(Zaqatala) qarmaqarışıqlıq. – Öyə baş soxmağ olmir, lap itxırmanıdı
(Dərbənd) xiyara oxşayan zəhərli yabanı bitki. – İtxiyarını gürməyə basdum, partdayıb güzlərimə siçrədü, güzlərim bərk əcişməğə başladu
(Kürdəmir, Şəki, Şəmkir, Tərtər) itmiş şey. – Axdardım, itiyimi tafdım (Tərtər); – İtiy axda:ram (Şəki)
(Salyan) cəld, zirək. – Sevil, maşalla, əldən-ayağdan itiqatıdı
(Şəki) söndürmək. – Mürsəl, tez ol, ocağı itir
(Meğri) qızışdırmaq, yoldan çıxarmaq. – Arvat vəziri itider ki, gərəx’ özün patişah olasan
(Bərdə, Cəbrayıl, Zəngilan) uşaq oyunlarından birinin adı. – Uşaxlar itqusdu öynü:r (Zəngilan)
(Mingəçevir) balaca bıçaq
(Zaqatala) bax idmax
(Kəlbəcər) nəfsli. – Möysün ityösünnü adamdı
I (Vedi, Şərur, Gəncə, Qarakilsə, Meğri) saçın ayrıcı, tağ. – İvi: düz ayırmıyıfsan (Qarakilsə) II (Qarakilsə) arx
(Laçın) bax ifallı. – Sa:bir ivhallı oğlandı
(Balakən) xırda-xuruş
(Biləsuvar) səs-soraq ◊ İy-ciyi kəsilmək – səsi-sorağı kəsilmək. – Oların iy-ciyi kəsildi
(Qax, Zaqatala) yəhər. – Təkəltisiz iyar olmaz
(Qax) sahib
(Ağdam, Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Füzuli, Gədəbəy, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) bax idəşməx’
(Ağdam, Ağdərə, Balakən, Zaqatala) quş adı, boz qaratoyuq
(Zaqatala) gəndalaş
(Qazax) 1. natəmiz 2. səliqəsiz. – Niyar yaman iylifısdı, öy bir-birinə qarışıf, fikir vermer heç
(Quba) süzmə
(Dərbənd) yemək. – Narı payizdə iyədülər
(Zaqatala) corab milli. – Corapı örüp iynəni hayana qoydun?
(Bakı) parça adı
(Zərdab) çuval, xaral ağzını tikmək üçün böyük iynə (ağacdan da olur). – Nənəm iynəqıyığı sındırdı; – Xaralları tikməy üçün hər kəs özünə iynəqıyıx qa
(Qazax) iynə sancılan balaca balış. – O iynəlix’dən iyneyi çıxart maηa ver
(Qazax) bitki adı
izal olmağ: (Bakı) çıxıb getmək, rədd olmaq. – İzal ol başımnan
izan olmax: (Bolnisi) bax izal olmağ
(Oğuz) ləyaqətli. – U arvad izdi-rəğbətdi iş görəndi
(Salyan) tərslik, inadkarlıq. – Bi pis xəsyəti var ki, irğarı tutanda heç kəsi eşitmir
(Tərtər) altıyaşar erkək qoyun. Kk
(Zaqatala) kəpənək
(Bakı) qarğıdalı. – Qalxoz bi:l əmeg güninə xeyli ka:bə vərdi
(İrəvan) qabaq
kaf keşməx’: (Meğri) ac qalmaq. – Heyvannar kaf keşdilə dünənnəri
(Ucar) qoca canavar. – Kafdarsıyır kəndə girməz
I (Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) qışda qoyun və quzuların saxlandığı üstüörtülü yer. – Fərzalı qoyunu kağa yığdı (Zəngilan); – Qoyunu əvvəlimci dəfə payı
(Şərur) mağara
(Qarakilsə, Şəmkir, Tovuz) tənbəl. – Səni kimi kağal adam olmaz, niyə gedif bircə dəfə o mamaηnan görüşmürsəη? (Şəmkir)
(Ağbaba) kiçik səbət. – Qoyunnara bir kağala ot verdim
(Oğuz) cəhrənin iyinə keçirilən dəyirmi taxta
(Tovuz) tənbəllik. – Qırmızı Meyti kağallıxda təx’di, o:nçun da qojalmır
(Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Tovuz) xışın və ya arabanın qolunu boyunduruğa birləşdirən qayış. – Boyunduruğun kağanı yiyilif, onu düzəlt (Tovuz);
(Şəmkir) məc. – qanmaz. – Ə:, sən nə kağanqıran adamsaη, bir sa:tdı çağıreram, niyə cavaf vermersəη?
(Çənbərək) arabanın qolunu qayışla boyunduruğa birləşdirmək, bağlamaq. – Durum haravıyı kağannıyım, tezdən qoşax haylıyax
(Şəmkir) boyunduruğun üst hissəsi üçün yararlı ağac. – Dağe:dəji:x’, yaxşı kağannıx gətirejəm
(Şərur) alaq edən, kətmənçi. – Kağçılar da vər başında durmıllar
(Şərur) alaq etmək. – Kərdi-kərdi <lək> kağlaram