qaraqıncıxmo:lmax: (Cəbrayıl, Zəngilan) qancır olmaq, göyərmək, qaralmaq. – Ağaca nə tə:r dəydimsə, alnım qaraqıncıxmo:ldu (Zəngilan); – Odun doğruyan
I (Xaçmaz, Salyan) bayquş. – Qaraqulağ xiyirə ulamaz (Xaçmaz) II (Salyan) etinasız, sayğısız. – Çox qaraqulağ adamdı, heş kimi saya salmır
I (Kürdəmir, Şamaxı) fikirləşmək. – Mən çox qaraladım, bir şey çıxmadı (Şamaxı) II (Kürdəmir, Şamaxı) gözlərini zilləmək
(Çənbərək) bax qaralamax I. – Əryən axşamnan yaman qaralanır
(Kürdəmir) samovarın odluğunun ağzına qoyulan qapaq. – Simavərin qaraldanını qoy
(Tərtər) şübhələnmək. – Mən sənnən qaralıram
(Şəki) xuruş (plovda). – Aşın qaraltısı birəz az oldu
(Qazax) işə davamlı, dözümlü
I (Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Qazax, Qarakilsə, Şəmkir, Zəngilan) palçıq, lehmə. – Yağış yağanda qarama dizə çıxer (Qazax); – Üsdüm qaramadı, belə heç
(Oğuz) ağacdan tökülən şabalıd. – Uşaxlar çoxlu qaramac topladılar
(Gəncə, Zəngilan) bataqlıq. – Bu qaramalıxdan keçmək mümkün dəyil (Zəngilan)
(Şahbuz) yabanı bitki adı
(Gəncə, Salyan) yük vaqonu. – Biz qaramaşınnan gəldix’ şeylərin üsdündə (Gəncə)
(Borçalı, Gədəbəy, Göyçay, Kürdəmir, Qazax, Qax, Salyan, Yardımlı, Ucar) 1. dərd, qəm, qüssə (Qax). – Genə onun qaramatını çəkirəm 2
(Bolnisi) südlə qatığın qarışığından hazırlanmış sərinlədici içki
qaramət basmax: (Qarakilsə) qara basmaq. – Uşağı qaramət basıf
(Şəmkir, Tovuz) dozanqurdu. – Qaramöjəx’ peyinin içindo:lur, onu da yumuruluyur (Tovuz)
(Kürdəmir, Şamaxı) nalsız. – Qaranal heyvan uzax yola minilsə, dırnağları dağılar (Şamaxı)
(İmişli) su quşlarından birinin adı
(Dərbənd) qaranquş. – Qaranqac xilidə gələdi
(Əli Bayramlı) içi qırmızı qovun. – Bizim yerrərdə qarapaça çox yetişir
(Ucar) odluq (çıraqda). – Çırağın qarapalanı xarab oldu
(Bərdə, Gədəbəy, Gəncə, Tovuz) xəstəlik adı (heyvanlarda və toyuqlarda). – Qarapapax to:xların pipiyini qaraldır, so:ra öldürür (Gədəbəy); – Bizim kən
(Qax) cırcırama
(Ucar) yabanı bitki adı
(Qazax) narın yağış. – Dağda bir qarapüsəx’ var, heç alaçıxdan çıxmağ olmor
(Culfa) qoyun yatağı
(Qazax) xəncərin qınına çəkilən dəri. – Bu xəncərin qarasağrısı çox gözəldi
(Naxçıvan, Şərur) üzüm növü adı. – Bu il qarasərmə çoxdu (Naxçıvan)
(Qazax) bax qarasızax
(Qazax) xəstəlik adı (qoyunlarda). – Qoyuna qarasızax tüşüf
(Oğuz, Şəki, Ucar) 1. suvarılan yer (Oğuz, Ucar). – Qaraso: yerdə pambuğ əkilir (Ucar) 2. əkin yeri adı (Şəki); – Keşmişdə irəşbərdıx, qaraso:da taxıl
I (Tərtər) acgöz, tamahkar. – Ay Həşim, qarasoran olma, bəsdi yedin II (Ağcabədi, Bərdə, Şuşa, Tərtər) uzunçu, müxtəlif sualları ilə adamı bezikdirən
(Qazax) qaratorpaq. – Buralar qarasoydu, yaxşı piter taxıl orda
(İmişli) uşaq oyunu adı Qarasu enməx’ (Qazax) – yorulmaq. – Büyün oxartan gəzmişəm kin daneyi, qarasu ənif baldırra:ma
qarasuağ olmağ: (Salyan) dəfn edilmək, basdırılmaq. – Səni görüm ato:un yanında qarasuağ olasan
(Qazax) suluq
(Meğri) bax qarasoran II. – Manım bu qarasuran adamnan zahlam gedey
qaraşax olmax: (Qazax) yağışın çox yağması nəticəsində dən tutmamaq (taxıl haqqında)
(Şəmkir) hədə, hədəqorxu. – Maηa qaratəpbəcəmi gəlirsəη, ə:?
(Qazax, Tovuz) bax qarapüsəx’. – Qaratisəx’ gənə başdadı (Qazax)
(Zaqatala) sübh
(Füzuli, Salyan, Zəngilan) xəstəlik adı (baramaqurdunda). – Qurtdar qaratulux olsa, qırılar (Zəngilan); – Gərək qurda tutdu yarpax vermiyəsən, yoxsa q
(Ağcabədi) qırağı krujevalı döşəkağı. – Mən qaravatqavağı tikirəm
(Salyan) lətifə, məzhəkə. – Qeybalı kişi qaravallidili biləndi; – Əsədbala yaxşı qaravəllidili danışır
(Kəlbəcər) uzun müddət yağan narın yağış. – Qarayağınnıx başdıyanda kəsməx’ bilmir
(Kürdəmir) qarabəniz. – Əhmədin bir qarayandı qızı var
I (İrəvan) məc. zəhmətkeş. – Əyşi, sən ki qarayanıxsan, nədən qorxursan? II (Şamaxı, Şəmkir) yanıb qaralmış
(Daşkəsən) iri damcılı yağış. – Qarayarpax yaznan yayda yağey
(Oğuz) həşərat adı. – Qarayavadı, gözdə, vurar uşağı