1. is. Öz dediyindən, əməlindən, xasiyyətindən əl çəkməmə; inad, inadkarlıq, tərslik.
[Rüstəm kişi:] Nə höcətsən, ay arvad! Deyirlər, yemlə, yemlə, vəssəlam!
[Hatəmxan ağa:] Sən onu tanımırsan, məgər ki, necə höcətdir.
□ Höcət etmək – öz tərsliyindən, inadından əl çəkməyərək mübahisə etmək; höcətləşmək.
Bu yeddi nəfər isə hələ höcət edirdi.
// Mübahisə, çəkişmə, dava.
Əgər iki tazı bir dovşan tutsaydı, tazı sahibləri arasında höcət və dava başlanardı.
Maralın … höcəti də həmin bu kötüyün üstündə olmuşdu.
2. sif. İnadkar, inad, inadcıl, tərs, höcətçi.
[Leyla xanım:] Mən qorxuram, Rəhim kişi məni xataya sala, höcət adamdır.
[Sərvinaz Nəcəfalıya:] Elə bil bu ata uşağının hamısı anadan höcət (z. ), hirsli gəlib.
◊ Höcəti kəsmək – aradakı mübahisəni, davanı həll etmək.
Hatəmbaba [Sənəm və Qənbərin] höcətini kəsdi.