Yastı-yapalaq evlər, odu sönməyən ocaqlar, palçığı yapışqan ayağa suvaşan torpaq [insana] yüz qat əziz görünür.
[Adil:] O qədər yaxşı bişməmiş çörək xəmir kimi adamın əlinə, dişlərinə suvaşırdı.
// Məc. mənada.
Oğlan uşağı atasına suvaşıb qışqırıq qopardı.
[Həbibə:] Saqqız kimi suvaşan sən idin, mən?