Haq bilir ki, beli şallı hacılar; Zəhrimartək xalqın ağzın acılar. ;
2) çox pis, mənfur, xoşagəlməz şey haqqında deyilir.
Əba-qabını qovza, bax, içində zəhrimarı gör. ;
// söyüş məqamında.
[Vəzir:] Zəhrimar, zəqqum, sən mənə belə xörək yediribsən ki, bir ay da yeməsəm, acmanam.
[Telli:] …Zəhrimar, Telli, dərd, Telli.
[Mirzə Turab:] Zəhrimar, bəli! Neçə dəfədir ki, səni çağırıram, indi gəlib öküz kimi bəyirirsən. ;
// mənfur;
3) adı deyilmək istənilməyən şeyə işarə (acıqla deyilir).
[Mübaşir Məmməd:] …Musa kişi, bizi naümid eləmə, bir-iki şüşə o zəhrimardan tap!
◊ Zəhrimar olmaq, zəhrimara dönmək – bax zəhərə dönmək (“zəhər”də).
Zəhrimara döndü ağzımın dadı; Əlimdə şərbətim ağı kəsildi.
Mənzilə getməyə yox cürətləri; Zəhrimar olubdur kef-ləzzətləri.
Zəhrimara qalsın, zəhrimara qalmış – söyüş, qarğış ifadəsi.
[Sevil:] Nə edim, Gülüş, zəhrimara qalsın o çörək ki biz yeyirik, yazıq Balaş gecə-gündüz ac-susuz işləyir.
[Usta Zəfər:] Yenə zəhrimara qalmış xəzri yeri-göyü süpürür.