UDUCU

sif.is. xüs. Buğu, nəmi, rütubəti və s.-ni canına çəkən, udan. Uducu cisimlər. Uducu maddələr.
– Bu borular bir tərəfdən təmizləyici cihazlar, o biri tərəfdən isə uducularla rəbt olunur. M.Mövsümzadə.
Kameraya karbon qazı uducuları, havavuran nasos, soyuducu və rütubətudan cihaz birləşdirirlər. “Ümumi zootexniya”.
UDMURTLAR
UDUXMAQ

Digər lüğətlərdə

зача́хнуть иго́льничек ла́ночка пина́ть по́зык пунктуацио́нный утоло́ка приглашённые смотря́ по чужея́дный скенибе apsides carpaccio mutuality proclitic segregative sensa spoofery перестукивание позитив попытать прибавлять славяновед трансцендентальный увеселение