(Naxçıvan) xoşqədəm. – Məhəmməd çox qədəmli adamdı, o gələndə mənim işim düzəlir
(Zaqatala) qadın çalması
(Yardımlı) hörmət, nüfuz. – Hamınun yanında qədir-qurubi var
(Naxçıvan) hörmətli. – Sənin atan qədirri kişiydi
(Yardımlı) hörmətli, nüfuzlu
(Biləsuvar, Salyan) qovun növü adı. – Qədirtumı yemiş boz olur, şirin olur (Biləsuvar); – Mığanda qədirtumı yemiş çox olır (Salyan)
(Füzuli) rəhmsiz. – Belə qədrəhim adam olu:r?
(Şəki) tənbəl. – Qurban çox qəf adamdı
(Qarakilsə, Naxçıvan, Şahbuz, Şərur) çayxana. – Mən qəfədə heş oturmaram (Şərur); – Keşmişdə qəfə deyərdix’, indi çayxanadı (Şahbuz)
(Şərur) çayçı
(Qazax) qadınların alınlarına bağladıqları baftalı bəzək şeyi. – Qəfəseyi gəlinnər bağlardılar annarına
(Ordubad) bax qafxana. – Qəfxanada xörəy bişirərıx
(Salyan, Tərtər) qəfildən tutan, qapan (it). – Qəfilcil it adamı birdən tutur (Tərtər)
(Şamaxı) qəfildən. – Dağdan daş qəfilləmə düşdi
(Salyan, Yardımlı) mağaza (kooperativ). – Atam qəflətinə gedib (Yardımlı)
(Yardımlı) bax qəflətin
(Mingəçevir) tənbəllik. – Qəflikdə bizim kişinin tayı olmaz
(Bakı) bax qağala. – Bir qəğlə su vər mənə
(Balakən) başda əmələ gələn şiş
I (Biləsuvar, Cəbrayıl, Kürdəmir, Sabirabad, Zərdab) bax qaxal. – Malları qəhələ sal, çərbəndi də bağla (Kürdəmir); – Öküzdəri gəti yığ qəhələ, so:ra
(Meğri) bax qahmadar. – Sən də Mahmıdın qəhmədarısan?
(Cənubi Azərbaycan, Füzuli, Qarakilsə, Mingəçevir, Ucar) bax qahmar. – Qasımnan höcətdəşdim, qəhmərim çox oldu (Ucar) ◊ Qəhmər çıxmax (Cənubi Azərbayc
(Balakən) uşaq oyunu adı
(Bərdə) dilim. – Əhmət kişi maηa bir qəj partaqal verdi
(Kürdəmir) kürülü ağ balıq. – Qəjbini o:lamırıx kın, qoy bıralarda artsın
(Şamaxı) bax qajdamax I. – Yeri dünən qəjdədig
(Qubadlı) bax qajal. – Qoyunnar qəjəldə otduyur
(Ağdam, Cəbrayıl) tərs (adam). – Kətdə onnan da qəjəlav adam yoxdu (Ağdam)
(Cəbrayıl) tərslik etmək. – Qəjəlavlama görəy, əşi!
(Ağdam) tərslik. – Ə:, bu qəjəlavlığınnan niyə əl çəx’mirsən?
(Bərdə, Şuşa) bax qəjəlav. – Qəjəlo: adam tərs danışır (Bərdə); – Qəjəlo: adamnan özünü gözdə! (Şuşa)
(Bərdə) yəhərin üstünə qoyulan xüsusi yastıqça. – Qəjəri qoy atın belinə
(Füzuli) araqarışdıran
(Şəmkir) üstünə qıcanmaq, xoruzlanmaq. – Qəjmirrəniv eləmə, sənnən qorxan yoxdu
(Zərdab) bax qəjbi. – Muxdar dünən bir qəjvi tutmuşdu, yalançılar sözü olmasın, qarnınnan üç kilo kürü çıxdı
(Tabasaran) ağac adı. – Qəqəp hüngül uladı, yəxşi yanadı
(Ağdam, Bərdə, Bolnisi, Borçalı, Daşkəsən, Füzuli, Gədəbəy, İmişli, Kəlbəcər, Kürdəmir, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şuşa, Tərtər, Zəngilan) hündür,
(Bərdə) yüksəklik, hündürlük, ucalıq. – Qara damın qəlbili: üç ərşindi
(Meğri, Ordubad) dəfə. – Bu qələ İsirafılgil geder, gələn qələ də siz gedecisiz (Meğri) Qələ güni (Yardımlı) – çərşənbə axşamı
(Meğri) yelləncəyin bir növü. – Bir dirəx’ basıre:x yerə, bir uzun tiri də dəle:x’ <dəlirik>, keçire:x’ homan dirəyə, una de:x’ <
I (Kürdəmir, Naxçıvan) növ, cür. – Bir qələm şey deyim, al gət (Naxçıvan); – Bir neçə qələm şey isdədi qızın başdığına (Kürdəmir) II (Culfa) daşyonan
(Dərbənd) ipə düzülmüş qax. – Şəki armutunnan beş qələmdər qurutdum
I (Cəbrayıl, Hamamlı) tikan. – Höşəndə əyaxyalın gəzmə, əyağına qələmə batar (Hamamlı); – İydiyə çıxanda özü: qələmədən gözdə (Cəbrayıl) II (Zəngibasa
(Ordubad) karandaşyonan bıçaq
(Şamaxı) ağacın qurumuş qol-budağını kəsmək. – Bu ağacı qələmliyəg gərək
(Bakı, Dərbənd) sirkə, abqora və s. tökmək üçün dördkünc şüşə qab. – Qələndərdə Həsəngilə sirkə göndərdim (Dərbənd)
(Qax, Zaqatala) motal pendirinin suyu. – Bu qələzim çox durudu (Zaqatala)
(Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Kürdəmir, Laçın, Sabirabad, Zəngilan) keçə. – Alaçığın üsdünə yaxşı qəlib çəkmişdilər (Zəngilan); – Qəlib olmasa, tərəkəmə
(Ağcabədi, Çənbərək, Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şəmkir, Tovuz) bax qəlib. – Dəyənin üsdə salırdıx qəlif (Tovuz); – Qəlifləri güyə deşif; – Dəyəni qəlif
I (Ucar, Zərdab) bax qalın. – Anam axşam qəlin pişirdi (Zərdab); – Qəlin nazik olur yuxa kimi (Ucar) II (Yardımlı) kobud, qanmaz