1. Bir işdən, hərəkət və sözdən, ya da başqa bir səbəbdən xəcalət çəkmək, mənəvi üzüntü duymaq.
Bolqar öz dilini bilmədiyindən xəcalət çəkəndə bizlər də öz dilimizdə danışmaqdan utanırıq.
Qərənfil utanıb başını aşağı saldı.
2. Utandığından, xəcalətindən bir şeyə cəsarət etməmək. Ondan xahiş etməyə utanıram.
– Nə üçünsə kişilərin palatasına girib, onu soruşmağa və hətta Səidə xanıma bu barədə sual verməyə də utanırdım.
Gəlməyə utanan ( f.sif. ) qız indi cəsarətlə qapını döydü.
// Çəkinmək (bu mənada bəzən “utanıb-çəkinmək” şəklində işlənir).
Nə var qızım, nə oldu sana? Utanma, dərdini aç, söylə mana.
Ümid yazdığı məktubun cavabını soruşmaqdan utanıbçəkinirdi.