(Tabasaran) bax habi. – Büzün yerrərdə havi armut tez dəgədi
(Naxçıvan) araqçın
(Naxçıvan, Şərur) iltihab etmək
(Ağbaba) dəhliz. – Hər iki otağın qapısı havlıya çıxır
(Şərur) yaraya qoyulan dərman otu. – Bir yara ki havladi, ona havoti qoyılar
(Kəlbəcər) bax havoti. – Havotu onnan ötərdi ki, bö:ün bir yerin yaralananda onu yaranın üsdə qoyasan
(Tabasaran) bax habi. – Didigin havudu dəğin
(İmişli) xəbər, səs. – Özzəri bilirdilər hay gələcəg
(Bakı, Salyan) çağırmaq, səsləmək. – Elə hə:tdən hay atseydun, eşidəcəgdim (Salyan); – Helə bi:dənə hay atson, gələrig (Bakı)
I (Göyçay, Kəlbəcər, Şamaxı) südlü çörək. – Xalam maηa hay-hay pişirdi (Kəlbəcər) II (Bakı, Salyan) güc, taqət ◊ Hay-hayı getmək – köhnəlmək, istifadə
I (Dərbənd) sürmək. – Faytonı haydıyıb gedədi; – Arabanı haydadım II (Dərbənd) əkmək, şumlamaq. – Biz yeri haydamişığ
haydarağ eləməx’: (Basarkeçər) biabır etmək. – İjlasda haydarağ elədilər onu
I (Qarakilsə) 1. hücum etmək 2. irəli cummaq, şığımaq. – Hayıxır ki, öldürə, qoymullar II (Çənbərək) özündən çıxmaq
hayıl-mayıl olmağ: (İsmayıllı, Şəki) meyl etmək, aludə olmaq, sevmək. – Böyük qızsan, əyibdi, bir oğlan görən kimi hayıl-mayıl olursan (İsmayıllı)
(Basarkeçər) kotanın açdığı şırım. – Hodax, qoyma öküzü hayısdan çıxsın
(Yardımlı) həmçinin. – O da haykaza ordeymiş
(Gədəbəy) sürmək, qabağına qatıb aparmaq. – Malı yelli hayla apar
(Salyan) o cür, elə. – No:lsun kasıbdılar, haylançıxlar çörəg qədri bilər
(Basarkeçər) hürkən <adam>. – Mürsəl hayloy adamdı
(Borçalı, Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) hirs, acıq. – Haytamnan çatde:rdım, yaxşı kın gəlmədiη (Qazax); – Qız duruf gedif haytasınnan (Gədəbəy)
(Borçalı) hirsli, acıqlı. – Hürüsdü adam, haytalı adam birdi, ajıxlı olor
(Biləsuvar) ata evi. – Gəlin çıxdı hazardan, qutardığ intizardan
(Salyan) axır ki, nəhayət. – Hazar – həlbət bı gədə öyə gələcək, ya yox?
(Şamaxı) çoxdanışan. – Nə hazaran adamsan
(Basarkeçər) çoxyeyən
(Ağdam, Tərtər) üzüm növü. – Hazarı bazarda müştərigir üzümdü (Tərtər); – Üzüm var keçəmcəyi, hazarı, qızılüzüm (Ağdam)
(Basarkeçər, Bərdə, Çənbərək, Gədəbəy, İmişli, Kəlbəcər, Kürdəmir, Ordubad, Şuşa, Zəngilan) qab-qacaq üçün xüsusi qutu, qab
(Kürdəmir, Salyan) bax hablə 2. – Hebelə qovun var, yığıp-yığşırmağ olmur (Kürdəmir)
(Balakən) qətiyyən. – Onun bu işdən heçbet xəbəri yoxdu
(Salyan) nəsil, əcdad. – Sənin lap heçbetərüə nəhlət
heft eləməx’: (Şəmkir) tənəyin artıq budaqlarını kəsmək. – Tənəyi salxım olan yerdən heft ele:llər
(Şamaxı) xəkəndaz. – Ədə, hejdanı mə: ver
(Goranboy) yuvarlanmaq. – Dam təpədən hekləndi
I (Qazax) 1. qayadan qopub yuvarlanan daş 2. uşaqların dağdan üzüaşağı dığırtdıqları daş. – Gəlin gedəx’, hel dığırrıyax ◊ Hel qoymax – dağdan üzüaşağ
(Ordubad) körpü altından keçən su yolu. – Səlim, qoy su helbəkidən gessin, so:ra əvə gəl HEL GETMƏG (Salyan, Yardımlı) – yorulmaq, əldən düşmək
(Yevlax) uşaq oyunu adı. – Helləmə fındıxnan, qoznan, yumurtoynan olur
I (Qazax, Laçın, Tovuz) tökmək, əndərmək. – Suyu birdən hellədi (Laçın); – Qazana helliyifsəη suyu, ətin dadını aparıf (Qaxax); – Ə, çualdakı buğdoyu
(Çənbərək) hündür yerdən diyirlənən daş. – Çıηqıldan hellən gəldi, Şəmşədin beş qoynun öldürdü
(Mingəçevir) sözləşmək, bir-birinə kobud cavab vermək
(Yevlax) sulu
I (Ordubad) kiçik suqabı II (Lənkəran) çəp. – Hökümənin gözdəri herdi
(Lənkəran) çəp. – Hökümənin gözləri her-çerdi
(Gəncə) çör-çöp
(Meğri) hövsələ
(Qarakilsə, Meğri) bax haraxaş. – İl bıyıl herağaş gəlif (Qarakilsə); – Herağaş quzular sərdanda oynaxlaşır (Meğri)
(Ordubad) 1. yekə 2. ucaboy. – Heravat Ələsgər şə:rə gedib
(Zəngilan, Meğri) əkilmiş sahənin arasında qalan şumlanmamış yer. – Herədən bolluca taxıl yığdıx (Zəngilan); – Kəlbeli dayinin əx’dığı yerdə herə yuxd
(Ordubad) bax haraxaş. – Biz bı il səvizini herəbaş əx’mişix’
(Gədəbəy) əkilmiş sahənin arasında qalan şumlanmamış yer. – Quzu yəlif herəntə çıxmışdı
(Gədəbəy, Qazax) bax herə. – Herix’də duruf harva: baxersaη (Gədəbəy)