1. is. Yanmış şey. Yanıq qoxusu. Yanıq dadı.
2. is. Od və ya başqa yandırıcı şeyin təsiri ilə bədən toxumasında əmələ gələn zədə.
// Yanmaq əsəri, bədənin yanmış yerinin nişanəsi, izi. Əlinin yanığı. Üzündə bir yanıq var.
3. sif. Susuzluqdan qurumuş, yanmış.
Qurudu Əjdərin yanıq boğazı; Dolandı başına çiçəkli yazı.
Yanıq torpaq yandırmışdı hər barını; Qurutmuşdu saplağında ilk baharın novbarını.
4. sif. məc. Dərdli, qəmli, ürəyində dərdi olan; yanıqlı.
[Qurban] tez əlini qoynuna soxdu və məktubu yanıq ürəyi üzərinə sıxaraq yeridi.
Açmayır dərdini qərib bir kəsə; Qulaq verib durur hər yanıq səsə.
Baxdı anasının yanıq üzünə; Dağınıq saçına, yaşlı gözünə…
5. sif. Cılız, zəif, sısqa.
◊ Yanıq vermək – acıq vermək, acıqlandırmaq, qəsdən hirsləndirmək, qızışdırmaq.
Deyəsən, Rübabə Vahid ilə birləşib Gəldiyevə meydan oxuyur, ya yanıq verirdilər.
Yanığını çıxartmaq – acığını çıxarmaq, intiqam almaq.