(Ordubad) cadarlanmaq. – Basdığa gün dəyəndə cağaylanır
(Şəmkir) coşmaq (çaya aiddir). – Şəmkir çayı gənə çağıldıyıf gəlir
(Ağbaba) bax caqqıldatmax. – Gəlin bir qab yağı pilova cağıllatdı
(Dərbənd) bax cağala. – Mən mişmişi yiğmağ istədüm, cağladı
cah verməx’: (Cəbrayıl) divan tutmaq
(Qazax) yəhərləmək <dəvəni>. – Eşşəyi palannallar, dəviyi cahazdallar
(Gəncə) gənc <qız, gəlin>. Bəsdi cahılbaş gəlindi, ona hər nə geysə yaraşır
(Ağdam, Ağdaş, Cəbrayıl, Göyçay, Xocavənd, Mingəçevir) yeməli bitki adı. – Anam do:ğuya caj töküfdü (Ağdam); – Bizim bossanda çoxlu caj bitif (Cəbrayı
(Çənbərək) yeməli bitki adı
(Kürdəmir) yeyilən yabanı bitki adı
(Şəki) fındığın yaşıl qabığı
(Qax) bax caqa
(Cəbrayıl) əndərmək <maye haqqında>
(Borçalı, Gəncə, Qazax) çay sahilində meşə. – Biyil caladan ancağ-ancağ ikijə xotma ot piçildi (Qazax); – Calada vəhşi heyvan az olar (Borçalı)
(Qazax) alışmaq, vərdiş etmək. – Mə:m qardaşım qumara calammaz
I (Balakən, Xanlar, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Şamaxı, Şəki, Zaqatala) 1. calaq, peyvənd (Qax, Şəki). – Yaxşi calğa əzgilimiz var (Şəki) 2
(Culfa) bax calğa I. – Əriy hülüyə calxağ oluf
(Şəki, Zaqatala) cağa, laydıra keçirilən barmaqlıq. – Savınnığı calıdan as (Şəki)
(Bakı) sümük çıxıntısı <çox işləməkdən biləkdə əmələ gəlir>. – Cama biləngdə olur çox işdəməkdən
(Başkeçid, Borçalı, Gəncə, Qazax, Naxçıvan) qurbağa nəcisi. – Camax o qədərdi ki, suyu da yaşıl görkəzir (Gəncə); – Camax göllərdo:lar <göllərd
(Tərtər) bax cama. – İşləməkdən əlimdə camam var
(Təbriz) pəncərənin gözü. – Qız camatıdan baxırı
(Füzuli) köhnə qarğı
(Borçalı, Qazax) yazın ilk üç günü. – Camışqıranda boran olor, alaçalpo: lor <alaçalpov olur>, qarnan yağış yağer, camış davam gətirme:r
(Ağdaş, Bərdə, Gəncə, Göyçay, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki, Zərdab) pis; yararsız, mənasız
(Kəlbəcər) çatlamaq, yarılmaq (qoza aiddir). – Təzə vaxdı qozun üsdə gəzəl olur, soηra o canaxlıyır, ağzı açılır
(Şuşa) canlıq
(Hamamlı) kol adı. – Canavargəzdirənnən yaxşı dırmıx sapı olur; – Uşaxlar canavargəzdirənnən qoyunu qovalı:r
(Ağdaş) qoz növü. – Canavarsaqqasınnan bir az gəti sındır, ye:əg
(Ordubad, Şərur) qardaş arvadı. – Züleyxa mənim cancanımdı (Şərur); – Biz qardaş arvadına cancanı deyərıx (Ordubad)
(Başkeçid, Borçalı, Hamamlı) gavalı növü adı. – Cancul iyulda yetişer (Borçalı); – Canculu mürəbbiyə işlədeyrix’, onnan yaxşı mürəbbo:lor (Hamamlı)
(Bolnisi, Borçalı, Çənbərək, Qazax) bax cancul. – Cancurdan yaxşı mürəbbo:lor <mürəbbə olur> (Borçalı)
(Meğri) zəhmətkeş, əməksevər. – Bı Mila:yim kimin candiş adam bırda tapbassan
(Quba) canlıq
(Şəki) kiflənmək. – Toxumu tökərix’ elə yerə ki, nəm çəhməsin, ca:- nəməsin, göyərməsin
(Laçın) qolsuz, isti köynək
(Şamaxı) naxoşlamaq
(Şamaxı) naxoşluq. – Canəzirrig adamın canın üzür
canxırıd eləməx’: (Qarakilsə) yaxa qurtarmaq. – Gördüm mının əlinnən canxırıd eliyəmiyəcəm, əkildim
I (Zəngəzur) kök. – Hajqurban oğlu Asdan canqa adamdı II (Qax, Şəki) qoçu. – Alı kəndin canqasıydı keçmişdə (Qax)
(Qax) qoçuluq. – Alının canqalıxda adı çıxmışdı
(Daşkəsən) əkinə yararsız (sahə). – O yer ki daşdıxdı, əkinə-piçinə yaramey, canqı yerdi
(Zaqatala) bax cana. – Ho canna adamdı
(Ağcabədi, Ağdam, Bərdə, Yevlax) xörək adı (qaynadılmış süd ilə suyun içinə tökülmüş düyünün həlimi süzüləndən sonra üzərinə yağ əlavə edilir)
(İsmayıllı, Salyan, Şamaxı) sırıqlı. – Kişiyçün yaydan cannığ hazırramışuğ (İsmayıllı); – Qışda cannığ giyəndə adamın canı qızır (Şamaxı)
(Kürdəmir, Oğuz, Zəngilan) bax cannığ. – Qışdı, cannıx gey, so:ğ olar (Kürdəmir)
(Cəbrayıl) qətfə
(Ordubad) tələsik
(Ordubad) qurudulmuş bataqlığın yerində qazılmış arx. – Qalxoççılar bü:n carda işlədilər
(Culfa, Naxçıvan, Ordubad, Salyan, Şərur, Zəngilan) dəmir dişli, dəstəli kötük (taxıl döymək üçün). – Carcar indi işdənmir, o vaxtdar onnan taxıl döyə