Dünən gedəndə buzun üsdə sürüşdüm, əyağımın biri sağa getdi, biri sola, cejiyim ayrıla qaldı
(Ucar) dalaşqan
(Cəbrayıl) hanada arğac keçirilən qalın ip
(Quba) mərz. – Bizim cespərin yanında bir qaranquş ülüb
(Şəki) özbaşına. – Donuzun balaları heylə ceşdə hərrənir
(Şahbuz) tayfa, nəsil
ceybir olmax: (Xanlar) əlbir olmaq. – Muradnan Əli ceybir oluflar
(Qazax, Gədəbəy) mitil. – Ceydamın pütüncə təzələdim yorğanın (Gədəbəy)
(Meğri) cəhəng. – Ağzıyın ceyix’lərində xal var
(İmişli) uzaqlaşmaq. – Nəyşə <nə üçün> bı cama:tdan ceylənirsən
ceymax atmax: (Oğuz) kök, rişə atmaq. – Suyu kəsənnən soηra çəltix’ ceymağ atır, göyərir
(Qazax) bax cavzalı. – Yazığın oğlu cevzaldı
I (Cəlilabad) gödəkboylu. – Deyüğ biz balacə adama cəbə II (Təbriz) xurcun. – Qüdrət cəbəni dalına alıp yola düzəldi
(Göyçay) bax cabın. – Cəbin pilə kimi olur
(Yardımlı) əfəl, aciz. – Yaxçı dili var, amba cəcdi
(Başkeçid) ağartı növü
(Ağbaba, Xanlar) bax cədəz Cədəl qoz (Basarkeçər, Qazax) – qabığı bərk qoz. – Qoz iki cür olur: kətən qoz, cədəl qoz; kətən qozun qabığı yuxo:lur, cəd
(Ağbaba) araqarışdıran, aravuran
(Kəlbəcər) bax çəvkən. – Cəfganı qojalar ge:irdi
(Ordubad) mala. – Haxverdi xərmən döyüf sovurur, ambara verir, su suvarır, cəğ vurur
(Naxçıvan) ağız <süd>
(Yardımlı) mübahisə. – Bilmey, amba elə cəhəl eley
I (Şərur) bax cejəx’. – Cəjəyi mal-qara yeyir, yandırmax da olar II (Xocalı) yonqar
(Gəncə) zəif. – Cəfər çox çəjix’di
I (Hamamlı, Qazax, Tovuz) bax cala. – Kürün qırağındakı meşiyə biz cələ de:rix’ (Qazax); – Quzuları cələ: burax, otdasın (Tovuz) II (Cəbrayıl, Daşkəsə
(Basarkeçər, Əli Bayramlı, İmişli, Kürdəmir, Zaqatala) arıq, zəif. – Yazığ yap <lap> cələb adamdi (Əli Bayramlı); – Bu nə cələb uşaxdı?!
(Bərdə, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Xanlar, Kəlbəcər, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Yevlax) bax cələb