(Borçalı, Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) hirs, acıq. – Haytamnan çatde:rdım, yaxşı kın gəlmədiη (Qazax); – Qız duruf gedif haytasınnan (Gədəbəy)
(Borçalı) hirsli, acıqlı. – Hürüsdü adam, haytalı adam birdi, ajıxlı olor
(Biləsuvar) ata evi. – Gəlin çıxdı hazardan, qutardığ intizardan
(Salyan) axır ki, nəhayət. – Hazar – həlbət bı gədə öyə gələcək, ya yox?
(Şamaxı) çoxdanışan. – Nə hazaran adamsan
(Basarkeçər) çoxyeyən
(Ağdam, Tərtər) üzüm növü. – Hazarı bazarda müştərigir üzümdü (Tərtər); – Üzüm var keçəmcəyi, hazarı, qızılüzüm (Ağdam)
(Basarkeçər, Bərdə, Çənbərək, Gədəbəy, İmişli, Kəlbəcər, Kürdəmir, Ordubad, Şuşa, Zəngilan) qab-qacaq üçün xüsusi qutu, qab
(Kürdəmir, Salyan) bax hablə 2. – Hebelə qovun var, yığıp-yığşırmağ olmur (Kürdəmir)
(Balakən) qətiyyən. – Onun bu işdən heçbet xəbəri yoxdu
(Salyan) nəsil, əcdad. – Sənin lap heçbetərüə nəhlət
heft eləməx’: (Şəmkir) tənəyin artıq budaqlarını kəsmək. – Tənəyi salxım olan yerdən heft ele:llər
(Şamaxı) xəkəndaz. – Ədə, hejdanı mə: ver
(Goranboy) yuvarlanmaq. – Dam təpədən hekləndi
I (Qazax) 1. qayadan qopub yuvarlanan daş 2. uşaqların dağdan üzüaşağı dığırtdıqları daş. – Gəlin gedəx’, hel dığırrıyax ◊ Hel qoymax – dağdan üzüaşağ
(Ordubad) körpü altından keçən su yolu. – Səlim, qoy su helbəkidən gessin, so:ra əvə gəl HEL GETMƏG (Salyan, Yardımlı) – yorulmaq, əldən düşmək
(Yevlax) uşaq oyunu adı. – Helləmə fındıxnan, qoznan, yumurtoynan olur
I (Qazax, Laçın, Tovuz) tökmək, əndərmək. – Suyu birdən hellədi (Laçın); – Qazana helliyifsəη suyu, ətin dadını aparıf (Qaxax); – Ə, çualdakı buğdoyu
(Çənbərək) hündür yerdən diyirlənən daş. – Çıηqıldan hellən gəldi, Şəmşədin beş qoynun öldürdü
(Mingəçevir) sözləşmək, bir-birinə kobud cavab vermək
(Yevlax) sulu
I (Ordubad) kiçik suqabı II (Lənkəran) çəp. – Hökümənin gözdəri herdi
(Lənkəran) çəp. – Hökümənin gözləri her-çerdi
(Gəncə) çör-çöp
(Meğri) hövsələ
(Qarakilsə, Meğri) bax haraxaş. – İl bıyıl herağaş gəlif (Qarakilsə); – Herağaş quzular sərdanda oynaxlaşır (Meğri)
(Ordubad) 1. yekə 2. ucaboy. – Heravat Ələsgər şə:rə gedib
(Zəngilan, Meğri) əkilmiş sahənin arasında qalan şumlanmamış yer. – Herədən bolluca taxıl yığdıx (Zəngilan); – Kəlbeli dayinin əx’dığı yerdə herə yuxd
(Ordubad) bax haraxaş. – Biz bı il səvizini herəbaş əx’mişix’
(Gədəbəy) əkilmiş sahənin arasında qalan şumlanmamış yer. – Quzu yəlif herəntə çıxmışdı
(Gədəbəy, Qazax) bax herə. – Herix’də duruf harva: baxersaη (Gədəbəy)
(Mingəçevir) 1. yekəpər, zorlu 2. kobud
(Goranboy) yemək. – Əhməd iki qab doğanı bir oturuma herqıtdı
(Başkeçid, Şəmkir) 1. yekə, iri 2. kobud
(Şəmkir) oynamaq, rəqs etmək. – Dur, indi sən herpit
(Tovuz) qayanın başı. – Ay Rəşit, hertə çıx, dədəηi çağır, gəlsiη
(Tovuz) kobud, qanmaz. – Nə herti adamsaη, dünən o gədiyi niyə basıf döyüfsəη?
I (Qazax) heç nə, heç şey. – Herti-pertini qanmer II (Çənbərək, Şərur) yekə, kobud <adam>
(Qazax) qayda-qanunla. – O, hesavı iş görör
(Cənubi Azərbaycan, Ordubad, Zəngilan) xış. – Heş ağacdan olur (Ordubad); – Yeri heşnən əkirdix’ (Zəngilan)
(Ordubad) boyunduruq. – Heşalat qarağajdan, ərikdən olur
(Cəbrayıl, Culfa) döymək üçün xırmana yayılmış, səpələnmiş taxıl dərzləri. – Heşanı dağıtmayın, hava dolur, yağacax ◊ Heşan eləməx’ (Goranboy) – döymə
(Ağdam, Culfa, Şərur) döymək məqsədilə dərzləri xırmana yaymaq. – Küləşi heşanna, qoy qurusun, döyəx’; – Xırmana sünbülləri töküf döyüllər, deyillər k
(Cəlilabad) hind toyuğu
(Ordubad) xış <bütün lazımı alətləri ilə birlikdə>. – Heşəmrazı aparrıx sahiyə, oni biyollim salırıx ora, sürürüx’
(Culfa) bax heşan. – Biz heşəni döyüb yığırıx, tığ eliyirix’, tığı da savırırıx, bığdası bir yana çıxır, samanı bir yana
(Sabirabad, Salyan) gəlinin başına səpilən şirniyyat. – Gəlini gətirillər, başına heşgivaş atıllar (Sabirabad)
(Ağdaş) ip eşən alət, iy
(Cəbrayıl) adət, vərdiş. – Məhlim elə heşpeşədi, dayqıya qaçırsan bıra
(Ordubad) xış. – Heşşalat qarağacdan, ərikdən olur