(Çənbərək) tənbəl. – Xaymal öküznən çöle:tmərəm, haravıyı gətirəmməz
(Zaqatala) saxsı qab
(Ucar) üzüm bağı
(Zaqatala) yarpaq
(Zaqatala) yarpaqlamaq. – Baharda ağajdar xazalliyi
(Ağdam) qısaboy <adam>. – Boyu gödəy olsa xepir olar
(Bakı) qorxmaq
(İmişli) sövdələşmək. – Dünən xeyirrəşdilər, inəgi aldı
(Sabirabad) əkin sahəsinə tökülən sünbüllərdən öz-özünə bitən taxıl
(Balakən, Dərbənd) bax xayra. – Xeyra dengənədən böyüg olur (Dərbənd)
(Balakən, Xocavənd, Qax, Quba, Lerik, Mingəçevir, Şəki, Zaqatala) bax xayra. – Xeyrəmiz sınıb, bugünkü süd dağıldı (Balakən); – Xeyrədə qatıx çalırdıx
I (Kürdəmir) bax xayra. – Nəğayrım, sən bunnan çıxmaseydin, inəy süti yerə calamazdı, xeyri də yıxılmazdı II (Salyan, Şamaxı) əkin sahəsinə tökülən sü
(Şamaxı) 1. taxıl 2. çörək
(Çənbərək) ocağın və ya təndirin üstünə qoyulan dəmir qapaq. – Xəcirgəti təndirin ağzına qoyurux, onda ağzı dar olur
(Zəngibasar) sacayaq. – Oca:n xəcirkəti yoxdu
(Ordubad) mətbəx. – Xəconnida biz xörəx’ bişirarıx
(Hamamlı) bax xəcirgət. – Xəcriyyəti gəti, qoy ojağın üssünə
I (Ağdam, Naxçıvan) hava çatışmayan və qaranlıq (ev və s.) II (Zəngibasar) bürkü. – Hava çox xəfədi, nəfəs almağ olmur
(Cəbrayıl) səssiz-küysüz. – Elə xəfəki getdim ki, heş kəs xəbər tutmadı
(Oğuz) evin birinci mərtəbəsindən ikinci mərtəbəsinə və ya çardağa çıxmaq üçün tavandan açılan kiçik qapı
(Ağdam, Borçalı, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) sinəgir, öskürəkli <at>. – Xəfənəy at yavaş gedər, bir az yeyin gedəndə öysürər (Gədəbəy); – Xəf
I (Ordubad) samovarın odunu söndürmək üçün istifadə olunan qapaq. – Xəfəng simavərin utunu söndürmək üçündi II (Şəki) bax xəfənəx’
(Gədəbəy) hürkək <at>. – Xəfgir ata mimməx’dəηsə, piyade:dərəm bu yolu
(Xanlar) bax xəfgir. – Övün yıxılsın xəfkir at satan, uşağı bu gün beş dəfə yıxıf
xəh durmax: (Cəbrayıl) sakit, dinməz durmaq. – Əhməd, xəh dur ha!
(Şərur) milçəyəoxşar həşərat
(Qazax) bax xaxanız. – Genə yığışıflar xəxənizə, səs-küyləri a:ləmi götürüf
I (Dərbənd, Tabasaran) ilbiz. – Xəxəy çüldə yəğişdən sura çux uladu (Dərbənd); – Baxçədə çux xəxəylər vardi (Tabasaran) II (Zaqatala) çınqıllıq
(Laçın) huşsuz. – Xək adam tez allanar
(Füzuli) susuz qalmış əkin yeri
xəkaz qalmax: (Cəbrayıl) həsrət qalmaq, istənilən bir şeyə nail ola bilməmək. – Xəkaz qaldın, götürüb aparıflar
(Şərur) ağcaqanad. – Burda xəkbeçə çox olur
I (Goranboy, Ucar, Yevlax) bax xakə. – Apar bu çayın xəkəsini at (Goranboy); – Çay içilənnən so:ra xəkəsin atırıx (Ucar) II (Qazax) kimsəsiz, boş
(Kəlbəcər) yatmaq. – Axşam olmamış xəkirizdənirsən
(Culfa, Şərur) bax xəkav. – A yoldaş sədir, bizim izvenanın yerrəri xəkovdu, bəs ne:liyəx’ (Culfa)
(Ağdam, Füzuli, Şuşa) oğurlamaq. – Gördüm şeyləri xəkrizdəməx’ isdi:r, qovdum çıxdı getdi (Ağdam); – Onu xəkrizdəməx’ lazımdı (Füzuli); – Qorxuram bun
(Kürdəmir) yatmaq
(Bakı) üzüm növü
(Ağdam) bax xəlbirək
(Salyan) yabanı yemiş
xələc qatmag: (Quba) ara vurmaq, ara qarışdırmaq. – Unun xələc qatmağ adətidü, unsuz dayanammaz
I (Tovuz) yas yerində yığılan pul. – Gedim, ölü yerində xələt yazdırıf gəlim II (Goranboy, Xanlar) üst köynəyi
I (Daşkəsən) yaralamaq, kəsmək. – Uşağ ə:ğını xələtde:f II (Cəbrayıl, Zəngilan) söymək, təhqir etmək
(Zəngilan) samovarın üstündə buxar çıxan deşiyin qapağı. – Samavarın xəlfəsin aş, qəyni:b tökülər
(Laçın) bax xalı. – Bu tərəflərdə xəli yer azdı; – Yer xəli qaldı
(Meğri) başlı-başlına. – Bir müddət atdar xəllabi utdey bu örüşlərdə
(Qazax, Şəmkir) pis, nalayiq. – Məcid qanajağlı oğlandı, o, ağzınnan xəlpətərə söz çıxartmaz (Qazax)
(Salyan) bax xarpə
I (Salyan) təbəə, vətəndaş. – Mən Azərbaycan xəlsəsiyəm II (Zəngibasar) dovğa
(Cəlilabad) bax xalvar II