I (Ağcabədi, Ağdam, Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Ucar, Şuşa, Zəngilan) 1. yun daranarkən yerə tökülən və darağın dişləri dibinə yığılan hissə, keyfiyyə
(Çənbərək) şübhələnmək. – Abbasəli Löymannan kilkələnir, deyir kin, mənnən o qandırıf
(Şamaxı) bir-birinin saçından tutub dalaşmaq. – Sən hər şeydən ötrü kilkələşməyə adət eləmisən
(Cəbrayıl, Şamaxı) dolaşıq. – Bu ipi niyə kilkəşiy saldın (Şamaxı)
(Qazax, Şamaxı) əl dəyirmanı
(Salyan) kütləşmək. – Pıçağ killəşib, kəsmir
(Zaqatala) kirpi
(Salyan) kif, rütubət. – Öə girəndə kim iyi adamı vırır
(Qax, Zəngilan) kimi, qədər, dək. – Axşama kimek gidax (Qax); – Bi neçə günə kimek manğa vax ver (Zaqatala)
(Dərbənd) cür. – Hamı bir kimig danışmıyadi
(Balakən) bax kimek
(Dərbənd) kimi. – Anası diyən kimiki iliyədü
(Cəbrayıl) su dəyirmanını işlədən pərin altından keçən su yolu, arx. – Dəyirmanın kinavı suyu nəysə yaxşı çəx’mir
(Quba) kin saxlayan, kinli. – O, çux kindar adamdu
(Salyan) yerinə çatmaq, axıradək bilmək. – Adam hər deyilən sözün kino:na gessə, tez qocalar
(Hamamlı) səliqəsiz, pinti. – Yaman kintirix’li adamsaη, özüηə fikir vermirsəη
(Çənbərək) anbar. – Taxılı kirala doldudux
(Bakı, Ordubad) səbir, hövsələ. – Mənim kirdarım gəlmir (Bakı); – Sizin kirdarı͂:z yoxdi (Ordubad)
(Oğuz, Zaqatala) iki il dalbadal düyü əkilməmiş sahə, yer. – Şumlammıyıncax kirdə yerində yaxşı məsil olmaz (Oğuz)
(Cəlilabad) atmaq, tullamaq. – Valla, indi bu ağaci qolım getdikcən kirdəyliyəcəm
(Quba, Şamaxı) bərk. – Kirdiki armudu yiəndə bərkliginnən dişlərim ağrıdı (Şamaxı)
(Meğri) zoğ. – Ot kirələrin də şoravaya qoymax təzə dəb düşüp bu kətdə
(Ağcabədi, Ağdam, Basarkeçər, Bərdə, Gədəbəy, Gəncə, Hamamlı, Xaçmaz, Qazax, Quba, Laçın, Şahbuz, Şəmkir, Tabasaran, Tərtər, Tovuz, Zəngilan, Zərdab)
(Salyan) məc. susmaq. – Sən kirgitdə, sə: dindirən yoxdı
(Gəncə, Tovuz) hanadakı ilmələri kirgitlə döyüb bərkitmək. – Xananı yaxşı kirgitdə (Gəncə); – Sən də kirgitdirsən xanıyı (Tovuz)
kirix’miş olmax: (Tovuz) sakitləşmək, sakit olmaq. – Usuf gəldi yördü yiməx’ var, kirix’miş oldu
(Gəncə, Xanlar) sakit. – Kirik olsaη nə başıη ağrar, nə dişin tökülər (Xanlar)
(Ağdam, Borçalı, Cəbrayıl, Hamamlı, Laçın, Mingəçevir, Şəki, Salyan, Şəmkir, Tərtər, Tovuz, Ucar, Yevlax) 1
(Borçalı, Salyan, Qazax, Ucar) sakitcə, dinməzcə. – Sə: deyirəm dur kirimişcə get (Ucar); – Əli iclasda kirimişcə oturmuşdu (Borçalı)
(Qazax) sakit. – Kirimişərəx’ adam yaxşı olar
(Füzuli, Qazax) yavaşyavaş. – Bu də:rman kirin-kirin işdi:r (Füzuli)
(Ordubad) bax kilincan
I (Cəbrayıl, Cənubi Azərbaycan, Gədəbəy, Gəncə, Kürdəmir, Qax, Qarakilsə, Salyan, Tovuz) 1. cəhrəni işlədən ip (Cəbrayıl, Tovuz)
(Kürdəmir) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Kirişkənirəm ki, görəsən bı işi başdasam nə tə:r olar
(Qax) bax kilkə III
(Şəmkir) bax qırqıt. – Ala bu kirkiyi, o hüyələri vur
(Ordubad) bax kilkilə. – Bığdanı kirkinədə yarma eliyırıx
(Bərdə, Bolnisi, Borçalı, Cəbrayıl, Culfa, Çənbərək, Gəncə, Salyan, Goranboy, Göyçay, Qazax, Laçın, Mingəçevir, Şəmkir, Ucar) bax kilkilə
(Quba) mədədəki qurdları tökmək üçün qaynadılıb suyu içilən ot. – Kirməgiyonun suyi aci uladu
(Basarkeçər, Borçalı) xəsis. – Kirnas adam malın yeməz (Borçalı); – Munun nənəsi elə kirnas arvatdı kı, onnan heş zad almağ olmaz (Basarkeçər)
(Şərur) sakitləşmək. – Yazıx uşax gücünən kirniyib, səsivi çıxatma
(Əli Bayramlı, Şamaxı, Salyan, Zərdab) bax kirnas. – Əhməd çox kirnis adamdı (Əli Bayramlı)
(Şərur) sakitləşdirmək
I (Kürdəmir) xalçada olan əyrilik. – Xala, xalçada bir az kiro var II (Salyan) acı. – Alma hələ yetişimi: b, kirodı III (Salyan) bax kiroy
(Qazax) saçda əmələ gələn çirk ◊ Kiroy olmax – çirklənmək, çirk olmaq. – Qızın başı kiroy oluf
I (Daşkəsən) küləyin çökək yerə topladığı qar II (Zaqatala) xörək adı. – Bizə gəl, kirs bişirmişix’
(Zaqatala) kükürdlə yağın qarşığından hazırlanmış dərman. – Osman barmağına kirşən sürtmüşdü
(Cəlilabad, Füzuli, Mingəçevir) 1. tən (Füzuli). – Əvi kirt iki yerə bölüllər 2. tamam (Cəlilabad). – Sənün sözün kirt yadımnan çıxıb
(Göyçay) yekə-yekə. – Kirt-kirt qırmızı gül açır
(Cəlilabad) səlbə, ağacdan meyvə salmaq üçün ağac. – Bala, kirtdəynən bi:ki alma sal