(Basarkeçər) tayaya yaba ilə ot verən adam
(Qax, Zaqatala) pendir yumrusu, parçası. – Anam mənə dirgənə verdi (Qax)
(Qax, Zaqatala) ağac nehrənin, çəlləyin yanlarına çəkilən dəmir. – Dirhanaları yaxşı sal, nehrə axmasın (Zaqatala)
(Dərbənd) çarıq. – Dirığı qomuş <camış> gönünnən tikeydilər
(Bakı, Gəncə, Kürdəmir, Şəmkir) yaxşı bişməmiş. – Aşın düyüsü diri oluf, qonaxların yanında biyavır olajıyıx (Gəncə); – Diri düyüyü qavağına qoyufdu,
(Laçın) çevik, qoçaq. – Bizim kətdə dirik lap uzun bir adam vardi
(Quba) dırmıqlamaq. – Abdulməcid baği dirmirədi
(Bakı, Ordubad) oyun havası. – Nadir diringəni muğamatdan yaxçi çalır (Ordubad)
I (Ağdam, İsmayıllı) 1. b a x diringə (İsmayıllı). – Diringi çalsalar bəlkəm sümüyümə düşdü oynadım 2
I (Şəki, Tovuz) bax dilit II (Zəngilan) hissə, parça. – Bağın ya:nda iki dirit yer belləmişəm III (Çənbərək) növbə
(Kürdəmir) bax dimrix’ (1-ci məna)
(Quba) dırmıq. – Dirnavuci gəti
I (Bakı, Şamaxı) ev əşyaları. – Öymizə dirrig lazımdı (Şamaxı) II (Salyan) cehiz. – Gəlin köçən qıza çoxlu dirrig verillər
(Gəncə, Şəmkir) yaşayış, dolanacaq. – A balam, yayın bu istisində bu nə gündü, nə dirrix’di sən çəkirsəη (Gəncə)
(Quba) hörgüc (dəvədə). – Dəvənün dirsəglərinün arasında uturmağ çux irahat uladu
(Gədəbəy) çox geyilmək nəticəsində nazilmək, köhnəlmək, köhnəlib yırtılmaq (paltara aid). – Şalvarın dizi dirsəlif, təzəsin alam gərəx’
(İmişli) azalmaq. – Çualda un bir az dirsilib
(Basarkeçər) üçdişli yaba. – Diryanı ver, otu haravıya yüx’lü:m
(Gəncə) yaxşılaşmaq, əmələ gəlmək (xəstəlikdən sonra). – İsitmədən soηra yenijə dirzələməyə başdamışdı; – Yenijə dirzəli:rsəη, özüηü soyğa vermə
(Şəki) iyrənmək. – Hər şeydən disginmax yaxşı döyli
(Gədəbəy) bax diyiş. – Di:ş adamnan zəhləm gedey mə:m
(Yevlax) nadinc. – Malahat dişdələksiz uşaxdı
(Cəbrayıl, Zəngilan) arabanın qolu, dişlə
(Qazax, Mingəçevir) dinc, sakit
(Tovuz) yüngülxasiyyətlilik. – Ə:, bu di:şdiyiηnən əl çəx’səηə
I (Kürdəmir, Meğri, Salyan) cücərti. – Taxıl dişə verdi (Salyan) II (Kürdəmir) qamış növü III (Ağdam) doğranmamış (yarpaq)
(İmişli) dəyirman daşındakı girinti-çıxıntı, dişlər. – Dəyirman daşında dişəg olır dəni əzməgə
(Şəki) dişli kəsici alətləri (mişar, oraq və s.) itiləmək. – Urağın ağzı dişənəsidi
(Şəki) bax dinşəmax. – Di:şə, gör nə diyir
(Cəbrayıl, Füzuli, Gəncə) dişini dəyişmək. – Uşax dişini dişədi, yeddi yaş tamamdu (Gəncə); – Mısdafa kişi dişini dişiyif (Cəbrayıl)
(Quba) cücərmək. – Mart ayına ağajdar başdiyədü dişərənmağa
(Şəki) cücərmək. – Toxumu süyə saliyıx, dişəriy, sora saçiyıx
(Kürdəmir, Qafan, Sabirabad, Salyan, Şərur) bax dişərmax. – Bizim bağda ot dişəribdi (Qafan); – Taxıl payızda dişərər (Salyan); – Çayır yerdən dişərir
(Qafan) cücərti. – Kəvşənin dişərtisi var
(Ağdam) bayır, çöl. – Otur evdə dişğarıya çıxma, so:xdu ◊ Dişğarı iş tutmağ – el adətindən kənara çıxmaq
(Ağcabədi) oğlan evi tərəfindən qız evinə göndərilən ərzaq (qoyun, un, qənd-çay və s.). – Oğlanın atası qızın atasına dişxarcı verir
(Zəngilan) bitki adı. – Zəmini dişqurdduyan ağzınö:türüf
(Kürdəmir, Ucar, Zərdab) bir az. – Ana, o yağdan ditdaq əppəyimin üsdünə qoy (Zərdab); – Ditdaq duz ver mə: (Kürdəmir); – O duzdan ditdaq bıra tök (Uc
I (Basarkeçər) yüngülxasiyyət. – Nə ditdili adamsaη sən II (Ağcabədi, Ağdam, Cəbrayıl, Göyçay, Xocavənd, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Sabirabad) ağcaqa
(Bərdə) bax ditdili II. – Kür qırağında ditdim çox olur
(Ordubad) mövsümün sonunda yığılan yemiş
(Oğuz) bax dibəy
(Gəncə, Qazax, Şəki, Şəmkir, Tərtər) bax dibəy. – Gəti, divəx’də bir əz çəltix’ döyəx’ (Şəmkir); – Divəx’də duz dö:üllər (Tərtər); – Duzu, düyyü divəx
(Kürdəmir, Sabirabad) yun paltar
(Bakı) bax dayandoldurum
(Qazax) yüngülxasiyyət. – Məhərrəm də adamdımı, diydişin biridi
I (Cəbrayıl, Mingəçevir) 1. təkər (Cəbrayıl). – Arabanın diyiri çıxıf 2. fırfıra (Mingəçevir) II (Göyçay) mütəkkə
(Mingəçevir) fırfıra
(Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) yüngülxasiyyət. – Diyiş adamda nə:zir qanacax, mərifət (Gədəbəy) ◊ Diyiş-diyiş danışmax (Çənbərək) – mənasız danışma
(Kürdəmir) xörək adı. – Diylə pişir yesin, xəsdə:n eyni açılsın