1. Gurultu, patıltı, çaxnaşma.
…Əsədin bütün kəndə qovğa saldığına və bununla bərabər öz günahını yenə də düşünməməyinə acınıb [müəllim] dodaqlarını çeynəyərək, şəhadət barmağını ona tərəf silkələyib hədələdi.
// Dava, davadalaş, tutuşma, vuruşma, dalaşma, qalmaqal. Aləmə şuriş salıbdır, fitnəyə, qovğayə bax. Heyran xanım. Gün batdı, hər kəs öz evinə və mənzilinə qayıtdı.
Şuriş və qovğa sakit oldu.
İki qardaş arasında olan didişmələr get-gedə uzandı; axırda bir qovğa şəklini aldı.
2. Bəla, müsibət; macəra, hadisə.
Bu müşəxxəsdi ki, eşq aşiqə qovğa gətirir.
[Üçüncü şirazlı:] Bir belə bəlalara düçar olan, başı qovğalar çəkən, əlbəttə, gərək intiqam fikrini başından çıxarmaya.
[Camal bəy:] …Mərd kişinin başı qovğada gərək, deyərlər.
