sif. Zəncirəsi olan. Zəncirəli paltar. Zəncirəli başmaq. – [Məşuqə] zəncirəli tumanını dəstələyib … həyətə enən pilləkənlə düşdü
1. “Zəncirləmək”dən f.is. 2. sif. Zəncir kimi bir-birinə bağlı, silsilə kimi fasiləsiz. 3. is. məc. dan
f. 1. Zəncir vurmaq, zəncirlə bağlamaq. İti zəncirləmək. – Piri kişi qara köpəyi heç vaxt zəncirləmirdi
“Zəncirlənmək”dən f.is
məch. 1. Zəncirlə bağlanmaq, zəncir vurulmaq; bağlanmaq. Dar meydanda aslanın da zəncirlənər əl-ayağı
“Zəncirlətmək”dən f.is
icb. Başqasına zəncirlə bağlatmaq, zəncir vurdurmaq
sif. 1. Zənciri olan. Zəncirli saatlar, üstü almazlı; Toqqalar altunlu, qumro qotazlı. H.K.Sanılı. 2
is. bot. Qırıldıqda içərisindən süd kimi maye ifraz edən qısa gövdəli, uzunsaplaqlı ot bitkisi. Acıqovuq və ya zəncirotu cinsinin səbəti silindr şəkil
sif. Zəncir kimi; davamlı, sürəkli, silsiləli. Zəncirvari reaksiya. Zəncirvari hörgü
köhn. bax zəncirçi
zəndeyi-zəhləsi getmək – tamam zəhləsi getmək, acığı gəlmək, görməyə gözü olmamaq. Vəzirin Kəl Həsənnən zəndeyi-zəhləsi gedirdi
is. [fars.] klas. Çənə, alt çənə. Münəvvər üz, lalə zənəx, tər buxaq; Tamam bir yanadır, bir yana gözlər
is. [fars.] klas. Çənədə, yaxud yanaqda çuxur. Dal gərdəndən düşüb tutub dalı zülf; Xoş göstərir zənəxdanı, xalı zülf
sif. Zənəxdanı olan, çənəsində və yaxud yanağında çuxuru olan. Çoxdur ağ bədənli, büllur buxaqlı; Lalə zənəxdanlı, qönçə dodaqlı
is. [fars.] 1. Qadın, arvad. Camaat yer eylədilər, zənənnər gəlib oturdular. “Aşıq Ələsgər”. □ Zənən xeylağı evf
sif. [fars.] Qadınlara məxsus, qadınlara aid. Zənənə ayaqqabı. – Sarı başmaq zənənə; Gözəl çoxdu, mənə nə? Qoy ilqar qənim olsun; İlk yarından dönənə
is. 1. Vurulduqda xüsusi səs çıxarmaq üçün içərisində metal dili olan, ağzıgen, kəsik konusşəkilli mis və ya mis ərintisindən qayrılmış alət
bax zəngçi
is. Vəzifəsi kilsə zəngini vurmaqdan ibarət olan kilsə xidmətçisi; zəngçalan
cəm bot. Bitişik, bəzi hallarda isə bölünmüş ləçəkləri olan bitkilər fəsiləsi
is. bot. Zəngvari çiçəyi olan çiçək bitkisi. Zəngçiçəyinin zərif, açıqçəhrayı yarpaqları olur
is. Zəngçinin işi, vəzifəsi
is. məh. Çəkmə boğazını əvəz edən dəri və gön qunc; ketr
[fars.] bax zənci
sif. 1. Çoxlu mal-dövləti, sərvəti, maddi vəsaiti olan, çox varlı. Zəngin ölkə. – Bu kənd böyük, zəngin bir kənd idi
sif. 1. Zəngin edən, varlandıran, sərvəti artıran. 2. xüs. Süxuru zənginləşdirməyə xidmət edən. Zənginləşdirici maddələr
“Zənginləşdirilmək” dən f.is
məch. 1. Zəngin edilmək, daha da varlandırılmaq. 2 Artırılmaq, gücləndirilmək
“Zənginləşdirmək”dən f.is
f. 1. Zəngin etmək, varlandırmaq. Ölkəni zənginləşdirmək. 2. Daha da artırmaq, çoxaltmaq. Öz təcrübəsini zənginləşdirmək
“Zənginləşmək”dən f.is
f. 1. Varlanmaq, varlı olmaq, malı, dövləti daha da artmaq. 2. məc. Biliyi, məlumatı artmaq; əqlən, mənən daha da inkişaf etmək; kamilləşmək
is. 1. Varlılıq, dövlətlilik; böyük sərvətə, dövlətə, mal-mülkə, maddi vəsait və imkanlara malik olma
sif. Zəngi olan. Gəminin zəngli saatı gecə saat 2-ni vururdu
bax zəngvari
is. [fars.] Azərbaycan klassik musiqisində: 12 əsas muğamdan biri. Əsas muğam bunlar idi: üşşaq, nəva, … zəngulə və hicaz
sif. Şəkilcə zəngə oxşayan, görünüşcə zəngə bənzəyən
is. Zəng çalan adam, kilsədə zəng vuran şəxs; zəngçalan
is. [ər.] 1. Kafi dəlil üzərində əsaslanmayan ehtimal, güman, qeyri-qəti fikir. Qəzetin olmadı bu həftə əyan; Yüz yerə getdi zənnü fikrü güman
is. [fars.] klas. 1. Qızıl. Zər ilə olan zor ilə olmaz. (Ata. sözü). Ey mücəssəm duyğu, ey ülvi bəşər; Ey çamırlıq içrə düşmüş saf zər
is. [fars.] Sümükdən və s.-dən qayrılan altıüzlü, üzərində xallar olan oyun daşı (əsasən nərd oyununda istifadə olunur)
is. [fars.] bax zərbaf 2-ci mənada
is. [fars.] 1. Bərli-bəzəkli paltar, bahalı parça. Qızıldan çarpazı, yar düymələri; Əyninə geyib zər-zibaları
sif. Bərli-bəzəkli, süslü; bərli-bəzəkli paltar geymiş. Ələmdar … ağasının zər-zibalı xanımını gözləri qabağına gətirib maya kimi ağappaq əndamına bax
is. [fars.] Bərbəzək, zinət, süs, yaraşıq. Qapılar, divarlar gövhərdir, ipək; Verir libaslara zər-zivər, bəzək
is. [fars.] bot. Düz və sarmaşıq gövdəyə malik ot-bitki (kök və yarpaqlarında olan zəhərli maddələrdən təbabətdə istifadə olunur)
is. [ər.] 1. Vurma, vuruş, zərbə. Zərbənin gücü, şiddəti. Ağac zərbi. – Zərb zəyərəkdən yağ çıxardar
is. [fars.] 1. Bafta, güləbətin, zərli parça toxuyan usta. 2. Qızıl və ya güləbətinlə qarışıq parça, habelə bu parçadan tikilmiş paltar
sif. Zərbafdan biçilmiş, zərbafdan tikilmiş; qızıl və ya güləbətinlə işlənmiş, zərlə sırmalı. Tərifli gözəllər gəlhagəl oldu; Yaşıllı, zərbaflı, allı