BİNƏSİB

sif. [ fars. bi… və ər. nəsib] Nəsibsiz, məhrum.
□ Binəsib qoymaq (etmək) – məhrum etmək.
Axırda bu fikirlər məni qurulmaqda olan bu gözəl həyatdan binəsib qoyacaqdır. Ə.Vəliyev.

Binəsib olmaq – məhrum olmaq.
Cami-meyi-eşqdən daim olur binəsib; Olmaya ta aşiqin məşqi ruxidilbəri. Nəbati.
Köhnə və yeni kulturadan binəsib olan Aslan bəy, həyatı yalnız əyyaşlıqdan ibarət bilirdi. A.Şaiq.

Sinonimlər (yaxın mənalı sözlər)

  • BİNƏSİB binəsib bax məhrum
BİNƏLİ
BİNƏVA

Digər lüğətlərdə